-18-

Jonathan'ın kalbini kırmak için her yola başvurdum. Tekrar düşününce, oldukça sevimli, sinsi bir zorbalıktı; ama çocuk toplumunun içine sıkışmış olan çocuklar arasındaydı. Yani bu kadarı çok fazlaydı.

Jonathan her gece kendi kendine ağlardı.

Bu mızmız davranışları sadece beni daha çok sinirlendiriyordu. Tek gereken de buydu.

Öğün atlaması , babasından azar yemesi, arkadaşlarını kaybetmesi gibi şeyler kalbini tamamen paramparça etmişti.  Bu karşı koyamama eksikliği affedilemezdi.

Büyüğüm şehirde böyle bir his bir gecede çöker. Hayır, bir saat bile sürmez.

Şimdiye kadar ne kadar şımarık olduğu ve rahatsızlık seviyesi açıkça görülüyor. O adamı çok ama çok kez zorlamam gerekirdi diye düşünüyordum. Ama...

Bahsettiğim gibi, Jonathan'a eziyet ettiğim bu dönem çok uzun sürmedi.

Kalbini iyice kırmanın yollarından biri olarak, hayatının aşkını ellerime aldım. Bu bir hataydı.

Jonathan, kendisi ne kadar baskı altında olursa olsun direnmeyecek bir adamdı. Ama o başkaları için, özellikle de kendisi için önemli olanlar için patlayacak türdendi. 

Ben de bu patlamaya ışık tuttum.

Ve yere serildim.

Jonathan'la adil bir yumruk dövüşünde kaybettim. Gururumu çiğneyeceğim ve bunu açıkça itiraf edeceğim ki bu olanlar sırasında ağladım.

Babamın cenazesindeki timsah gözyaşları gibi değildi, gerçek gözyaşlarıydı.

Ve yumruk acısından değildi.

Hayal kırıklığı, üzüntü ve büyük bir ızdırap yüzünden ağladım. Oraya kadar, ezici bir üstünlükle Jonathan'ın üstünde durmayı planlamıştım. Ve o sırada bunların bir hayal olduğunu fark ettim.

Babamın annemi ya da beni tatmin olana kadar dövmesinden bir farkı olmadığını biliyordum ama ağladım.

Sonra, Jonathan'a saldırmayı bıraktım. O karşımda olsa bile Lord Joestar'a yaptığım gibi ona da "iyi çocuk" maskemi takardım.

Ama unutmadım.

O gün hissettiğim aşağılanma yedi yıllık değildi.

Şimdi bile, yüz yıl geçmesine rağmen hala unutmadım.


[img]https://media.discordapp.net/attachments/921833250563981414/938176943663243354/Baslksz213_20211208171038.webp[/img]