Bölüm 3
Karanlık ve İblis: Unutulan Gerçekler

Sonsuz bir karanlığın ortasında adeta felç olmuş bir şekilde yatıyorum. Ne hareket edebiliyorum ne de bir ses çıkarabiliyorum, sadece bu boşluğun ortasında yatıyorum ve birden bir ses duydum: "Hey, kalk! Bu küfeler ayaklanıp kendi kendini taşıyamaz." Birden uyanıyorum ve etrafıma bakıyorum. Yanımda yaşlı bir adam şeklinde bir silüet vardı. İlk başta oldukça temkinliydim ve sadece "ne?" dedim. Bunu duyan yaşlı adam sinirlendi ve:
Elbette, düzeltilmiş bir versiyon:
- Aklın hala uyuyor galiba, kalk ve yardım et," dedi. Şaşkın ama sakin bir şekilde ayağa kalktım:
- Tamam, tamam, geldim."
Ayağa kalktığımda ilk fark ettiğim şey zırhımın olmaması ve boyumun normalden daha kısa olduğuydu. Ne olduğunu anlamak istesem de ihtiyar fazla sabırlı durmuyordu. Küfeyi sırtlayıp ihtiyarı takip etmeye başladım ve bir yandan da etrafa bakmaya ve nerede olduğumu anlamaya çalışıyordum. Gördüğüm ilk şey bir köyde oluşumdu, huzurlu ve sakin bir köyde. Tuhaf bir şekilde tanıdık bir köyde. Ne olduğunu anlamaya çalışırken yanıma başka birisinin yaklaştığını fark ettim.
- Günaydın, tembel," dedi. Sesin geldiği yere baktığımda, benim boyunda bir çocuk silüeti gördüm. Sakin bir sesle:
- Günaydın," dedim.
- Cidden son zamanlarda uyanık halini görmek çok zor. Hâlâ kendi kendine kılıç çalıştırıyor musun?" diye sordu çocuk.
Önümüzdeki yaşlı adam arkasını döndü ve:
- Sallanmayın," dedi.
İkimiz de "Tamam," dedik ve biraz hızlanıp ihtiyarı takip ettik ta ki ihtiyar eski bir kulübenin önünde durana dek. Yanımdaki genç silüet
"Sonunda," diye mırıldandı.

Küfeleri kulübeye yerleştirdikten sonra çocuk silüeti "Hadi acele et, uyuşuk, hikaye zamanını kaçırmak üzereyiz," dedi. Tepki bile veremeden beni köyün meydanına götürdü. Oraya vardığımda yaşlı bir kadının etrafına toplanmış bir sürü çocuk gördüm. Ne olduğunu anlamasam da aralarına katıldım. Çocuklar sabırla ihtiyarı bekliyordu ve aralarında bugünün hikayesini tahmin etmeye çalışıyorlardı. Yaşlı kadın etrafına baktı ve sonunda hikayeyi anlatmaya başladı:

Uzun zaman önce bu diyarlara korkunç bir iblis musallat olmuş. Bu iblis insan fiziksinde, derisi kara pullarla kaplı, boynuzlu ve kırmızı gözlü bir canavar imiş. Kana susamış bu iblis diyara ayak bastığı an her yerde katliam ve ölüm rüzgarları estirmiş. Karşısına ne çıkarsa tüketmiş. Kimse canavarın karşısında duramamış, ta ki bir savaşçı ona Beyaz Ejder Dağı'nda meydan okuyana kadar. Savaşlar 10 gün ve 10 gece sürmüş. 11. günün sabahında," 

Yaşlı kadın cümlesini bitiremeden, elinde yay ve ok olan bir avcı ihtiyara yaklaştı ve sessizce bir şeyler söyledi. İhtiyar kafasını buruşturup söylendi, sonrasında bize döndü ve "Hikayenin sonunu başka bir zaman anlatırım. Eve dönün," dedi, sert ama endişeli bir sesle. Herkes evlerine dağılmaya başladı. Çocuk silüeti de yanıma gelip sakin bir şekilde "Hadi eve gidelim," dedi. Yolda nerdeyse hiç konuşmadık. Sonunda dayanamayıp sordum.
"Ne oluyor burada?" dedim. Çocuk, şaşkın bir sesle, "Muhtemelen bugün yine oldu," dedi, durgun ve duygusuzca. "Ne tekrar oldu?" diye sorduğumda bir an duraksadı ve "Köyün yakınında çürümüş hayvan kalıntıları bulmuşlar. Hem de çok fazla, ama asıl tuhaf olan şey hayvan cesetlerinin hepsinde sadece ufak bir kesik olması. En ilginç tarafıysa hayvan cesetlerinde ne kan ne de bir parça et olmaması, hatta organları bile yokmuş. Sanki birden yok olmuş gibi. Dahası kötüsü cesetlerin giderek köy yakınında bulunmasıymış."

Ona "Sen bunu nasıl biliyorsun?" diye sorduğumda, "Tarlada uyumaktan başka bir şey yapmıyorsun değil mi?" dedi.

Bunu duyduktan sonra ikimiz de eve gidene kadar konuşmadık. Eve vardığımda güneş batıyordu. Erken yattım, gözlerimi kapattığım an tekrar açtım. Hava kararmıştı ve her şey zifiri karanlıkla birlikte sessizliğe gömülmüştü. Yine de içimde kötü bir his vardı. Ne olduğunu bilmiyorum, ama doğru olmadığını biliyordum. Evin içinde kimse yoktu, ne çocuk ne de ihtiyar adam. Onları aramak için dışarı çıktım ve köy meydanına yöneldim. Tüm köy sessiz ve karanlıktı, fazla sessiz ve karanlıktı. Geceleri sokakların ıssız olması normal bir şey, ama en azından birkaç muhafız görmeliydim. Doğru olmayan bir şey vardı.

Meydana vardığımdaysa gördüğüm manzara ölümün resmi gibiydi. Her yerde çürümüş cesetler vardı, daha bu sabah gördüğüm insanların cesetleri. İnsan ya da hayvan fark etmeksizin katledilmişlerdi. Hem de etrafta bir damla bile kan yoktu. Ben bu manzaraya korkmakla meşgulken arkamdan bir ses geldi. Korkuyla arkama döndüğümde ejderhaya benzer hasarlı bir zırha ve yanmış gibi duran parçalanmış bir vücuda sahip bir insan vardı. Gözleri kana susamış ve her şeyi av olarak gören yırtıcı bir hayvan gibi görünüyordu, ama böceğe bakan bir soylu gibi aşağılayıcı bakışlara sahipti.

İblis avının kaçamayacağının bilinciyle kılıcını yavaşça kaldırdı, acele etmeden ve sakince. Ben ise korkudan felç olmuş bir şekilde ölümümü bekliyordum. İblis tam kılıcını indirdiği anda gözlerimi açtım ve kılıcımı gökyüzüne doğru savurdum. Nefes nefeseydim. Ne olmuştu, hatırlamıyorum. Koca bir kabus gibiydi.

Ayak kalktım ve ne olduğunu hatırlamaya çalıştım, ama aklım bomboştu. Tek bir şey dışında: o canavarın gözleri. Dışında her şey o iblisin, her şeyin sorumlusu o iblisti.
---
         ▫️◽◼️Yazar Notu ◼️◽▫️
Fazladan gecikme için özür dilerim. Misafir çocuğu adlı bir virus dün atmam gereken hikayeyi ve hikaye için hazırladığım resimleri sildi simdilik daha fazla gecikme olmaması için kurtardığım yerler hariç hikayenin bir kısmını tekrar yazıp atıyorum kalanı sonradan vakit buldukça düzelticem ve ailere kamu spotu misafir bebesinin yaşı 2 haneli bile değilse çocuğunuzun elektronik cihazlarına yaklasmasın.