Federasyon Başkenti St. Yedder, Cumhuriyet'in doğu cephesinin en az iki yüz kilometre doğusundaydı ve bu kış boyunca sessiz bir beyazla kaplıydı.
Shinn plazanın ana yoluna geldi, durdu ve çırpınan karın ortasında bulanık görünen belediye binasının çan kulesine baktı. Asfalt yolda kar çoktan süpürüldü. Dükkanların önünde plazanın ortasında büyük bir köknar ağacı duruyordu ve görünüşe göre Noel için dekore edilmişti.
Uzun zamandır karı bir daha asla göremeyeceğini varsaymıştı.
Cesedinin savaş alanının bilinmeyen bir köşesinde yatacağını ve üzerine yığılan karın bahar esintisiyle yavaş yavaş eriyeceğini uzun zamandır tahmin etmişti.
Ve bu noktada, yayalar geçip giderken, hareketli caddenin bir köşesinde duruyordu. Savaşın sesleri artık duyulmuyordu. Yukarıya baktı ve bunun ilgi çekici olduğunu hissetti.
Uzun bir iç çekti ve oluşan beyaz sis, o zamanlar, terk edilmiş karla kaplı kilisenin önündeki plazadayken, savaş alanındakiyle tamamen aynıydı. Ancak satın aldığı ve giydiği kalın palto, o zamanki kıyafetlerinden çok daha sıcaktı.
Başını bir kez salladı ve tekrar karla kaplı patikadan aşağı yürüdü.
Empire Capital Kütüphanesi, Federasyon başkentinin ana caddesinde duruyordu, ısıtıcıları Shinn paltosunu çıkarıp üzerindeki karı silkeleyerek kütüphaneye girerken çalışıyordu. Geleli bir ay olmuştu ve kütüphanecileri tanımaya başladı. Onları selamladı ve kitapların sıralarına doğru yürüdü.
Empire Capital Kütüphanesi'nin büyük salonu beş kat yüksekliğindeydi, kitap rafları tavana kadar uzanıyordu ve kanat salonları etrafına radyal bir şekilde inşa edildi. Tepedeki kubbe kemeri, yaz takımyıldızlarını oluşturan karmaşık bir sarmal desen sergiliyordu. Bırak tatil yapmayı, tarihlere hiç dikkat etmeyen Shinn için, 'olağan bir günde' birkaç kişinin olduğu bir kütüphanenin eşsiz dinginliği alışamadığı bir şeydi.
“–Hm.”
Aniden, hiç dikkat etmediği çocuk kitaplıklarının önünde durdu. Bu kısa kitaplıkta, kapakları dışa dönük birkaç resimli kitap vardı. İçlerinden biri tanıdıktı ve biraz yaşlı olana elini uzattı.
Kitabın kendisine yabancıydı. Gözleri kapak resminde kaldı
Uzun kılıcı kaldıran başsız iskelet.
Kardeşler-…
Sayfaları gelişigüzel çevirdi ama hikayenin içeriğini hatırlayamadı. Bunu daha önce bir yerde gördüğünü hatırladı ama hikayenin kendisi benzersiz değildi ya da belki de yanılmıştı. Zayıflara yardım eden ve kötülüğü yenen bir adalet kahramanı hakkındaydı.
Ama okuması kolay kitabı okurken, sanki kardeşinin sesi kulaklarında yankılandı.
Koca el sayfaları çevirdi. O farkına varmadan derinleşmeye başladı. Her gece kardeşine okuması için yalvarırdı.
Ve o kardeş artık ortalıkta yoktu.
-Üzgünüm.
Son sözler ve onu terk eden ulaşılmaz siluetin arkası, tıpkı en son canlı görüldüğü zamanki gibi.
Aniden, ondan biraz uzakta duran ayak seslerini fark etti.
Gözlerini yana çevirdi ve beş, altı yaşlarında bir kız gördü. Peluş bir şapka takıyordu, iri gümüş gözleri kocaman ve yuvarlak açıldı.
Kızın elindeki kitaba baktığını fark etti ve bir eliyle ona vermeden önce kapadı. Kız utangaç görünüyordu ve biraz tereddüt ettikten sonra çekinerek kitaba uzandı ve kaçmak için döndü.
Kısa bir süre sonra, aynı yaştaki bir çocuk tarafından Shinn'e geri getirildi.
Gözlüklerinin ardında onun gümüşi saçlarını ve gözlerini gören Shinn'in yüzü bir an dondu.
Bir Selena – bir Alba.
Burası Cumhuriyet'in Seksen Altıncı bölgesi değildi ve önündeki çocuk da Cumhuriyet'ten değildi. Shinn bunu anladı, ama huzursuz kaldı.
"Kardeşimin kabalığı için özür dilerim."
"…Oh, sorun değil. Okumuyordum."
Çocuk kaşlarını kaldırdı.
"Bu olmaz. Size yardım edildiğinde ya da bir şey verildiğinde teşekkür etmeniz gerekir. Bu küçüklükten itibaren öğrenilmesi gereken bir şey."
Bunu söyleyerek kızı sırtından dürterek ilerlemeye teşvik etti. Biraz tereddüt ettikten sonra, acınacak derecede yumuşak bir sesle bir şeyler mırıldandı ve sonra tekrar sendeledi.
“Ah, hey!…eh, cidden.”
Bayan kütüphaneci ona ters ters baktıktan sonra çocuk hemen sustu.
Siyah saçlı, yeşil gözlü kütüphanecinin Selena'yı anlattığını gören Shinn, buna biraz şaşırmıştı. Yine yabancı bir ülkeye geldiğini fark etti.
Çocuk isteksizce içini çekti ve başını eğerek Shinn'e döndü.
"Teşekkürler. Sizi evdeki disiplin sorunumuza dahil ettiğim için özür dilerim.”
Çocuk ciddi bir şekilde özür diledi ve gümüş rengi saçları ve gözleriyle birleştiğinde Shinn'e sahip olduğu ve hiç tanışmadığı son İşleyicisini hatırlattı.
"Bu iyi. Ağabey olmak zor bir şey olmalı.”
"O çok utangaç. Gerçekten, burada kimin peşinden gittiğini merak ediyorum.”
Omuzlarını zayıf bir şekilde indirdi ve sonra başını eğerken biraz kafası karışmış göründü.
"Ee, sorabilir miyim emin değilim ama seni son zamanlarda sık sık görüyorum. okula gitmiyor musun?"
Şu an için, Federasyon altı yıllık zorunlu eğitime sahipti ve daha sonraki eğitimler gönüllü harcamalarla sağlanıyordu. Bunun nedeni, sistemin dokuz yıl önce uygulanması, başkentten uzak birçok bölgede öğretim kaynaklarının yetersiz olması, öğretmen eksikliği ve bazen de okul binalarının olmamasıydı.
Yerel olarak doğmayan ve uzun yıllar Seksen Altılı olarak toplama kamplarında ve savaş alanında yaşayan bir Federasyon vatandaşı olan Shinn için, doğal olarak hiçbir okulda okumadı.
Ernst, Shinn'in bu baharda buraya alışacağını ve düşünmesi için zaman olduğunu söyledi.
"Senden ne haber?"
"Eee?"
"Madem okul devam ederken beni gördüğünü söylüyorsun, bu demek oluyor ki sen de sık sık buradasın, değil mi?"
Çocuk garip bir gülümseme sundu.
"Ah, evet, okula gitmiyorum. Daha doğrusu okula gidemiyorum. Buradaki eski soylular zaten hemen hemen bir kenara itiliyorlar.”
Sivil devrimden sonra, Federasyonun soyluları ikiye bölündü.
Kitlesel tarım, ağır sanayi ve ülkenin can damarını ilgilendiren her türlü üretimle uğraşan soylular, statüleri ve vergi ayrıcalıklarının kaldırılması dışında işlerine devam ettiler. İşleri doğrudan ülkenin savaş gücüyle ilgiliydi ve eğer kaos içindeyseler, onlara karşı savaş tehlikeli bir hal alacaktı. Benzer şekilde, işleri devralmak yerine eski İmparatorluğun subayı olmayı seçen soyluların oğulları ve çoğu Federasyon ordusunda kalmayı tercih etti.
Diğer soylular, sıradan vatandaşlar olarak yaşamlarını sürdürme ayrıcalığına sahiptiler, ancak çalışmaya alışık olmadıkları ve sıradan insanlar tarafından hırslandıkları için iş bulmaları genellikle zordu. Nispeten fakir servetlere sahip bazı düşük rütbeli soylular, sıradan insanlardan daha kötü olabilir.
"Yani benim gibi olacağını düşündüm... kaba davrandığım için özür dilerim."
Çocuğun çok özür diler gibi göründüğünü gören Shinn elini sıktı.
"Bu iyi. Ben yerli değilim.”
Federasyondan olmadığını söylemeyi amaçlamıştı, ancak önceki konuşmada, St. Yedder vatandaşlarının bilinçaltında bunu 'eski İmparatorluk başkentinden değil' olarak yorumlayacağını biliyordu. Onun bir Seksen Altılı olduğunu açıklamak çok zahmetli olurdu, çünkü başkentten başka her yer "koloni" olarak kabul ediliyordu. Hiç kimse bu açıklamaya çok fazla dalmazdı ve Shinn sürekli bu açıklamayı yapıyordu.
İmparatorluğun yönettiği topraklardan değerler, gelenekler ve diller dahil olmak üzere farklı topraklardan farklı kültürler vardı ve bunlar eski İmparatorluğun başkentinden büyük ölçüde farklıydı. Bu gereksiz imaları anlayan çocuk rahat bir nefes aldı ve gözlerinde meraklı bir parıltı vardı.
"Ama başkentte doğmayan bir Onyx ve Pyrope görmek nadirdir...ah, kabalığım için tekrar kusura bakmayın."
Çocuk özür dilercesine başını eğdi ve yüzünde ve gözlüğünün arkasındaki beyaz gözlerinde bir gülümseme belirdi.
"Ben Eugene Lantz. Tanıştığımıza memnun oldum."
“–Temelde böyle. Bir aydır buradalar ve buraya alışmaya başladılar.”
Ernst, gençlere “bu ülkeyi dikkatle izlemelerini ve yavaş yavaş geleceği düşünmelerini” söylemişti. Onları sokaklarda özgürce dolaştırdı, ama yabancı bir ülkeden yeni geldiklerinde onları öylece kovamadı.
İlk birkaç gün boyunca, onlara liderlik etmesi için benzer yaştaki birkaç rehber ayarlamış, onları yeri tanımalarını sağlamıştı ve rehberler onları uzaktan denetleyecek, eylemlerinin raporlarını sekretere gönderecek, o da daha sonra raporu derleyecekti. büyük bir rapor yığını ve bu elektronik belgeleri okuyan Ernst'e gönderin. Gözlerinin hâlâ çalışma masasındaki terminale baktığını fark etti.
"Evet. Daha dün, savaş tarihi kitaplığına bakmaya gitti ve iki gün önce, felsefeydi. Üç gün önce savaş mezarlığına gitti ama nedense bugün bir resimli kitap aldı ama sanırım iyi bir arkadaş edinmiş. Azuki fasulyesi pirincini bugün patlatmanın zamanı geldi, ha?”
“Nasıl göründüğünü bilmeden onu pişirmeye çalışmak hata olur. Bunu yapma."
"Ayrıca, bugün eve böyle dönebilecek misin? Raiden buraya bir yedek kıyafet getirdi ve hatta Teresa'nın şikayetini size iletti. Ne yapıyorsun?"
Doğulu Eisen sekreteri açıkça belirtti, ama Ernst aldırmadı.
“Ofiste çamaşır makinesi olduğu için kıyafet değişikliği istedim, bu yüzden her gün aynı takım elbiseyi giyiyorum ve muhtemelen Teresa bu yüzden bana dırdır ediyor. Ah, ama bugün kesinlikle eve gideceğim, bu yüzden siz de geri dönmelisiniz! Ne de olsa Noel Arifesi gecesi!”
"Pekala, o zaman bunun için teşekkürler."
“Nadir bulunan bir fırsat olduğu için sanırım birkaç hediye almalıyım. Cumhuriyet'in Noel arifesinde hediye verme alışkanlığı olup olmadığını merak ediyorum."
"Muhtemelen evet...ama o çocukların hatırlayıp hatırlayamayacağı konusunda hiçbir fikrim yok."
“Unuttularsa, hatırlamalarına izin vermek en iyisidir… şimdi o zaman. Ne satın almalıyım…"
Ernst'in gözleri ekrana sabitlenmiş halde kaldı, dudaklarında neşeli bir gülümseme belirdi. Ancak, hâlâ idari görevlerle meşgul olduğu için, düzgün hediyeler hazırlayamayacak gibi görünüyordu.
St. Yedder'e geleli neredeyse bir ay olmuştu ve gençler, huzurlu yaşam tarzlarının keyfini çıkarmaya alışmış görünüyorlardı. Raiden yarı zamanlı olarak motosiklet süren bir nakliyeci olarak çalışıyordu, Angel yemek kursuna katıldı, Seo elinde eskiz defteriyle dışarı çıkıyordu, Krena vitrin alışverişiyle eğleniyordu ve Shinn kütüphaneyi ve müzeyi ziyaret ediyordu. Görünüşe göre bir ya da iki tanıdık ya da arkadaş tanımaya başladılar.
Tanrıya şükür, bu yüzden ciddi ciddi düşündü.
Hiçbiri tekrar orduya katılmaktan bahsetmedi. Görünüşe göre, ülkelerinin onlara uyguladığı baskıdan sonunda kurtulmuşlardı… ve öğrenmeye zorlandıkları bir savaşçı zihniyetiyle birlikte.
Artık 'Seksen Altılı' değillerdi.
“...Bahar başlarken, onların isteklerini düşünmenin zamanı geldi.”
Pencerelerin ötesinde, kuzey ülkesinin uzun Kışı, Baharı ve parlayan ışığı bekliyor gibiydi.
Bütün gece kar yağdı ve ertesi gün öğle saatlerinde durdu. Gökyüzü berraktı, bozulmamış bir mavi, beyaz-gri tuğlalardan yapılmış plazanın üzerinde parlıyordu.
Seo yavaş adımlarını durdurdu ve mavi gökyüzüne baktı.
Meydanın ortasındaki büyük sakura ağacının tepesinde kurumuş, solmuş, siyah dallar vardı ve arkalarında berrak, uzak kış göğü vardı.
Görünüşe göre bu dallar gökyüzünden parçalar oluşturuyor ve her an çökmelerine neden oluyordu.
Bakışlarını indirdi ve sokaklardaki televizyonda canlı bir toplantının yayınını gösteren holografik ekranı görebiliyordu.
Ernst'in podyumda konuşmasını sıradan bir takım elbise ve gözlükle yaptığını gören Seo, bir şeylerin ters gittiğini hissetti. Devrime önderlik eden kahramandı ve başkanlığının onuncu yılında, ama Seo'ya göre, ara sıra eve uğrayan, sokağa çıkma yasağına karar veren ve eve geç dönen çocuklara dırdır eden ve gibi davranan eksantrik amcaydı. Frederica ile uzaktan kumanda üzerinde itişip kakışan bir çocuk.
Yayınlanan haberlerin büyülü bir kız animesine çevrildiği veya canlı bir futbol yayınının bir taburun görüntülerine dönüştürüldüğü zamanlar olmuştur; Bunlar genellikle Shinn ve Raiden'ın başına gelirdi ve onlara sık sık "Birlikte yarım saatlik bir anime klibi izlesek olmaz mı?" deniyordu.
Seo, Federasyonun savaştaki statüsüyle ilgili gibi görünen konuşmayı duygusuzca dinledi. Çeşitli savaş alanlarına girişler, savaş alanının analizi ve gelecekteki beklentiler vardı. Analizi yapan muhtemelen Ernst'in kendisi olmasa da, çeşitli savaş alanlarından en azından istihbarat vardı. Beş yıl boyunca aynı raporla kandırılan ve ancak son uygulayıcıları tarafından keşfedilen Cumhuriyet'ten gerçekten çok farklı bir dünyaydı.
Shinn'in kitabını okurken dinlese de izleyeceği yayınlanan haber muhtemelen doğru olmalıdır. Sonunda, haberler kesinlikle KIA'nın bir listesini gösterecekti. En düşük rütbeler bile kaydedilecek ve tüm vatandaşlar, ölüleri bilip bilmedikleri önemli değil, bir dakikalık saygı duruşunda bulunacaklardı. On yıl önce hem Federasyon hem de komşu ülkeler için Seo'nun asla bilemeyeceği bir şeydi.
Cumhuriyetin o beyaz domuzları gerçekten aptallar, bu yüzden dinlerken düşündü, son derece huzursuz, sabırsız hissediyordu. Olduğu gibi kalamazdı ve bu yerde öylece kalamazdı.
Yani, düşündü,
Beklendiği gibi, biz,
Eskiz defterini koltuğunun altına sıkıştırarak meydanda öyle temiz yürüdü ki, görülecek bir çöp parçası bile yoktu. Gerçekten çok soğuktu ve bu sokakta başka eskiz sever görmedi.
On yıl önce sivil devrim sırasında bu şehirde savaş olduğu söyleniyordu. Yol boyunca, yepyeni görünen bazı tuğlalar vardı ve şehir nehri boyunca yanmış belli ki köprü bölümleri vardı. Top bombardımanı nedeniyle terkedilmiş olan antik katedral çanı orada kaldı. Yıkılmış taş duvarların üzerlerinde sarmaşıklar vardı ve bir savaş kalıntısı atmosferini sergileyen kalabalık şehirde olağanüstü bir manzara olarak kaldı. Meraklı, Seo kenarda oturdu, çizim yaptı ve nedense yaşlı papaz ona biraz şeker verdi.
Uzaktaki ayak sesleri yaklaştı ve arkasını döndüğünde Angel'ı buldu.
"Demek buradasın. Bugün Cumhuriyet Meydanı'na gideceğini söylemiştin, ben de yakında olacağını düşündüm."
"Ah evet. Cumhuriyet Meydanı'nın, Cumhuriyet'in eski büyükelçiliğinden hemen önce olacağını hiç düşünmemiştim... bir şey var mı?"
Angel lüks bir bluz, soluk renkli bir palto, kabarık uzun bir etek ve uzun çizmeler giymişti. Seo, onu uzun süre kamuflaj içinde gördükten sonra onu böyle giyinmiş görmeye alışık değildi. Diğerleri için de aynıydı, çünkü yersiz gibi görünmeseler de, dışarıda bir şey varmış gibi görünüyordu.
"Lütfen bana yardım et. Taşımam gereken bazı bagajlarım var ve bunu tek başıma yapamam.”
“Oh, tamam… yeterli yardım ettiğimden emin misin? Başka birini aradın mı?"
Doğal olarak kızlar Krena ve çocuk Frederica bu taşınma işinden dışlanacaklardı.
“Raiden… işte. Shinn'in muhtemelen biraz boş zamanı vardır."
Aslında, her biri her gün özgürdü.
Seo, dediği gibi Para-RAID'i etkinleştirmeye çalışarak sağ kulağındaki kulaklığa uzandı,
"Etkinleştir."
Ama parmakları öylece kaydı ve sert kulaklığa dokunmadı.
“…”
Ah evet, Seo sustu. Angel cebinden bir cep telefonu çıkarırken kahkahasını tuttu ve o da somurtkan görünüyordu ve kendi telefonunu çıkardı.
"Tanrım, bu şey kesinlikle uygun. Bunu her gün taşıması gerekiyor, kendi telefonlarını açmayanlara ulaşamıyor ve herkesin numarasını kaydetmesi gerekiyor.”
Ancak başlangıçta söylediğinin aksine, Seo yüz ifadesine uygun olarak alaycı sözler söyledi. Angel bir kıkırdama ile takip etti.
"Ama bir Para-RAID ile, İşleyici değiştiğinde kişileri değiştirmeye ihtiyaç var, değil mi?"
"Bu beyaz domuzlar... pekala, oldukça zahmetli. Bütün o beyaz domuzlar istediklerini yapabilirlerdi, ama her zaman çok saçma gelirler."
Para-RAID adlı gerdanlık, İşlemcilerle ilgilenmek içindi ve değiştirilebilir verileri içeren kulaklıkların kolayca çıkarılmamasını da sağlayan Cumhuriyet'in rahatlığı içindi. Çıkarıldıklarında dezenfeksiyon yoktu ve Federasyon onları çıkardıktan sonra kulakta hala yara izleri vardı. Seo'nun kendisi aldırmadı, ama Angel ve Krena'nın kulaklarındaki yara izlerini görmek bile mosmor oldu.
Gerçek şu ki, İşleyicileri… veya daha kesin olmak gerekirse, Shinn ile iletişim kurmaktan sorumlu İşleyici değişiyordu, bu onların sorumluluğu değildi. Ayrıca, son İşleyicileri aynı yaştaki çelimsiz bir prensesti ve o bile buna katlandı; ona kıyasla, dayanamayan herkes nispeten kötü görünüyordu.
"Federasyon adamları gerçekten çok meraklı, böyle bir şey istiyorlar. Bunu çok uzun süre kullandık ve bu şeyin dünyada ne olduğunu bile bilmiyoruz."
"Ama savaş bölgesi için kesinlikle faydalı, değil mi? Bu tarafta da Eintagsfliege var. Yine de "Juggernaut" ile ilgili olarak, yürüyen tabutun araştırmaya değmeyeceğini hissediyorum."
Federasyondan aldıkları koruma maddeleri artık kalmadı.
"Juggernaut" ve Para-RAID'in analiz için bir araştırma laboratuvarına götürüldüğü söylendi. Diğer eşyalardan anılmaya değer hiçbir şey yoktu ve onlar da Federasyona verildi.
"...Bundan bahsetmişken, görünüşe göre Shinn silahını tutmayı umuyordu. Federasyon sıradan vatandaşların buna izin vermediği için reddedildi."
Şimdilik, Ernst onu tutacaktı.
"Hatırlamaya değer olduğunu söylemek uygun olmayabilir. Ancak o tabanca birçok insanı öldürmüştü. Shinn'in kimsenin yapmasına asla izin vermediği tek iş bu."
Onunla en uzun zaman geçiren Raiden bile bunu asla yapamadı.
Seo içini çekti,
"Şey, onları her zaman duyabildiği bir gerçek ama... Shinn'in hayatından biraz daha keyif almasını diliyorum."
Seo, serbest bırakılmamış, intikamcı ruhların seslerini duyabilen yoldaşının, ölüler veya Ölüm'ün kendisi tarafından çok fazla bağlandığını varsayıyordu.
Mesela, çılgın acılar içindeki yoldaşlarını öldüren oydu.
Yoldaşlarına, ilk mangasından Spearhead Squadron'a, onun yanında savaşan ve onu geride bırakan yoldaşlara hayatlarının sonuna kadar eşlik edeceğine söz veren oydu.
Beyinleri, 'Kara Koyun' olurken ölümün iniltilerini tekrarlayarak alındı.
Bir de, yıllar önce ölen, ancak son yenilgisine kadar ona tutunan kardeşinin başı vardı.
Angel mavi gözlerini indirdi ve derin düşüncelere daldı.
"Belki de bazı şeyler ancak biz bağlı olduğumuz için yerine getirilebilir."
"…Ne demek istiyorsun?"
"Bağlı olmak, başka bir deyişle, kalmaya zorlanmak demektir. Belki de amacı kardeşini öldürmek olduğundandır, Shinn bu savaş alanında kalabilir ve bu dünyada kalabilir."
Ve onu kalmaya zorlayan şey, sayısız ölünün ağıtlarıydı, lanetleri boynundaki yaraya bulaşmıştı… ve ironik bir şekilde, bu yara izine neden olan merhum kardeşi.
"Biz Seksen Altılıyız. O savaş alanında ölmeliydik, yani bir anlamda bu kaçınılmazdı. Bu, bütün zaman boyunca kardeşini düşünen Shinn için de geçerli. Ama şimdi yapacak bir şeyi yok. onu anmak… Onun için biraz endişeliyim.”
"..."
Seo hala bu kelimelerin arkasındaki anlamı anlamamıştı.
Adept gözlemde ustaydı. Bu nedenle, Seo'nun aksini reddetmesi zordu.
"Ya sen Melek?"
"Eee?"
"Sen de o savaş alanında ölmeliydin, ama yaşamaya devam ettin. O yaşlı adam geleceğimizi düşünmek istiyor...ama hiç düşündün mü?"
Angel'ın çiçek rengi dudakları yüzünü buruşturdu.
Ahh, demek makyaj yapmaya başlıyor , diye düşündü.
"Hala duymak istiyor musun?"
Seo aniden gülümsedi.
Tabii ki.
"Sanırım."
"Mesela…Düşündüm ki, Daiya yaşıyorsa ne olacak, ya biraz daha beklersem. Sonuç aynı kalacak. Yapmamız gereken ve yapmak istediğimiz şey, biz-"
"Evet."
Seo devam etti ve başını salladı.
"Burada da aynı. Sanırım herkes aynı. Elimizdeki tek şey bu."
Evet.
İkisi arasında kısa bir sessizlik anı oyalandı. Bu sessizlikte karşılıklı bir anlayış ve kimya, tatmin edici bir teselli vardı.
Angel aniden ellerini çırptı.
"Her halükarda, bu bir yana."
"Ah, evet. Eşyaları geri taşı, değil mi?"
Unuturlar.
Shinn'in kayıtlı numarasını kontrol etti ve arama düğmesine bastı. Tekrar tekrar aramaya devam etti...ama uzun bir süre sonra cevap gelmedi, bu yüzden Seo kaşlarını çattı,
"–Açmıyor!"
†
Uzun bir süre, Shinn, neredeyse kardeşi tarafından öldürüleceği gecenin rüyasını gördü ve başka bir şey hatırlamıyordu.
Ama yine de anladı.
Bunun bir rüya olduğunu.
"–Bunu istemek için çok fazla olduğunu biliyorum."
Kaie, beyaz sisin sürüklendiği kapalı alanda gülümsüyordu. O, Cumhuriyet'in Seksen Altı bölgesinin Doğu cephesinde savaşan ve orada ölen Spearhead Squadron üyelerinden biriydi.
Saçları ve gözleri Doğu siyahıydı ve Cumhuriyet'in ölü stoklarından elde edilen çöl kamuflaj üniforması giymişti ve atkuyruğu vardı.
Küçük başı her zamanki yerinde değildi, boynundan özenle ayrılmış, elleriyle tutulmuştu.
"Siz buradaki yolculuğun sonuna geldiniz ve bizi burada sona getirdiniz. Bizi unutabilirsiniz...ama."
Yoldaşlığını beklemeden ayrılanlar da vardı. Kaie'nin kendisi olmaktan ziyade, onların bir temsiliydi.
Bazıları ölmek üzere olan, bazıları ölü olan cesetler, Lejyon tarafından kaçırıldı, kafaları okumak için alındı ve savaş birimlerinde saklanarak, .
"Anlıyoruz ama hala acı çekiyoruz. Bu dünyada bu şekilde kalmak bizim için çok acı. Biz zaten öldük ve oraya geri dönmek istiyoruz. Yani Shinn, Ölüm Tanrımız."
Kaie, Shinn'in kendisinin hiç rahatsız hissetmediği kötü şöhretli lakabı çağırırken gülümsedi.
Ayaklarının altındaki yemyeşil çimenlerin üzerinde sekiz ray vardı. Kalın beyaz sisin ortasında terk edilmiş "Juggernaut" ve "Scavenger"ın gri silueti görülebiliyordu.
Kontrollü bölgeye girdiklerinde iki ay önce sonbahar gecesiydi.
"Bize burada yardım eder misin?"
'Kara koyun', ölenlerin beyinlerinin basit bir kopyasıydı ve onlara göre kişilikleri yoktu.
Ve insanlarla aynı düzeyde düşünme yeteneğine sahip olan 'Çoban'lar bile, insanlarla iletişim kuramadılar.
Bu nedenle, önündeki kız Kaie değildi ve diğerlerinin bir düzenlemesi de değildi… bu Shinn'in kalıcı iradesiydi.
O zamanlar tek umursadığı şey kardeşini gömmekti ve diğerleriyle uğraşamadığı için onları geride bıraktı.
"-Evet."
"...Shin."
Shinn birinin adını seslendiğini duydu ve gözlerini açtı. Kendisini Empire Capital Kütüphanesi'nin sekiz kişilik masanın üzerine yayılmış göz atma bölümünde buldu. Kendini dürttü.
Karşısında oturan Eugene, dirseklerini masaya dayamış, eğilirken başını ellerinin üzerine koymuştu; gözlüğün arkasındaki gümüşi beyaz gözler gülümsüyordu. Küçük kız kardeşi ortalıkta yoktu, muhtemelen yakınlarda bir resimli kitap okuyordu.
"Güneş batıyor olsa bile, uyumaya devam edersen kütüphaneci seni azarlayacak. Buradaki parlamanın burayı gerçekten rahatlattığı doğru."
Güneş ışığı tavandaki eski, kalın cam pencerelere yansıdığı ve yumuşatılmış ışık, üzerlerine oyulmuş vitray desenleri aracılığıyla tüm tarama odasını aydınlattığı için, kanat bloğundaki tarama odası doğal ışıktan bolca yararlandı. Yazın dışarıdaki büyük Karaağaç ağacının yapraklarının ışıkları engellediği ve dağıttığı söylenirdi. Öğleden sonra, gün ışığından dolayı oda rahat bir şekilde ısınırdı ve dar ve uzun tarama odasındaki diğer masalarda, aynı yaştaki birçok erkek ve kızın kitap okuyarak veya ders çalışarak uyukladığı görülebilirdi.
"Bütün gece ayakta mı kaldın?"
"Hiç de bile."
Böyle olmayalı yıllar olmuştu. Muhtemelen yeteneği nedeniyle aşırı efordan dolayı aniden uyuyakaldığı zamanlar olsa da, ilk kez tamamen yabancı birinin önünde bilinçsizce ve uykuya dalmıştı.
Tabii burada çok rahatladım. Shinn duygusuzca düşündü.
Hangardan ses gelmiyordu, uzaktan silah sesi gelmiyordu ve yakındaki hareketler için endişelenmeye gerek yoktu. Bu yaşam tarzına yavaş yavaş alışıyordu.
Kulaklarında kalan tek şey, uzak cephelerde çoğalan, bir sel gibi kabaran mekanik hayaletlerin ölmekte olan iniltileriydi.
Eugene daha sonra öne doğru eğildi, gümüşi beyaz gözleri yaramaz bir hava veriyordu.
"Zamanı geldi. Kontrol etmek ister misin? Bu holün en üst katında bir teras var ve çok azı oradan gerçekten çıkabileceğini biliyor. Biraz uzak ama net bir şekilde görebiliyorsun."
"...Neyi gördün mü?"
"Geçit töreni. Noel Arifesi gecesi. Bugün Batı ordusunun 24. zırhlı birliği katılıyor. Muhtemelen üçüncü nesli, en yeni 'Vanargand'ı görebiliriz."
"..."
Shinn'in tepki vermediğini gören Eugene, başını eğdi.
"Ha? Bu konuyla hiç ilgilenmiyor musun?"
"Numara…"
Aksine, önündeki bu kişinin bununla bu kadar ilgilenmesine şaşırmıştı.
Shinn'i şaşırtan Alba görünümünü bir kenara bırakırsak, ince yapısı ve dürüst tavrı, onu sert, acımasız savaş alanından habersiz gibi gösteriyordu. Elleri ev işlerinden dolayı biraz pürüzlüydü ve kalemi çok uzun süredir tuttuğu belliydi. Silah kullanma ya da şiddet uygulama konusunda tecrübesiz olduğu belliydi.
"Bununla ilgilenmezsin diye düşünmüştüm."
Bunu duyan Eugene mutlu bir şekilde gülümsedi,
"Evet, orduya katılmaya karar verdim. Zırhlı birliğin bir parçası ol. Ben de öğrenmeye gittim… Bu konuda benim gibi olacağını düşündüm."
Shinn daha önceki gün savaş tarihini okuyordu ve o zamandan önce ünlü İmparatorluk dönemi askerlerinin anılarını okumuştu. Shinn'in ziyaret ettiği fakülteyi ziyaret ettiğini gören Eugene, Shinn'in de özel Harbiyeli Okulu'na katılmak isteyip istemediğini merak etmişti... okula gidemediği için.
Ben de düşündüm ve bu yüzden sana daha yakın hissettim, dedi Alba çocuk. Üstelik epeydir konuşmak istiyordu.
"Buranın Başkenti çok barışçıl geçti, ama sınırlarda savaş devam ediyor ve kim bilir buraya gelecekleri gün ne zaman gelecek. Bunu önlemek için her şeyi yapmaya hazırım… küçük kız kardeşimi, şehri korumak için. burada. Ayrıca...onu denizi görmeye getirmek istiyorum. Bu yüzden bu savaşı bitirmek istiyorum."
"..."
Kaie'nin rüyasında duyduğu sesi tekrar yankılandı.
"Bize burada yardım eder misin?"
Uzak savaş alanı.
Yıllarını geçirdiği ve sonuna kadar ilerlemeye yemin ettiği savaş alanı.
Bu noktada, olmayı umduğu yerde değildi.
Grand Mur'ün içini çoktan unutmuştu.
Çünkü bu insanlar gerçekle yüzleşmek istemediler ve kendilerini koruma araçlarını kaybettiler, durgunlaştıkça Cumhuriyetin seksen beş bölgesinde acınası bir şekilde çürüdüler.
Bu noktada duraksayan o, Grand Mur sınırlarına geri dönmüştü.
"…Sanırım."
İnsanların iniltileri hiç bitmedi. Kıtanın uçlarına kadar kulaklarında çınlamaya devam ettiler.
Aralarında karışık Cumhuriyet'in devasa, sapık cesetlerini aramaya devam etti.
Ama onu duyamadı, çünkü belki de hâlâ yaşıyordu.
Onların ayak izlerini takip etmeye ve düşmanla savaşmaya devam edecek miydi?
"…Yeterince dinlenme."
Kendi kendine sessizce mırıldandı ve Eugene onu duymadı.
"Ah, bir mesaj aldım. Shinn'den."
"Eh, neden sana cevap!? Beni defalarca aradım!"
"Hm...Sanırım çok fazla aradığın için olabilir..."
Yolun diğer ucunda ezici tezahüratları ve alayın gürültüsünü duyan Krena olduğu yerde durdu.
Başını çevirdi ve yan taraftaki iki yüksek bina tarafından dikdörtgene indirgenen görüntüde, ana caddede yavaşça ilerleyen çelik renkli devasa gövdeleri gördü ve boşlukta dondu. 120 mm'lik devasa top sinir bozucuydu ve onu uzun sandalye, çıplak bir taret ve gövde izledi. Sekiz bacaklı zırhlı birimin devasa ağırlığı taş karolara çarparken motordan ve ona bağlı güç paketinden ürkütücü bir ses çıktı.
Sekiz ayaklı makineler yüksek ayak seslerine ve motor seslerine neden oluyor.
Bunların olmadığını hatırlaması biraz zaman aldı ve rahat bir nefes aldı. Bir keresinde saldırı tüfeğini bağladığı omzuna içgüdüsel olarak uzanan eli yerine geri döndü.
"…Beni korkutan."
Her durumda, bu birim genellikle Shinn ve Raiden'ın izlediği haberlerde görüldü. Görünüşe göre, Federasyonun ana silahı olan 'Vanargand' olarak adlandırıldı. Löwe ile eşdeğer bir ana topu ve zırhı vardı ve Grauwolf'dan daha düşük olan "Juggernaut"tan çok uzaktı.
Muhtemelen bir geçit töreniydi. İyi cilalanmış 'Vanargand' ve göz alıcı geçit töreni üniforması giymiş Federasyon askerleri, Mart devam ederken ilerlemeye devam etti. Ana caddenin iki yanında duran vatandaşlar, Federasyon bayrağındaki çift başlı, siyah-kırmızı kartala el sallıyordu.
"Vanargand"ın taretlerini yöneten subay, Krena'nın gözlerinin içine baktı ve ona el salladı. Krena şaşırmıştı ama o da elini kaldırdı ve salladı. Muhtemelen birkaç yaş büyük olan genç subay, binanın arkasında gözden kaybolmadan önce ona şakacı bir selam verirken gururlu bir gülümseme sergiledi.
Bu ülke ile savaşmaya devam etti ve "Vanargandlar" onlarla savaşmak için kullanılan silahlardı. Ancak önündeki sahne çok cana yakın, çok hoştu.
Kalabalık caddeler hoş bir manzara olarak kaldı, ancak Krena kalabalık yerlere alışık değildi. Kenara çekildi ve uzaklaştı.
Bu huzurlu, istikrarlı hayatı elde ettikten sonra alıştı ve bundan zevk aldı. Ancak başlangıçta, herhangi bir savaş veya günlük iş olmamasına rağmen kendini çok uyuşuk ve yıpranmış hissetti ve hüsrana uğradı.
Yoldaşları da hayatlarında ilgi alanları buldular ve birkaç arkadaş tanıdılar. Taşınabilir terminalindeki arkadaş listesi de genişliyordu.
En başından beri karar verdiler.
Bu ülkeyi seyrederken geleceklerine karar vereceklerdi. Nihai karar ne olursa olsun, buna saygı duyacaklardı.
Sevdiği dükkânın önünde durdu ve vitrini kendini yansıtacak şekilde boyutlandırdı. Yansımadaki kız, sahte kürkten bir pelerinle birlikte dergilerde sıkça görülen tek parça bir elbise giyiyordu. Botlarının topukları biraz fazla uzundu ve buna alışmaya çalışıyordu.
Bu şehre ilk geldiğinde, Ernst'in sekreteri Teresa ve ona benzer yaştaki diğer kişiler tarafından seçilen kıyafetleri giyiyordu, ancak son zamanlarda kendi seçtiği kıyafetleri seçiyordu. Sevimli olup olmadığını kontrol ederek vücudunu çevirdi. Pencerenin arkasındaki yaşlı satıcı kadın kıkırdayarak ona baş parmağını kaldırdı.
Çok sevindi. Ancak, biraz utandı. Başını indirdi ve kaçtı.
Beğendiği kıyafetleri seçti. Kendini süsledi. İstediğini aldı ve özgürce dolaştı. Ertesi gün ölmekten endişe etmesine gerek yoktu, yüzleşeceği savaşlar için de endişelenmesine gerek yoktu.
…Evet.
Bu bir rüyaydı.
Arkasındaki tezahüratlar kayboldu ve yalnızca grubun gürültülü Yürüyüşü yankılandı, gaddar sessizliği ve yukarıdaki soluk, uzun mavi gökyüzünü yaktı.
Mavi gökyüzünün ötesinde, insanların kalamayacağı sonsuz bir karanlık olduğu söylenirdi.
Seksen beş bölgenin savaş alanından duyduğu buydu. Belki de bunu, görünüşünün aksine, astronomi konusunda bilgili olan Mızrakkafa Filosu'ndan Kujo'dan duymuştu ya da belki ilk atandığı manganın kadın manga liderinden ya da belki de kısa bir süre sonra Shinn'den duymuştu. onunla tanıştı.
Mavi gökyüzünün ötesinde karanlığın örtüsü vardı.
Gökyüzü, denizler, büyüleyici mavi, öbür dünyanın zarıydı.
…Belki de Cennetin göklerde olmasının sebebi buydu.
Krena olduğu yerde durdu ve arkasını döndü.
Marş, göklerin ötesine haber verircesine yüksek sesle çalmaya devam etti, bugün, şu anda, hepiniz bizimle birlikte geri döneceksiniz.
Kalabalık, üniformalı emekli askerlerle birlikte bir dakikalık saygı duruşunda bulundu; "Vanargand" ölümü simgeleyen siyaha bürünmüştü ve sessizce uyuyordu.
Kulenin önünde, önceki geçit töreninden bu yana KIA ve MIA sayısını temsil eden bir sayı vardı. Şaşırtıcı bir sayıydı. Sadece isimleri temsil etmiyordu; hayatta olması gereken insan sayısını temsil ediyordu.
Ve bir zamanlar onlarla aynı olan daha birçokları vardı, yoldaşlar, cephede savaşıyordu.
Mevcut hayat onlar için keyifliyken, bu sadece kısacık bir rüyaydı.
Ve o rüyadan uyanacaklardı.
†
"Geri döndüm... oh."
Yarı zamanlı işini bitiren Raiden, salon ışıklarının yanmadığını gördü ve şaşkınlıkla gözlerini kırptı. Tipik olarak, bu saatte döndüğünde, Teresa kapıdaki ve koridordaki ışıkları açardı.
Ona göre çocuklar geri dönmeli ve ışıklar açık olmalı.
Koridorun aşağısındaki oturma odasının ışıkları yanıyordu ve Frederica devasa kanepeye oturmuş, kıpırdamadan bir ayı peluşunu tek başına kucaklıyordu.
Shinn'in düşünmeden satın aldığı bir şeydi. Frederica onun için bir şeyler alması için onu rahatsız etti, o da o peluşu aldı.
Frederica asla kendi başına gitmeyecekti ve görünüşe göre o da hiç okula gitmemiş.
"Alışverişe çıktım, daha dönmedim. Bir şey mi var?"
İçini çekti, biraz endişeli hissediyordu.
Aniden, bir yerlerden yüksek bir gümbürtü sesi geldi. Raiden, bu sesin kaynağı olan Frederica'ya baktı ve ellerindeki peluşu sımsıkı kucaklarken Frederica'nın yüzü kızardı. Sonunda, ufacık bir sesle şikayet etti,
"Raiden... Acıktım."
"Hm? ...Ah."
Raiden duvardaki saate baktı ve neredeyse akşam yemeği vakti olduğunu gördü. O ve diğerleri, çatışmalar ve gece baskınları nedeniyle düzensiz yemek zamanlarına alışkınken, çocuk Frederica'nın sorunları olacaktı.
"Biraz bekle."
Raiden eşyalarını bıraktı ve mutfağa gitti.
Cumhuriyetin Grand Mur içinde ve dışında aynı kalan sentezlenmiş gıdalarının aksine, Federasyon çiftliklerden veya tarlalardan elde edilebilecek ürünlere sahipti.
Raiden buzdolabını açtı, pişirebileceği yemekleri belirledi, malzemeleri yıkadı, doğradı, karıştırdı ve tavada kızarttı. Sadece Frederica'nın yiyecek bir şeyleri olduğundan emin olması gerekiyordu ve Teresa bu saatte dönecekse, onu garnitür olarak bırakabilirdi.
Frederica'nın gözleri, sanki bir büyüye tanık oluyormuş gibi kenardan bakarken göz kamaştırıyordu.
"Yemek yapabileceğini hiç düşünmemiştim!"
"Pekala, eğer çok zor değilse."
İsteksiz olsa bile bu, kendine güvenmek zorunda olduğu savaş alanında öğrenmesi gereken bir beceriydi.
…Çoğu insan için zaten.
"Bir dahaki sefere, evde tek kişi Shinn ise, ona aç olduğunu söyle ve yemek için bir şeyler satın al. Yine de bu tür bir tonla konuşma."
Frederica nedense garip bir şekilde mutlu görünüyordu.
"Şey, yani Shinei yemek pişirmede kötü mü?"
Raiden, gençlik yıllarında yetişkinlerin yapamayacağı şeyleri öğrenmekten çok mutluydu. Geçmişini hatırlayınca omuz silkti.
"Yapamayacağından değil. Bu konuda çok gevşek."
Örneğin, yemeğin tuzlu olması veya yumurta kabuklarının karıştırılması veya çorbanın fazla pişmiş olması.
Her halükarda yenmez olmasa da tadı şüphesiz berbattı ve Shinn'in kendisini iyileştirmeye hiç niyeti yoktu. Bu nedenle, içinde bulunduğu ekip ne olursa olsun, Shinn genellikle yemek pişirmekten muaf tutulurdu. Nedense, usta olduğu tek beceri bıçağı kullanmaktı ve ağlamadan soğan kesme sanatında ustalaşmıştı. Ancak Federasyona vardıklarında bu işi yapacak bir mutfak robotu vardı ve bu beceri gerekli değildi.
Belki de diğer her şeyde gevşekti, çünkü savaşmak ve komuta etmek için çok fazla çaba harcamıştı. Raiden bir zamanlar böyle düşünmüştü ama Shinn'in yaşam tarzının en ufak bir şekilde değişmediği göz önüne alındığında, bunun sadece onun kişiliği olduğu ortaya çıktı.
"Öyle görüyorum. Elbette o, kardeşini öldürmek için elinden geleni yapan biri... Raiden, bu ne?"
"...Daha önce çiğ yumurta görmedin mi?"
Raiden bir eliyle bir yumurtayı kırdı ve kaseye düşürdü.
Son İşleyicileri ilk ve düzgün bir prensesmiş gibi görünüyordu ama o bile yumurtanın ne olduğunu biliyordu. Ancak yumurta kırmayı bilip bilmediği konusunda şüpheler vardı.
"Umu. Teresa mutfağın hizmetçilerin alanı olduğunu söyledi ve içeri girmeme asla izin vermiyor. Yani yumurtalar böyle paketlerde paketleniyor... ve ısıtılınca pıhtılaşıyor mu?"
"Bu bir koli değil, bir kabuk... gerçekten dış dünya hakkında eğitimli değilsin, değil mi?"
"O,"
Frederica bir şey söylemek üzereydi, ancak kelimeleri kaybedecekti.
Şey, bir şey söylemesi pek olası değildi. Bunu düşünen Raiden yere baktı ve gözlerini kıstı.
Bir hissi vardı. Muhtemelen yoldaşları da aynı düşünceye sahipti. Hiçbir zaman bunu fazla önemsemediler ve konunun peşine düşmediler.
"Her neyse, şu an öylesin."
Oturma odasının kapısı gıcırdadı ve Shinn ses çıkarmadan içeri girdi.
"...Frederica, umarım yemek pişirmeye yardım etmişsindir."
Raiden kayıtsızca Shinn'e bakarken Frederica şok oldu. Dört yıl birlikte olduktan sonra, Shinn'in yüksek sesle ayak sesleri duymadan gelip geçme yeteneğine alışmıştı.
"Bunu söylüyorsan, bitiş zamanları geldi. Tekrar hoş geldin… Orada sahip olduğun pek çok şey var."
Shinn dışarı çıktığında herhangi bir aşırılık getirmedi ve bir gezintiye çıkmış gibi görünüyordu. Ancak elinde oldukça ağır çantalar gibi görünen şeyler tutuyordu.
Onu takip eden Angel, Seo ve Teresa ellerinde büyük kağıt taşıyıcılar ya da soğutucu çantalarla geri döndüler. Raiden tek kaşını kaldırdı.
"…Neler oluyor?"
"Teresa yiyecek almak için dışarı çıktı, ama oraya vardığında araba bozuldu. Onlarla işi bitmişti, ama idare etmesi gereken çok şey vardı ve benimle tanıştı."
"Angel de pek yardımcı olamadı, bu yüzden beni aradı, sonra ben Shinn'i aradım."
Bunu söyleyerek, Seo büyük soğutucu çantayı bıraktı ve omuzlarını tembelce hareket ettirdi.
"Söyleyeyim, Teresa. Bir dahaki sefere alışveriş yapıyorsan bizi ara. Shinn'e ya da bana söyle. Boşuz ve bazı şeyleri taşımamıza yardım edebiliriz."
"Hangi hizmetçi, hizmet ettiği çocukların eşyaları taşımasına izin verecek?"
"Tam olarak burada bize hizmet etmiyorsun. Daha çok şu ilginç ihtiyar gibi."
"Ben de aynısını hissediyorum."
"Hiç de değil. Zaten o bir baba değil."
Ernst orada olsaydı muhtemelen gözyaşlarına boğulurdu ve şu anda sonuncusu Krena geri döndü.
"Ah."
Nedense oturma odasının girişinde duruyordu. Belki de herkesin ona baktığı içindi, ya da belki de beşi geri döndüğünde bir şey söylemek istediği, ancak diğer dördünün orada olduğunu gördüğü içindi.
"Hoş geldin Krena."
"Ah, şey, geri döndüm... yani."
Kedi gibi altın gözleri, sadece huzur içinde olmak için sürükleniyordu.
Kararlı kararlılık, içindeki huzursuzluğu ele geçirdi.
Ve Raiden küçük bir iç çekti.
Ahh, bu da mı aynı?
Kanlı kırmızı gözler sakince ayakta duran Krena'ya baktı.
Sessiz, soğuk gözler sakinleşti.
"Bitirdin, ha?"
Bu ses ve bu sözler, başını sallayan Krena'yı harekete geçiriyor gibiydi.
"Evet. Sanırım istediğim her şeyi gördüm."
Shinn muhtemelen bunu çoktan planlamıştı ve diğerlerinin karar vermesini bekledi.
Ama diğerleri de aynı şeyi düşünmüş olmalı.
O yüzden konuştu.
Dudaklarında doğal bir gülümseme vardı, kendisiyle gurur duyuyordu.
"Geri dönelim. Olmamız gereken yere."
†
Ernst sonunda işi bitti ve uzun zamandır hiç dönmediği özel konutuna geri döndü; gençlerin konuştuğunu duydu ve Federasyonun yaşam tarzına alışmaya başladıklarını duyunca rahatladı.
Okul çağındayken toplama kampında tutuldukları için şanslı sayılabilirler. O yaştaki çocukların çoğu, nasıl alışveriş yapılacağı ve nasıl davranılacağı gibi temel sosyal sağduyu ve ekonomik bilgileri biliyor olurdu.
Shinn ve Raiden, muhtemelen vasileri nedeniyle, benzer çıkmazlardan daha iyi eğitim aldı. Seo, Angel ve Krena'nın resmi bir eğitimi yok gibiydi, ancak kusurlu silahın kullanım kılavuzunu nasıl okuyabildikleri ve mermilerin yörüngesini nasıl hesapladıkları göz önüne alındığında, muhtemelen Federasyon vatandaşlarının çoğundan daha zekiydiler.
Uzun bir süre boyunca Federasyon, askeri bir diktatörlük altında bir İmparatorluk olarak yönetilmişti, onun için yüksek öğrenim seçilmiş birkaç kişiye sifon edilmişti, sıradan çocukların çoğu hiçbir zaman eğitim görmemişti ve vatandaşlarının çoğu kendi hayatlarını yazamıyordu. isimler. Bu, özellikle kolonileri için yaygındı. Ernst, resmi seçimlerden önce geçici cumhurbaşkanı yapıldı ve kısmen bu nedenle onuncu yılına girdi.
İdari görevlerin baş döndürücü yükü altında çalışan Ernst için liseler ve meslek okulları ile ilgili materyallere göz atmak onun için bir tür boş zamandı.
Görünüşe göre Shinn öğrenmeyi seviyordu ve daha yüksek bir okula girebilmesi en iyisiydi. Raiden, makine tamirciliğine ilgi duyuyor gibi görünüyordu ve bu konuda uzmanlaşmış bir meslek okulu için uygun olabilir. Seo, Angel ve Krena için kişiliklerini göz önünde bulundurmaktan ve uygun düzenlemeleri yapmaktan keyif aldı.
Üstelik 'onun' çocuğu hiç doğma fırsatı bulamamış, onun bunu hiç düşünme şansı olmamıştı.
Böyle devam etmelerini ve tekrar sıradan çocuklar olmalarını umuyordu.
Okula gideceklerini, arkadaşlarıyla güleceklerini, geleceklerini, aşklarını, hafta sonu nereye gideceklerini merak edeceklerini ve diğer gereksiz şeyleri düşüneceklerini. Bu çocukluk deneyimlerini kaçırmış olsalar da, yeniden başlamaları için çok geç değildi.
Ayrıca, onu tasarlama yeteneğine de sahipti. Gücün kötüye kullanılması olurdu, ama önemsiz bir konuydu. Kendisine gelen çocukların mutluluğunu sağlamak için bazı şeyler yapmasına izin verilebilir.
Ancak endişelendiği bir şey vardı.
Herkese kişisel odalar tahsis etmiş ve onlara daha varlıklı bir ailenin karşılayabileceği harçlık vermiş, ancak kişisel eşyalarının sayısı asla artmamıştı. O, zaruri ihtiyaçlar dışında hiçbir aşırılık görmemiştir.
Bir zamanlar yoldaşları dışında umut ve hayal kurmaları yasaktı.
Yani en azından bu noktadan başlayarak, istediklerini seçip ellerinde tutabilir, almanın sevincini yaşayabilirler…
Düşündüğü buydu.
Bir süredir dönmediği eve döndüğünde, beşi ile yüz yüze görüştü. Hepsi orduya hizmet etmek, kaçanların savaş alanına geri dönmesini istediklerini ve bunu duyunca Ernst'in elinde tuttuğu malzemelerin kollarından kayarak yere saçıldığını söyledi.
"N-neden!?"
Onun ünlemini duyunca, sadece şaşkın bakışlar gösterebildiler. Kendilerini bu kadar dürüstçe ifade edebilseler de, o buna sevinecek durumda değildi.
"Neden soruyorsun."
"Zaten söylemedik mi? Seçme şansımız olursa askere gideriz."
"Bu..."
Onlardan duymuştu. Sorgucular bunu rapor etmişti ve bu eve ilk taşındıklarında bunu bizzat onlardan duymuştu.
Bu dünya hakkında hiçbir şey bilmediklerini varsaymıştı ve orduya hizmet etmeyi seçti.
Bu dünyada barış ve istikrarı bilmediklerini varsayıyordu. Çünkü Seksen Altılılar denilen aşağılayıcı bir terim olarak etiketlendiler ve gelecek hayallerinden ve sıradan insanlar gibi muamele görme hayatlarından vazgeçtiler.
Biliyorlardı, öyleyse neden yaptılar…?
Raiden sessizce kıkırdadı.
Ernst, onların gelişine kıyasla gülümsemesinin çok daha sakin olduğunu gördü.
"Başta senden şüphelendiğim için özür dilerim… burası gerçekten güzel bir yer. Ancak dikkatsiz davrandık ve çok uzun kaldık."
"Yeterince dinlendik. İlerleme zamanı."
"Öyleyse olmamız gereken yere geri dönmeliyiz."
Savaş alanı.
Ernst yavaşça başını salladı. İlerlemek istediler ve 'böylece' savaş alanına geri dönmeyi seçtiler. Bu seçim empati kurabileceği bir şey değildi.
"Öyleyse...neden...savaş alanına geri dönelim..."
Savaşarak ve hayatta kalarak hayatlarını tehlikeye atmışlardı. Oradan kaçmışlardı-
Shinn başını kaldırdı ve şatafatlı görünen Ernst'e doğrudan baktı.
Buraya ilk geldiğinde kararını çoktan vermişti.
Ancak bu gerçekten bir mahkumiyet değildi. Onlar için bu açık bir sonuçtu. Bu şansa ve ana sahip olduklarından, bu anı kendileri ve içinde bulundukları kötü durum üzerine düşünmek için kullanmaya karar verdiler.
Bu yaşam tarzına uyum sağlamaya hiç niyetleri yoktu.
Ve burada kalmayı asla düşünmediler.
Bu kısa bir ay boyunca, onlara karşı sonsuz savaştan kaynaklanan bu anlık, barışçıl durgunluğun olması gereken yerde olmadığını tespit etme fırsatı buldular.
Bu, çok uzakta olmanın verdiği bir nostalji yerine, onlar için belirsiz, uzak bir duyguydu.
Bu barışçıl, nezih yaşam tarzı karşısında hiç etkilenmediler.
Bu şahıs, bu akraba olmayan insanlara ulaşmış, onlara bu imkânı ve zamanı sağlamıştır. Bu noktada bile onların iyiliği için düşünüyordu ve bu noktada şatafatlı bir bakış atıyordu, yani en azından bir yanıtı hak ediyordu,
"Sadece şanslıydık."
Shinn'in sesleri duyma ve onları bulma yeteneği vardı.
Cumhuriyet'te, vatandaşlarının aksine, Çekişmeli Bölgeyi geçmelerine yardım eden son İşleyiciydi.
Ve savaş alanının sonunda köşeye sıkıştırıldığında, onlara yardım eden büyük ihtimalle ağabeyiydi.
Federasyona ulaşabildiler çünkü yardım alacakları için şanslıydılar. Ölen sayısız yoldaş, yardım alamadıkları için talihsizdi.
Aralarındaki fark buydu.
"Biz de tesadüfen yardım aldık, ama burada kalırsak, son anlarına kadar savaşan yoldaşlarımızla nasıl yüzleşeceğiz? Henüz ölmedik... yani savaşa devam etmiyoruz. "
Fido'nun yanına yerleştirilen alüminyum levhalara, yanlarında savaşan KIA'lı yoldaşların isimleri kazınmış, hem bir teklif hem de yolculuklarının bir işareti olarak görev yapmıştır. Ancak son sözünü geride bırakmak niyetinde değildi.
Hepsini hatırladı. Bu noktada bile onunla birlikteydiler.
Onları savaşın sonuna getirmek ve yolculuğun sonuna tanık olmak için bir söz, bir söz.
"Hâlâ duruyor ve savaş devam ederse bu ülke var olmayabilir. Önümüzde duran gerçeği görmezden gelip, görünüşte barışçıl bir ortamda, ölümlerimizi bekleyerek yaşayamayız."
Beyaz domuzlar gibi davranmak kesinlikle nefret ettikleri bir şeydi ve kendilerini asla affetmeyeceklerdi; bu yüzden San Magnolia Cumhuriyeti'nden vazgeçtiler.
Çünkü beyaz domuzlar, devam eden bir savaşa rağmen savaş alanından kaçtılar, kendilerini sahte bir barış duygusuna kaptırdılar, savaşma sorumluluğunu Seksen Altılılar'a zorladılar ve kendilerini koruma araçlarını kaybettiler. Bu noktada bırakın insanlar, hayvanlar bile onlardan daha güçlüydü.
Özel keşif görevi sırasında, kontrollü bölgelerdeki ölüm yürüyüşlerinde, ikincisinin savaşma gücüne birçok kez tanık oldular.
Kulaklarında hayaletlerin sesini duyan Shinn için mekanik hayalet ordusu durmadan mırıldanarak genişliyordu.
Cumhuriyet bunu tek başına kaldıramaz.
Hatta tüm insanlık onun gücüyle yutulabilir.
Ve bu tehdit karşısında, onu görmezden gelemezlerdi.
Onlar Seksen Altılılar'dı.
Savaş alanında düşmanlar tarafından kuşatılmış olmalarına rağmen, kendi güçleriyle sonuna kadar hayatta kaldılar. Ülkeleri tarafından terk edildiler ve arkadaşlarına veda ettiler. Gururları, kimlikleri olan kendilerinden başka hiçbir şeyleri yoktu.
"Ölümden kaçamayız ama nasıl öleceğimizi seçebiliriz. Zaten öleceğimize göre sonuna kadar savaşacağız. O yüzden lütfen seçme özgürlüğümüzü elimizden almayın."
Bunu duyan Raiden gülümsedi.
Shinn son İşleyicileri için bazı ayrılık sözleri bırakmıştı.
"Ayrıca... bir kişiye 'önce biz gideceğiz' dedik. Bize yetişir ve bizi böyle görürse kötü olur."
Shinn şakayı görmezden geldi.
Ancak Ernst başını sallamaya devam etti.
"Öyle değil. Bu değil...!"
Ernst savaş alanına yabancı değildi.
İmparatorluğun bir subayıydı. Sivil devrim patlak verdiğinde, devrimcileri ön saflarda yönetti. Birçoğunu öldürdüler ve birçoğu öldürüldü. Birçok insan da aynı yaraları taşıyordu.
Birçok yoldaş savaşta yiğitçe öldü ve diğerleri hayatta kaldı, barış ve mutluluk kazandı. Ernst, bu kadar gereksiz suçluluk duygusuyla işkence gören çok sayıda asker görmüştü.
Durum böyle değildi.
"Savaş ve zorluklar yaşadınız, o yüzden buraya geldiğiniz için kazandıklarınızın tadını çıkarmalısınız. Savaşta ölenler gerçekten yoldaşlarınızsa, onlar da aynı düşüncelere sahip olacaklar... Bunun için kendinizi suçlamamalısınız!"
Hayatta kaldıkları için değil.
Huzur ve mutluluğu elde ettikleri için değil.
Yoksa insanlık, geçmişlerinden kaçamayan insanlar, fedakarlıklar yapıldıktan sonra asla sonsuz mutluluğa kavuşamayacaktı…!
Ancak beşlinin ifadeleri hiç değişmedi. Anlamış olabilirler, ama kıpırdamadan kaldılar. Ernst, etrafını saran bilinmeyen bir huzursuzluk hissetti ve bir şeye devam etmek üzereydi.
Ama bütün zaman boyunca sessiz kalan Frederica, sessizce konuştu,
"Yeter Ernst."
Ernst şaşırdı ve Frederica'ya baktı.
Kanlı kırmızı gözler ona sert bir şekilde bakıyordu,
"Yaralı bir kuşa güvenli bir yuva sağlamak bir iyilik olsa da…Kuş iyileşip uçmak istediğinde, dışarıdaki çeşitli tehlikeler nedeniyle yuva bir hapishaneye dönüşüyor. Ne zamandır bunu yapmaya çalışıyorlar. zulmün kafesinden kaçıyorsun ve onları şefkat kafesine mi kilitlemek istiyorsun?"
Bir an için, soluk renkli dudaklar büzüldü ve biraz öfkeyle çınladı,
Gözleri, dışarıya bakan kafesteki bir canavar gibi biraz hüzün, biraz ıstırapla doluydu.
"Böylece sonu Cumhuriyet'ten farklı olmayacak, bunu kesinlikle bileceksin, değil mi?"
Ernst'in dili tutulmuştu.
"Ayrıca, onlar dünyanın gidişatını bilmeyen inatçı çocuklar değiller. Bir gün çocuklar anne babalarını terk edecekler. Bir anne baba olarak... Bırakıp onları izlemeniz tavsiye edilir."
Ernst, yaşının yarısı bile olmayan minyon kızın sözlerine sessiz kaldı.
Bu sözlerin bu kadar küçük bir çocuğun dudaklarından çıkması beklenmedikti. Shinn başını Frederica'ya doğru indirerek sordu:
"Teşekkür etmemi ister misin prenses?"
"O taşlı budalaya bir şeyler söylemek istediğimin anlık bir dürtü olduğunu söylerdim.
Kafasını çevirdiğinde homurdandı ve hızla ona doğru baktı.
"…Anladınız mı?"
"Az çok."
Kibirli bir tavrın yanı sıra yaşına yakışmayan bir tavrı vardı. Ülkenin geçici başkanı Ernst'in gözetimi altındaydı, asla okula gitmedi ve asla yalnız dışarı çıkmadı. Varlığı bir sır olarak saklanmış gibiydi.
Üstelik,
"Senin tonlamanın kendine has bir özelliği var. Daha önce bir yerde duyduğumu hissettim ve birkaç gün önce fark ettim... tıpkı annem gibi."
Bu noktada hatırlayabildiği en fazla şey buydu. Ebeveynlerinin yüzleri ve sesleri, savaşın anıları ve ölülerin sesleri arasında çoktan silikleşmişti.
"Başka bir deyişle, ebeveynleriniz İmparatorluk soylularıymış gibi görünüyor... belki aranırlarsa başkaları da bulunabilir, ancak onlarla tanışma niyetiniz olmadığı için, gerçekten bu konuda hemfikir değilim."
Shinn ona dönüp baktığında biraz şaşırmış görünüyordu ve onun benzer şekilde kanlı kırmızı gözlerinde mutlak samimiyet gördü.
"Ülkeniz tarafından terk edilmiş, akrabalarınızdan ayrılmış ve ülkenizin tarihini, ırkınızın kültürünü asla miras almamışsınız. Bunu kendinizi korumak olarak düşünmeniz anlaşılabilir...ama böyle bir yaşam insanlar için eksik kaldı. İnsanlar. büyüdükleri yerden ayrılamazlar, kan bağlarından kopamazlar. Vatanını, akrabasını kaybeden, ancak kendini koruyarak var olanlar, yollarını kaybettiklerinde kolayca parçalanırlar… Bunu unutmayın.”
"..."
Nedense sözleri çok samimi geliyordu.
Onları henüz on yaşına girmiş bir çocuğun ağzından hayal etmek zordu.
Sanki bir kişinin yok oluşuna bizzat tanık olmuş, acı bir şekilde kendi yolunda bir cevap aramıştı.
Aniden zihninde bir aşinalık duygusu canlandı.
Aynı kanlı kırmızı gözler tekrar ona baktı.
Bir an için sendelediler, ama onları kapattı ve garip bir inançla tekrar baktı,
"Dolayısıyla, gerçek adım Augusta Frederica Adele-Adler. Ben Büyük Geade İmparatorluğu'nun kıtayı fethetme emrini veren son kraliçesiyim… ve böylece akrabalarınızın ve vatanınızın canını alan tek kişiyim. Bunun üzerine, dinlemeye hazırım."
Raiden sessizce konuştu.
"O zamanlar kaç yaşındaydın?"
İstilasına on yıl önce başladı. Bu yıl henüz on yaşında olan Frederica, o zamanlar bir bebekti.
İmparatorluğun son iki yüz yılı boyunca, monarşinin çoğunlukla aristokrasi tarafından idare edilen kurulu bir kukla olduğunu duymuştu.
"Bizden her şeyimizi alan Cumhuriyet. Hâlâ saçma mı söyleyeceksin şimdi... Bizi aptal yerine koyma."
"Özür dilerim."
Kız mahcup bir şekilde başını eğdi.
Titredi ve başını tekrar kaldırdı.
"Gururunu takdir etsem de, benim de senden bir şey isteyeceğim, Seksen Altılılar... savaş alanına dönmek istersen beni de getir. Ayrıca, dolaşan gezgin şövalyenin ruhunu öldüreceğini umuyorum. savaş alanı."
Daha fazla açıklamaya gerek yoktu ve onlar her şeyi anlamışlardı.
Seksen Altılılar olarak, ölen yoldaşlarının cesetlerini geri alamadılar ve onlar için mezar inşa edemediler. Yapabilecekleri tek şey, cesetlerin düşman tarafından parçalanıp götürülmesini izlemekti.
"İçeride mi kaldın?"
Frederica hafifçe başını salladı.
Başka bir deyişle, siz Federasyona varmadan önce size saldıran o olurdu. Savaş sırasında sizi bombaladı... 'Çoban', anladığım kadarıyla?"
"Nereden biliyorsunuz?"
Shinn'in doğaüstü yeteneği sayesinde makinelere hapsolmuş bireylerin feryatlarını ayırt edebildiler. Federasyonun Para-RAID hakkında pratikte hiçbir bilgisi yoktu ve orası ön cephelerden uzak bir başkentti. Henüz tanışmadığı düşman kontrollü bölgenin en derin yerlerinde bulunan kişinin şövalyesi olduğunu nereden biliyordu?
Bu soruyu duyan Frederica acıyla yüzünü buruşturdu,
"Bunun benim kan bağım tarafından bahşedilmiş bir yetenek olduğunu söyleyebilirim, karşılaştığım şu ana ve geçmişe bakma yeteneği... Özür dilerim. Kardeşinizin açtığı yara... kesinlikle acıtıyor olmalı."
-Boynuna ne oldu?
O noktada, Frederica muhtemelen her şeyi gördü.
Kardeşi tarafından öldürüldüğü gece.
Kardeşinin ruhunu içeren Dinozor'u yok ettiği an.
Onun yaşındayken, bu görevi ne olursa olsun bitirmeye karar vermişti...
"Gözümle ancak gözlemleyebiliyorum. Savaş alanının bir köşesine terk edilmiş, ağlayan şövalyeyi tek başıma kurtaramam, o yüzden lütfen bu uğurda bana yardım et. Tıpkı senin kardeşini, kardeşin de seni kurtardığı gibi... Umarım şövalyemi kurtarabilirsin."
Shin yavaşça gözlerini kapattı.
Sonunda içinden çıkamadığı aşinalık duygusunu anladı.
Ölen ve uzak savaş alanında dolaşan kardeşini öldürmeye karar verdiğinde aynı yaştaydı.
"-Evet."
Ernst uzun bir iç çekti.
"...Anlaşıldı. Frederica'yı maskot olarak gönderip aynı filoda yer almasını sağlayacağım...Ancak, yapmak istediğim bir şart var."
Ruh halimi öldüren kelimeleri duyduğunda, orada bulunanların hepsi ona hoşnutsuz, kayıtsız bakışlar attı ama o geri adım atmadı.
"Memur olarak askere gideceksiniz. Özellikle, Federasyonun özel harbiyeli okulu aracılığıyla. Yoksa kabul etmem."
Ortaöğrenimini bitirme şartını yerine getirmeyen birkaç kişi olsa da, bu çok büyük bir sorun olmamalı. Ne de olsa katı bir durum değildi ve Federasyonun savaş durumunu çok fazla etkilemeyecekti.
Ha? Krena şüpheyle gözlerini kıstı.
"Neden? Sıra bizim için gerçekten önemli değil."
"Hayır. Annen baban seni bana emanet etmiş gibi seninle ilgileniyorum. Anne babanın da aynı şekilde hissedeceğine şüphe yok ve bu konuda kendi takdirimi bırakamam.
"Ne düşündüklerini nereden biliyorsun?"
"Yapıyorum... Ne de olsa bir babaydım."
Çocuklarının iyi şeyler yapma arzusu… işte bu yaratıklardı.
"Bir asker ve bir subay için sağlanan seçenekler emekli olduktan sonra büyük ölçüde ertelenir. Savaş bittiğinde ve topluma döndüğünüzde, daha fazla seçeneğe sahip olmanız sizin için daha iyidir."
Savaş bittiğinde.
Bu sözleri duyan gençlerin kafası garip bir şekilde karıştı.
Yeterince akıllı olmadan önce, savaşın acımasızlığı ve çılgınlığı ile oyunlaştırılmış, direğe karşı savaşa dahil olmuşlar ve hayatta kalmaktan başka bir şeyi asla düşünmemişler.
Yüzleri, hiçbir şey düşünmediklerini açıkça gösteriyordu.
Çok acımasız bir şey mi söyledim? Ernst merak etmekten kendini alamadı.
Savaş alanında geçen dört, beş yıl boyunca, savaş alanına kendilerinden önce gelen ailelerinin bir daha asla geri dönmeyeceklerinin farkına vararak ıstırap çektiler. Bir zamanlar asla geri dönmeyecek olan anne babalarını beklemişler, yoldaşlarının ölümleriyle ölmesini izlemişler ve belli bir zamanda, muhtemelen ertesi gün mutlaka öleceklerini düşünmüşlerdi.
Ve böylece, bunun yerine insan olarak yaşamalı ve ölmelidirler.
Yine de ölmeye, yaşamaya devam etmeye karar vermiş bu çocuklara, ne zaman öleceklerini bilmeden uzun, uzun bir yaşam sürmelerini söyledi. Yaşadıklarının tam tersi bir şekilde yaşayacaklardı, uçlarda yaşadılar ve dişlerinin derileri ile hayatta kaldılar.
Elbette bunun arkasındaki zulmü bilmiyorlardı.
"Bir gün savaş bitecek. Sonuna kadar savaşacağım diyorsan... Bundan sonra savaştan sonra ne yapmak istediğini düşüneceksin."
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
