Zehirlenmeye teşebbüs, Maomao'nun kredi verdiğinden çok daha büyük bir şeydi.
Shaoran onu takip etti. Çamaşırhanenin arkasındaki bir yer, nedimelerin dedikodu yapmak için en sevdikleri yer haline gelmişti; Şimdi Maomao ve Shaoran orada tahta kutuların üzerine oturmuş, şekerli alıç meyvelerinden şişler yiyorlardı, Shaoran'ın özellikle sevdiği bir muameleydi bu.
""Tüm bu olayların tam ortasında olduğuma asla inanmazdı.""
Shaoran, sarkan bacaklarını sallayarak tatlıları midesine gömerken yaşından daha genç görünüyordu. Sanki arka saraya satılmış bir başkasıyken bu zavallı çiftçinin kızı yeni hayatından zevk alıyor gibiydi. Neşeli ve konuşkan, ailesinin onu köleliğe satmış olmasına rağmen yeterince yediği için daha az umutsuz görünüyordu.
"Zehri içen, çalıştığın yerdeki nedimelerden biriydi, değil mi Maomao?”
"Evet, öyleydi" dedi. Yalan söylemiyordu. Sadece tüm bilgileri vermiyordu.
“Bu konu hakkında fazla bir şey bilmiyorum. Sence iyi midir?”
"Bence durumu gayet iyi.“
Maomao, Shaoran'ın aklında ne tür bir ”iyi" olduğundan tam olarak emin değildi, ancak olumlu bir cevap yerinde görünüyordu. Bu çok rahatsız edici bir konuşmaydı Maomao için. Bu yüzden Shaoran dudaklarını büzmeden önce birkaç sorudan daha kaçıncı. Orada elinde sadece bir dut kalmış bir şiş tutarak oturdu.
"İyi madem, hiç saç tokası aldın mı?" Diye sordu Shaoran.
"Galiba." Aslında, yükümlülükten verilenler de dahil olmak üzere dört tane vardı.
""Eş Gyokuyou'dan gelen kolyeyi de sayıyorum. (Neden olmasın?)""
Shaoran kaygısız bir şekilde gülümseyerek "Ha! O zaman buradan çıkabilirsin" dedi.
""Hmm?"" Bu Maomao'nun ilgisini çekmişti. "Ne dedin sen?” “Ne demek ne dedim? Gitmiyor musun?” İnfa da aynı konuda ısrarcı davranmıştı. Maomao onu görmezden gelmişti. Şimdi bir hata yaptığını fark etti. Kafasını ellerine götürüp kendini suçlamaya başladı.
"Bir sorun mu var?" Diye sordu Shaoran, Maomao'ya endişeyle bakarak.
“Bana bu şeyden biraz daha bahset.”
Maomao'nun aniden söylediği bu şey üstüne, ilgileniyor gibi göründüğünü fark eden Shaoran göğsünü şişirdi. "Tamamdır!" Sonra küstah genç kadın Maomao'ya saç çubuklarının nasıl kullanıldığı hakkında bildiği her şeyi anlattı.
Celp, eğitimi bitirdiği anda Rihaku için geldi. Terini silerek kılıcını yakındaki bir astına fırlattı, kılıcın bıçağı çatladı. Uygulama alanları ter kokuyor ve havadaki eforun sıcaklığı hissediliyordu. Cılız bir subay, Rihaku'ya tahta bir yazı şeridi ve bir kadının saç tokasını uzattı. Pembe mercanla süslenmiş aksesuar, son zamanlarda bayıldığı birkaç aksesuardan sadece biriydi.
Kadınların, süsleri "o" manada değil, "zorunluluktan" verdiğini anlayacağını varsaymıştı, ama görünüşe göre en az bir kişi bunu ilki gibi anlamıştı. Onu utandırmak istemezdi, ama gerçekten ciddi olsaydı sorun olabilirdi. Ama yine de, eğer güzel olsaydı, en azından onunla tanışmamak utanç verici olurdu.
Onu nasıl nazikçe reddedeceğini boş boş düşünen Rihaku, yazı şeridine baktı. Şöyle yazıyordu: Yeşim Köşkü-Maomao.
Yeşim Köşkü'ndeki o soğuk gözlü kadınlardan sadece birine saç çubuğu vermişti. Rihaku düşünceli bir şekilde çenesini okşadı ve kıyafetlerini değiştirmeye gitti.
Erkeklerin genellikle arka saraya girmeleri yasaktı. Elbette bu, hala tüm çeşitli parçalarına sahip olan Rihaku için de geçerliydi. Arka sarayda hizmet etmeyi beklemiyordu; Gerçekten de, bunu yapmasının ne anlama geleceği konusunda oldukça endişeliydi.
Korkunç bir yer olsa da özel izinle kadınlar bölgeden çağrılabilirdi. Araç, mümkün olan birkaç araçtan biri,bunun gibi bir saç çubuğuydu. Rihaku, genç kadının kendisine getirilmesi için merkezi kapının yanında bekledi.
Biraz sıkışık olan alanda iki kişilik sandalyeler ve masalar ve biri her iki taraftaki kapının önünde duran hadımlar vardı. Arka saray tarafındaki kapıdan minyon bir genç kadın çıktı. Çilleri burnunu sarmıştı. Onunki, enfes insanların yaşadığı bir yerde nadir görülen tipten sade bir yüzdü.
“Sen de kimsin?" Diye hırladı Rihaku. *Catcat boşuna köpeğe benzetmemiş seni lol *
”Bu soruyu çok şık duydum," diye cevapladı kız kayıtsız bir şekilde burnunu avucunun arkasına saklayarak. Birden onu tanıdı. Onu buraya çağıran o kadındı.
"Sana makyajla çok farklı biri gibi göründüğünü söyleyen oldu mu hiç?”
“Evet, oldu." Genç kadın bu sözle ertelenmiş görünmüyordu, ancak gerçeği açıkça kabul etti.
Rihaku, bunun o, çeşnicibaşı olduğunu anladı. Ama aklında, çilli yüzü çekici olan o fahişemsi gülümsemesiyle uzlaştıramadı. Çok tuhaf bir şeydi.
"Dinle, beni buraya böyle çağırmanın ne anlama geldiğini biliyorsun, değil mi?" Rihaku kollarını çaprazladı, sonra iyi bir ölçü için bacaklarını çaprazladı. Hantal ordu subayının bu gösterişinden en ufak bir korkuya kapılmayan minyon genç kadın, “Aileme geri dönmek istiyorum." Dedi duygusuz bir şekilde. Rihaku başını kaşıdı.
"Yardım edeceğimi mi sanıyorsun?”
“Evet. Eğer bana kefil olursanız, geçici bir izin alabileceğimi duydum.” Bu kız oldukça ciddi bir meseleden bahsetmişti. Rihaku gerçekten ne olduğunu anlayıp anlamadığını merak etti. Saç çubukları gerçekten bunun içindi. Maomao, belli ki onu evine geri dönmek için kullanmak istedi. İyi bir subay için olta atmıyordu. *bu salak shaoran da anlatamamış şu saç tokalarının ne anlama geldiğini bizim kıza, püü sana shao*
Maomao sadece cesur muydu yoksa umursamaz mı? Rihaku çenesini ellerine dayadı ve burnunu çekti. Kaba olduğunu düşünmesi umurunda değildi.
"Peki, ne yani? Seninle mi oynamalıyım?” Rihaku, nezaketi ve yüreğinin iyiliği ile biliniyordu, ancak baktığı zaman yine de uygun şekilde korkutucu görünmeyi başarabiliyordu. Tembel astlarına pansuman yaptığında, onunla hiçbir ilgisi olmayanlar bile özür dilemek zorunda hissederlerdi. Ve yine de bu Maomao'nun kaşını çattıracak kadar korkutucu değildi. Ona duygusuzca baktı.
"Tam olarak değil. Minnettarlığımı göstermenin bir yolu olduğuna inanıyorum." Masanın üzerine bir demet yazı şeridi yerleştirdi. Bir giriş mektubu gibi görünüyordu. "Meimei, Pairin, Joka." Onlar kadın isimleriydi. Aslında, Rihaku onları duymuştu, birçok erkek gibi.
"Belki Verdigris Evinde çiçek gözlem gezisi hoşunuza giderdi."
Bunlar, en yüksek sınıftan fahişelerin isimleriydi, tek bir gecede bir yıllık maaşlarını gümüşle harcayabilecekleri kadınlardı. Mektupta adı geçen kadınlar "Üç Prenses" olarak biliniyordu ve en popüler hanımlardı.
Maomao, ”Herhangi bir endişeniz varsa, onlara bunu göstermeniz yeterli," dedi ve dudaklarında ufak gülümseme oluştu.
"Bu bir şaka olmalı.”
"Sizi temin ederim, oldukça ciddiyim."
Rihaku buna inanamıyordu. Fahişelerle bağlantısı olan bir nedimeyle konuşuyordu, en yüksek rütbeli memurlar için bile yüksek seviyeli bir fahişeyle bir gece geçirmek zordu, hatta imkansız.
""Burada ne dönüyor böyle?"" ihaku kendi saçını çekti ve genç kadın iç çekip ayağa kalktı. "Ne?" Diye sordu Rihaku.
"Bana inanmadığınızı görebiliyorum, Zamanınızı boşa harcadığım için özür dilerim."
Maomao sessizce üniformasının boynundan bir şey çıkardı. Aslında iki şey. Saç tokası: biri kuvars, diğeri gümüş. Bunun anlamı açıktı, başka seçenekleri de vardı.
"Tekrar özür dilerim. Başkasına soracağım o halde.”
“Bir saniye bekle." Rihaku, Maomao masadan kaldırmadan önce elini tahta şerit demetinin üzerine vurdu. Maomao ifadesiz bir şekilde ona baktı.
"Bir sorun mu var?"
Maomao'nun gözlerinin içine baktı, deneyimli savaş adamlarını bile alt edebilecek bakışlarla karşılaştı. Ve Rihaku onu yendiğini kabul etmek zorunda kaldı.
"Bundan emin misiniz Leydi Gyokuyou?" Dedi Honyan, Maomao'yu kapıdaki bir çatlaktan izlerken. Rengi her zamankinden daha sağlıklı görünüyordu; Eşyalarını toplarken neredeyse neşeli görünüyordu. Garip olan şey, Maomao'nun kendisinin gayet normal göründüğünü düşünmesiydi.
”Sadece üç gün," diye yanıtladı eş.
"Evet hanımefendi, ama..." Honyan, tutulmak üzere eteklerini sıkan küçük prensesi aldı.
"Gerçekten bunun ne anlama geldiğini bilmediğine eminim.”
"Evet, eminim haklısınızdır.”
Diğer nedimeler Maomao'yu tebrik yağmuruna tutmuştu, ama nedenini tam olarak kavramış görünmüyordu. Onlara hatıralık eşya getireceğine söz vermişti.
Gyokuyou pencereden dışarı bakarak durdu. "Gerçekten, en çok üzüldüğüm şey...Neyse boş ver." Uzun bir nefes verdi ama sonra yüzünde yaramaz bir gülümseme belirdi. "Bu çok eğlenceli olacak." Fısıldayarak konuşsa da sözleri Honyan'dan kaçmadı.
Baş nedime endişeliydi, ona başka bir tartışma olacakmış gibi geldi.
İşini bitirip boş zaman adamı olan Jinshi, sonunda Yeşim Köşkü'nü ziyaret etti, ancak Maomao'yu bir gün görmemiş olmasına rağmen onu özlediğini fark etti.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
