1

"Bugünden itibaren siz üçünüz benim altımda genin olarak çalışacaksınız. Bazı görevlerimiz zor olacak. Bu yüzden birbirinize güvenmeli ve birlikte hayatta kalmalısınız!" Itachi'nin önünde duran kırk yaşlarındaki adam yüksek sesle bağırdı, alın koruyucusu o kadar sıkı bağlanmıştı ki acı verici görünüyordu. 
Minazuki Yuki. Itachi ve akademinin diğer iki yeni mezunu için jonin amiri olarak görevlendirilmişti. Şiirsel adının aksine, yanık bir yüzü vardı ve başındaki kısa siyah saçlara gömülü alın koruyucusunun altında eski, kullanılmış süpürgelere benzeyen kaşları vardı. Dağınık kaşların altındaki gözler bir balığınki gibi yuvarlaktı, burun delikleri büyüktü ve adamın dudakları oldukça kalın olmasına rağmen ağzı saçma bir şekilde küçüktü. 
"Birbirinize güvenin mi? Sanki,..." diye mırıldandı Itachi'nin yanındaki genin, Yuki'nin duyamayacağı kadar sessizdi. 
Izumo Tenma ... 
Akademideyken Itachi'yi dizlerinin üzerine çöküp özür dilemeye zorlayan grubun lideriydi. Yuki yüzeysel konuşmasına devam ederken, Tenma dizlerini tutarak oturdu ve gözlerini Itachi'ye dikti. 
"Bu takımın boynunda asılı duran bir köy albatrosu var. Takım çalışmasının canı cehenneme." 
O gün orada Tenma'nın diğer tarafında oturan bir kişi daha vardı, bir kız. "Baksana sen, çeneni kapatır mısın artık?" diye bağırdı kız öfkeyle, Yuki'nin konuşmasını bölerek. Adı Inari Shinko'ydu; Tenma ile aynı yaştaydı. "Okuldan beri sürekli Itachi hakkında dırdır edip duruyorsun, ama artık geninsin, değil mi? O yüzden sızlanmayı bırak artık!" 
"Kapa çeneni!" dedi Tenma "Sen sadece bir kızsın. Ve biliyor musun, bu beni okuldan beri rahatsız ediyor - aksanın o kadar bozuk ki, cümlenin yarısında mantıklı konuşmayı bırakıyorsun!" 
"Konoha'ya taşınalı daha üç yıl oldu. Elimde değil!" Shinko
dudaklarını büzerek bağırdı. 
"İkiniz de şunu keser misiniz lütfen?" Yuki çekingen bir şekilde didişen çifti sakinleştirmeye çalıştı. Ama onlar sadece birbirlerine ters ters baktılar ve duracaklarına dair hiçbir işaret vermediler. 
"Kızlar yakışıklı erkeklere her zaman iyi davranır zaten." 
"Neden Itachi için bu yüzden iyi davranayım ki? Baksana, çocuk daha yedi yaşında. Ben on üç yaşındayım, duydun mu? Ondan kesinlikle hoşlanmıyorum!" 
"Aşk söz konusu olduğunda yaş önemli değildir, değil mi?" 
"Sen neden bahsediyorsun-" 
"Haah." Üçü de o kadar acınası durumdaydı ki, Itachi bilinçsiz bir iç çekişin ağzından kaçmasına engel olamadı. 
Doğal olarak bunda bir hata olduğunu düşünen Tenma öfkelendi, "Neden bu kadar kızgınsınız?!" 
Bu insanlarla vakit geçiremem... Itachi ayağa kalktı, gözleri kapalıydı. "Seni pislik! Kaçıyor musun?!" 
"Itachi, şu ğisliğe bir şeyler de!" 
İkisini de görmezden gelen Itachi, Yuki'ye baktı. "Bana bugünün sadece bir tanışma toplantısı olduğu söylenmişti?" 
"Doğru." Yuki'nin, ekibinin en genç üyesi olan Itachi için en çok endişelenen kişi olduğu açıktı. 
"Öyleyse, buraya geliş amacımızı tamamlamadık mı?" 
"Sanırım tamamladık." 
"O zaman ben gidiyorum." 
"Oh! Yarın resmi bir görevimiz var, o yüzden zamanında gelmeye çalış." 
Itachi uzaklaşmak üzereyken durdu ve omzunun üzerinden Yuki'ye baktı. " Anlaşıldı." 
"Sadece kaçıyorsun, seni pislik!" Tenma ayağa kalkarak bağırdı. "Ve konuşmam henüz bitmedi!"
Shinko, Tenma'nın pantolonunun paçasına tutundu. 
"Ne yapıyorsun sen?!" 
"Çok gevezesin!" 
Onların atışmalarının sesi kulaklarında çınlarken, Itachi bir daha arkasına dönmedi. Bunun kolay olmayacağını anlamıştı.
"Eve mi gidiyorsun?" Itachi tanıdık bir simaya seslendi. 
Aniden arkasını dönen yüz onu görünce aydınlandı. "Itachi." Bu Uchiha Izumi'ydi. "Bugün bir görevin var mı?" 
"Biz daha yeni tanışıyorduk. Görevler yarın başlıyor." 
"Huh." Izumi hâlâ akademiye devam ediyordu. Sadece bir ay önce kendisinin de bu şekilde okula gittiği gerçeğini düşündüğünde, nostalji duygularına kapıldı. Eve, Uchiha yerleşkesine giden yol aynıydı. Tekrar yürümeye başladılar. 
"Takımın nasıl?" diye sordu Izumi. 
"Şu son sınıf öğrencisi var." 
"Ha?" 
"Benim için o üç son sınıf öğrencisini saf dışı bıraktığında sesi en yüksek çıkan kişi." 
Izumi'nin gözlerinde bir anlayış ışığı yandı. "Onları dışarı çıkarttım, yani ben yapmadım..." Ne söyleyeceğini tam olarak bilemiyormuş gibi başını öne eğdi.
Onu izlerken, kahkahası aniden yükseldi ve içinden patladı. Izumi iri gözlerle ona baktı. "Neden gülüyorsun?" 
"Sadece komik." 
"'Sadece komik mi?' Berbatsın." 
"Özür dilerim." 
Bu sefer ikisi de güldü. Aslında kimse komik bir şey söylememiş olsa da, nedense ikili birlikte güldü.
"Artık sharingan kullanabiliyor musun?" diye sordu Itachi. 
"Eğer bunu yapabilseydim, ben de senin gibi mezun olurdum." 
Itachi, kızgınlıkla dudaklarını büzen kıza bakmadı. "Ben daha benimkini etkinleştirmedim bile." 
"Ama yine de mezun oldun. Sen zaten bir geninsin. Peki sharinganı aktive ettiğinde nasıl bir ninja olacaksın?" 
"Bilmiyorum..." 
Önlerinde, Uchiha topluluğunu ayıran duvar göründü. Köyü yerleşkeden ayıran muhteşem çinili kapıların üzerine aile arması çizilmişti. 
"Son zamanlarda büyükler biraz korkutucu olmaya başladı, değil mi?" Yerleşkeye yavaşça yaklaşırlarken Izumi sessizce sordu. 
"Bir şeyler duyuyor musun?" 
"I-ıh." Başını iki yana salladı. "Ama bazen yerleşkede dolaşırken aniden korkuyorum." 
Izumi yedi yaşında olabilirdi ama sharingan'ı aktive etmişti. Tamamen ustalaşmamış olsa bile, bir ninja olarak hala alması gereken çok fazla eğitim vardı. Ayrıca, Uchiha klanı başlangıçta keskin sezgilere sahipti. Izumi'nin şu anki içgüdüsel hissi hiç şüphesiz bu yeteneğin erken filizlenmesiydi, bu yüzden bunu fantezi olarak geçiştiremezdi. 
"Seni korkutan ne?" diye nazikçe sordu korkan Izumi'ye. 
"Sanki büyükler kötü şeyler düşünüyorlarmış gibi..." Kötü şeyler... 
Bunu çocuksu bir şekilde ifade etmesi, gerçeğe herhangi bir yetişkin konuşma tarzından daha yakındı. 
Aklının bir köşesinde, babasının evine gelip giden üç astının yüzleri belirdi. Dördüncü Hokage'ye karar verildiğinde, Dokuz Kuyruk olayından sonra yerleşkeye taşınma konusu gündeme geldiğinde ve ardından Nakano Tapınağı'ndaki toplantıların hepsine babası gitmişti.
O zaman... Hepsinin Izumi'nin içgüdülerini onayladığını varsaymak zorundaydı. 
"Izumi," dedi Itachi, yerleşkenin kapılarından geçerken. Ona bakmadı, onun yerine bakışlarını önüne odakladı. "Muhtemelen bu konuyu başka kimseyle konuşmamalısın." 
"Tamam," dedi Izumi güçsüzce başını sallayarak. "Eğer sen öyle diyorsan, Itachi, o zaman konuşmam." Kendi evlerine döndüklerinde sessiz kaldılar.