-58-

Savaş alanında olduklarından belki de, her zamankinden daha çok korkuyorum. Sertleşmiş şövalyeler yutkundu.

Babamın arkasında olan Nos, 'Lütfen bizi kurtarın' diyen çaresiz bir ifadeyle elini ovuşturdu.

Gözlerimi devirdim ve "Uh, bu, ····" diye mırıldandım.

"Kardeşlerimin bana her gün verdiği oyuncak bebekle yattım ve şatoda sizinle birlikteymişim gibi hissediyordum."

"Her gün?"

"Her zaman?"

İkisi dedi ve ben kafa salladım.

"Çünkü sizi her zaman özlüyorum!"

Ancak o zaman abilerimin yüz ifadesi biraz rahatladı.

Babam attan indi ve bana sarıldı.

"Sana verdiğim oyuncak bebekle yatmadın mı?"

Babam biraz zayıf görünüyor.

Son hayatımda Kruger'den sonra savaşa katılmadı, ancak Müttefikler savaşının sonuna katıldı ve zafere öncülük etti.

O yüzden rahatladım ama yüzünü görünce kalbim kırıldı.

Babamın boynuna sıkıca sarıldım.

"Ona sarıldım ve iyi uyudum."

Babamın saçımı okşayan eli çok rahatlatıcıydı.

O gece, şato gece geç saatlere kadar partiden dolayı gürültülüydü. Dubbled, askerlere çok sayıda içki ve et verdi.

Partinin ortasında dışarı çıktığımda pamuklu keseye baktım ve ardından beni takip eden başkan konuştu.

"Bugün zaferden dönen askerler kalp krizinden neredeyse ölüyordu."

"Ha?"

"Ganimet kutusunu kardeşlerden daha fazla memnuniyetle karşıladığını duydum."

"Evet, ama şuna bak."

Cebimden çıkarıp başkana gösterdim.

"Bu nedir?"

Bu, ailemden daha fazla memnuniyetle karşıladığım öğe.

güldüm ve dedim ki:

"Altından daha iyi."

"Bunu mu demek istiyorsun? Bence normal bir tohum…”

"Hayır, bu imparatoriçeyi kiliseden ayıracak ve bize bir servet kazandıracak." 

“Böyle bir tohum olabilir mi…?”

"Buna aydınlık denir. Sadece kıtanın en güneyindeki orgolarda bulunan özel bir tohum.”

"Aydınlık mı?"

"İlaçla karıştırırsan, artrit ve nevralji için etkilidir. İmparatoriçe'nin utanç verici cilt hastalığı için de etkilidir."

ÇN: Artrit: Vücut tarafından üretilen, eklemlerde meydana gelen iltihabik bir durumdur.

Nevralji: Genelde baş boyun bölgesinde ortaya çıkan nöropatik ağrı karakterinde sinirin kendisinin hasarından kaynaklanan kronik, yanıcı, batıcı ya da soğuk hissi şeklinde, bazen sürekli, bazen şimşek çakar tarzda şiddetli vurucu ve geçici tarzda ağrılardır.

"Cilt hastalığı? İmparatoriçenin cilt sorunları mı var?”

Başımı salladım.

Kiliseden sadece birkaç kişi bunu biliyor, ancak İmparatoriçe'nin onlara derinden bağlı olmasının nedeni cilt hastalığıydı.

İmparatoriçe samimi bir kalbe sahipti ve kendini Tanrı'ya adarsa cildini iyileştireceğini düşündü.

Tabii ki kiliseye yakın olmasının tek nedeni bu değil, ancak cilt hastalığı büyük bir parçası.

Başkana durumu anlattığımda başını salladı.

"Ama onu Dul İmparatoriçe'nin eline geçirmek zor olacak. Saraya giden ilaçlar yıllarca gözden geçiriliyor.”

"Bu yüzden İmparatoriçe'nin onu kendi bulmasına izin vereceğiz."

"Bunu nasıl yapabilirim?"

"Yaşlıların çoğu ilaçtan etkilenirse, dikkat etmekten başka seçeneği olmayacak."

Ellerimi birleştirip başkana baktım.

"Ve tam önümde yaşlı bir adam var."

"….Pardon?"

Endişeli bir ifadeyle bana baktı.

***

bahardan önce çiçek açan bir parti düzenlendi.

Partiyi dolduranlar yaşlı beyler ve bayanlardı.

Vagondan inen Jean Marc, partiye baktı ve alnını tuttu.

'Bu nasıl oldu?'

"Kilise ve imparatoriçe arasındaki ilişki düzelmeden önce ilacı hızlı bir şekilde göndermeliyiz. Aydınlık söylentilerinin hızla ortalıkta dolaşabilmesi için çok çaba sarf etmen gerekiyor.”

Reklam kendisiydi.

Jean Marc, kıtadaki beş vikontun en ünlüsüydü ve Batı üzerinde iyi bir etkisi olan orijinal Dubbled çemberine liderlik ederdi.

'9 yaşındaki bir çocuğun kuklası olduğuma inanamıyorum.'

Jean Marc içini çekerek partiye girdi.

Kapıyı açtığımda her yerden bağırışlar duydum.

"Aman Tanrım, Vikont Noanoke..."

"Bugün olağanüstü iyi görünüyor."

Buna değerdi.

Bu partiye gelmeden önce vücut şeklini Leblaine'in ilacıyla yönetmek zorunda kaldı.

Bir erkeğin eski günlerindeki gibi bu kadarını yönetmesi imkansızdı.

Yaşlı hanımlar tavus kuşu tüyü yelpazeyle ağızlarını kapatarak çaktırmadan yanaştılar.

"Görüşmeyeli nasılsın?"

"Uzun zamandır görüşemedik Lord Noanoke."

"Bugün farklı görünüyorsun."

O gerçekten normalden farklı. Diğer zamanlarda, hanımları sinirli bir bakışla görmezden gelirdi ama Leblaine'in sözleri başkanın kulağında takılı kaldı.

Ağzının kenarlarını yukarıya zorladı.

"Evet, nasılsınız?"

Hanımlar kızardı.

Gençken bile birçok genç kızı heyecanlandıran yüz, yaşlandıkça kaybolmadı.

'Aman Tanrım, neden böyle gülüyor?'

'Bana eski günleri hatırlatıyor.'

Hanımlar ve birkaç beyefendi yanına geldi.

"Ah, daha genç görünüyorsun."

"Vücudun da çok fit görünüyor."

'Fit kelimesi bir sinyal. İlaç hakkında konuşmalısın, tam o anda!'

Leblaine'in sözleri aklıma geldi.

"Bugünlerde bir ilaç alıyorum."

Bunu söyleyince hanımların gözleri fal taşı gibi açıldı,

"İlaç?"

"Gençleşmek için bir ilaç."

"Böyle bir ilacın mı var?"

Başkan beceriksizce ceketinden ilacı çıkardı.

Sonra sağ eli ilaç şişesinin dibini desteklerken, sol eli de arkayı kapatarak, Leblaine'in kendisine söylediği kelimeleri aynen söyledi.

“Gençliğin ilacı. Şu anda Umut'un tepesinden bir tane alabilirsin."

***

Heyecanlı bir ifadeyle Seria'nın gönderdiği deftere sarıldım.

'Ah, paraya sahip olmanın sevinci.'

Zaten kaç tane sıfır olduğunu bilmiyorum.

Reklam etkisiyle Aydınlık anında tükendi.

Sadece yaşlılar değil, orta yaşlılar da mekanın önünde sıralanıyor.

Seria'ya göre her gün mağazanın önünde uzun bir kuyruk var.

'Reklamda harika bir iş çıkardı.'

Yaşlıları heyecanlandıran gençlik kelimesi gibisi yoktu.

Herkese satmış olsaydım, muhtemelen birkaç ada satın alabilirdim, ancak bir işyeri doktorum vardı ve sadece gerçekten ihtiyacı olanlara aydınlık sattım.
 
Gerçekten hasta bir kişi tarafından kullanılsa daha etkili olurdu, böylece İmparatoriçe'den daha fazla ilgi görebilirdim.

'Şimdi tek yapmam gereken aramayı beklemek.'

Duraksadım ve defteri iyi sakladım.

"Küçük hanım, yemek istemiyor musunuz?"

"Evet!"

Bugünün kahvaltı menüsü Fransız tostuydu. Bu benim en sevdiğim menü, bu yüzden mırıldanarak yemek odasına indim.

"Günaydın."

Henry'e cevap verdim, peçetemi kucağıma koydum ve bir kaşık ve çatal aldım.

Burnuma taze Fransız tostunun kokusu geldi.

Tuzlu yumurta ve tatlı ahududu reçelinin kokusu birbirine karıştı ve mideyi canlandırıyor gibiydi.

Tostu kestim, sıkıca katladım ve ağzıma koydum.

'Lezzetli,…'

Tostum biter bitmez bana yeni bir tost verildi. Babamındı.

"Baba, yemiyor musun?"

"Hayır."

Yemek söz konusu olduğunda asla reddetmedim.

Eskiden çocuk olduğum için daha fazla yiyeceğe ihtiyacım olduğunu düşünürdüm ama ortaya çıktı ki yemek yemeyi gerçekten çok seviyorum.

Dördüncü hayatımda kendim gibi yaşamaktan zevk aldım.

Tost yiyen ve gazeteye bakan aile üyelerimi gördüm.

"Sarayda parti veriyorlar."

Henry çayıma küp şeker koyarken böyle söyleyince babam başını salladı.

“Hem çiçek festivali hem de zafer ziyafeti.”

Isaac salatayı tabağıma koyarken kaşlarını çattı.

"Ah, eğer bu bir zafer ziyafetiyse bunu kaçıramam."

Henry çayımı karıştırarak cevap verdi.

"Gitmezsek, başkaları itibarımızı çalacak."

Isaac sosu tabağıma koyduğu salataya serpti.

"Ölmek için savaştık ama neden çiçek festivali var?"

Henry çay fincanını aldı, bana içirdi ve dedi,

"Sana Leblaine'nin önünde diline dikkat etmeni söyledim."

Isaac da çatalla salatayı aldı ve bana doğru itti.

"Sadece sinir bozucu."

Çaya ve salataya iki tarafta dayanamadım ve inledim.

'Geçen sefer ganimeti daha çok memnuniyetle karşıladığım için mi beni taciz ediyorlar?'

Ben düşünürken babam ikisinden de çayı ve salatayı aldı.

"Kız kardeşinizi kızdırmayın."

"Ama o çok tatlı."

Isaac'ın gülümsediğini görünce somurttum.

"Zorbalığa uğradım."

İkisine de baktım. Küçük kız kardeşlerine zorbalık yapmak için çok yaramaz kardeşlerdi.

Böyle bir şeye göz yumamazdım, o yüzden çok sert bir şekilde söyledim.

"Bir dahaki sefere yapmaz mısın?"

Henry ve Isaac, başları eğik, omuzlarını salladılar. Çalışanlar başlarını çevirdi ve kahkahalarını tutmak için ellerinden geleni yaptılar.

-Bölüm Sonu-