Luca sayesinde bu dünyanın ve onun intikam hikayesinin farkına vardım.
Luca Maybaum.
Daha sonra, Kış Ormanının Efendisi romanındaki ana karakter Luca Winterwald olur.
İntikam üzerine odaklanan entrikalara karşı esrarengiz bir hayranlığım var.
Kahraman, hikâyeyi inşa etmek için kalbini ve ruhunu koymaktan ve geri kalanı için akışa devam etmekten zevk aldı. Ve intikam anı nihayet geldiğinde, damarlarında sarsılan tam bir tatmin yaşadılar, katartik bir başyapıt.
En sevdiğim klasik edebiyatım The Count of Monte Cristo, en sevdiğim film ise Mr. Park'ın Trilogy of Revenge.
En sevdiğim roman ve türü Kış Ormanının Efendisi'nden başkası değil.
Romanın özeti şöyledir:
Gayri meşru oğul Luca, bir gün aniden amcası olduğunu iddia eden bir adama rastladı.
Adam Luca Winterwald'a Winterwald Dükü ailesinden soylu bir soydan geldiğini bildirdi.
Elbette Winterwald Dükü olmak isteyen birçok erkek vardı.
Luca'nın, gayri meşruiyetinden dolayı Duke unvanını talep etmesine izin vermek istemediler.
Uzak akrabaları kendileri Dük olmak istediler ve bu yüzden Luca'nın unvanı almasını önlemek için komplolar tasarladılar.
Küçük çocuk Luca onların önünde çok çaresizdi.
Sonuçta Luca, uzak akrabalarına karşı birçok şey kaybetti.
Luca'yı koruyan statüsü, şerefi, asaleti ve yakın akrabaları ölür.
Basitçe söylemek gerekirse, Luca'nın yanında kalanların hepsi öldü.
Luca'yı ele geçiren amca. Bu bedenin sahibi Judith Maybaum. Hepsi.
Birçok başarısız suikast da dahil olmak üzere bir dizi talihsizlik Luca'nın peşini bıraktı.
Sonuç olarak Luca, intikam almak için soyadını ve kimliğini gizledi.
Her şeye rağmen, Dük statüsünü geri kazanmayı başardı.
Bu onun hikayesiydi.
Bu hikayenin en sevdiğim yanı, herkesin Luca'nın nihayet öldüğüne inandığı, ancak askeri üniformalı yetişkin Luca'nın Winterwald Dükü unvanını onurlu bir şekilde geri almadan önce Winterwald ailesini ortadan kaldırdığı zamandı.
Finalden sonra kalan boş, içi boş duygu bile tamamen benim tarzımdı.
[Tüm kinlerinden kurtulmuş olan Luca Winterwald, yorgun bedenini konağa sürükledi.
Winterwald konağı onu her zamanki gibi karşıladı ama farklı bir havası vardı; Luca'yı koruyanların hiçbiri artık yoktu ve boşa geçmiş bir çocukluk geçirdi.
Luca, büyükbabasının koltuğuna geri çekildi ve nazikçe gözlerini kapattı.
İntikamı kışın donuyla eridi.
Sanki vahşi hayvanlar tarafından parçalanmış gibi, hayatı kalıcı olarak mahvoldu.
Herkesin imrendiği ünvan olan Kış Ormanı Dükü, sonunda Luca Winterwald'dan başkası tarafından sahiplenilmedi.
Yakında bahar gelecek.
Her şey gelişip çiçeklenmeye başlayacak ve bahar neşe getirecek.
Ama bahar bu donmuş Kış Ormanına bile gelir miydi?
Luca öğrenemeyecek.]
Ahh ~ Tekrar düşündüğümde bile çok güzel.
Ancak…
En sevdiğim sahnenin basamak taşı olmayı kesinlikle reddediyorum!
Durum ne kadar zor olursa olsun, hayatta olmak ölmektense daha iyidir.
Bu bedene beklenmedik bir şekilde girmeme rağmen, yine de biraz daha uzun yaşamak istedim.
Peki bu romanda neden böyle olmak zorunda kaldı?
En sevdiğim tür olduğu için mi?
Arkadaşlarım tuhaf tercihlerim için beni eleştirdiler ve bunun yerine ilham verici ya da daha sıradan hikayeler okumamı tavsiye ettiler, onları yazdım…
Onları dinlemeliydim.
O zaman, en azından bu sahip olunan dünya biraz normal olabilirdi.
Tam olarak değil. En azından bu dünya, minnettar olduğum yoksulluk veya hayatta kalma ile uğraşmıyor.
Bir zombi fanatiği olsaydım ... Eugh, tanrım.
Ah, ama neden o kadar insan arasında Judith Maybaum olmak zorundaydı?
Çok sayıda başka ekstra var! Örneğin, Luca'yı suikasta kurban gitmekten kurtaran bir prenses olabilirdim ...
Dürüst olmak gerekirse Judith Maybaum'dan hoşlanmadım.
Aslında, daha doğrusu, ondan tek bir kişi bile hoşlanmadı!
Hiç şüphe yok ki anne tarafından yaşayan tek akrabası Judith, gençliğinde onu istismar etti ve daha sonra amcasına sattı.
Üstelik Judith, Lucy'nin uzak akrabaları tarafından planlarının bir parçası olarak onu tehdit etmek ve ona ulaşmak için kullanıldı.
Bu romanda, o aptal, benmerkezci aşağılık, ancak o olabilirdi.
Sadece kahramanın yoluna çıkmak için var oldu.
Bilinçaltında Judith'e benzediğim doğru olabilir mi?
Böyle düşündüğümde kendimden daha da nefret etmeye başladım.
Her halükarda, yaşamak istedim, ama belli ki uzaktan uçan ölüm bayrağının farkında bile değildim.