Kaos hüküm sürdü. Elektrik ve telefon hatları kesilmişti, dolayısıyla izlenecek televizyon yoktu ve sabit hatlar da kullanışsızdı. Ama cep telefonlarımız hâlâ çalışıyordu. Ancak muhtemelen çok uzun sürmeyecek. Morioh Okyanus’a doğru yola çıkıyor, Japonya’dan güneye doğru 100 knot (180 km/saat) gibi çılgın bir hızla ilerliyordu; bu, çoğu geminin başarabileceğinden çok daha hızlıydı.
Kısa sürede sağlayıcımızın kapsama alanının dışına çıkacağız. İlk önce haberleri kontrol etmek için benimkini kullandım. Sunucu, SDG’nin Morioh’u takip etmek için uçakları karıştırdığını söyledi. Tam zamanında yukarı baktığımda altı tanesinin bize doğru hızla geldiğini gördüm. İkisi daha büyük nakliye uçaklarıydı ama dördünün nakliye uçaklarını koruyan savaşçılar olduğu açıktı. Her iki şekilde de savaş uçaklarını karıştıracaklarını sanıyordum, diye düşündüm. Daha sonra kurşun F-22 patladı.
"Aaah!" Ağladık ve yangının hızla yayılmasını izledik. Sanki görünmez bir kubbe tavanına doğru patlıyormuş gibi… ki sanırım öyleydi. Yukarıda bir kubbe vardı. Yanan uçak kubbe boyunca güneybatıya doğru kaydı, sonra yavaşladı. Bir an tam üzerimizde durdu, sonra güneydoğuya doğru kaymaya başladı, parçaları her iki tarafa doğru spiraller çizerek savruldu. İzi kubbenin şeklini açıkça ortaya koyuyordu. Diğer beş uçak zamanında kalkmayı başardı ve kubbeye çarpmaktan kurtuldu. Yanan uçak suya çarparak sıçradı, ancak bu su üzerinde seyreden büyük gemi Morioh’un bıraktığı izler tarafından kısa sürede yutuldu. Dalgalar kubbenin duvarlarının dışında çalkalanıyordu; alt tarafı da sarmış mıydı? 211 "Bu bir Stand mı?" Rohan’a sordum.
"Bilmiyorum. Bu kadar büyük bir Stand ne gördüm ne de duydum. Bütün kasaba bir ada! Gördüğünüz gibi standlar bir kişiye ait. Bunlar kişinin bireysel gücüdür. En iyimizin bile başarabileceklerinin bir sınırı var.
Hepimizin sınırları var. Sağ? Yoksa sınırlara olan inancım kendi sıradanlığıma mı ihanet ediyor? Kahretsin! Hayatım boyunca hiç bu kadar şok olmamıştım! İnsanoğlu gerçekten bu mu?
yapabilir misin?” Rohan’ın cevabı bir düşünceye sürüklenmişti ve bu da kendisine yönelik bir tür konuşmaya dönüşmüştü ki bu endişe vericiydi. Bir sanatçı olarak sıradanlığın neden Rohan’ın en büyük korkusu olduğunu ve neden insanların sınırları olduğunu inkar etmek istediğini anlayabiliyordum. Ancak bu, bu seviyedeki bağlantılara değecek bir fikir gibi görünmüyordu.
Gerçekte ne olduğunu hâlâ bilmiyorduk. Belki de Stand Master’lar kendi güçleri hakkında inandıklarından daha az şey biliyorlardı veya belki de olağandışı herhangi bir şeyin bir Stand’ın sonucu olduğunu varsaymaya çok hazırdılar.
Rohan, "Belki de bu bir Duruştan daha fazlasıdır" dedi.
“Öyleyse buna Ötesi adını verelim.”
"Ah, özür dilerim" dedim.
"Bu isim zaten alınmış."
“? Ha? Ne? Bu?" Yazarlar korkutucuydu. Böyle bir eşzamanlılık. Sonra aklıma bir fikir geldi ve Rohan’a Tsukumojuku’yu sordum. Eğer evinde ölü birini bulduysa Cennetin Kapısı ile okumuş olmalı.
"Tsukumojuku mu? Tabii ki baktım ama öğrenecek bir şey yoktu. Birisi öldüğünde, kitabı sonsuza kadar tekrarlanan ’ölüm’ün kanjisine dönüşür.” Arkasında Nijimura Muryotaisu bağırmaya başladı.
"Ah! Ne yapıyorlar? İsa!" 212 Bakışlarını takip ettim, yukarı baktım ve savaş uçaklarından birinin geri geldiğini ve dünya yüzeyine paralel bir füze ateşlediğini gördüm.
"Ah!" Ancak füze havada patladı, yangın ve şarapnel bir taraftan etrafa yayıldı. Füze, önündeki uçak gibi görünmez kubbenin yan tarafına çarpmıştı. Sadece onun varlığını doğruluyorlardı. Eğer kubbe orada olmasaydı füze Morioh’un üzerinden zararsız bir şekilde geçip gidecekti. Füzeyi ateşleyen uçak aniden yukarı çıkıp kubbeden kaçındı ve uçup gitti.
"Peki korunuyor muyuz?" Muyrotaisuu sordu.
"Kim bilir" dedi Rohan.
“Fakat bu kubbenin tamamen bizim için faydalı olduğunu düşünmüyorum. Oraya bak." Tepenin aşağısındaki Morioh Limanı’nı işaret etti. Körfezin bir kısmı ’geminin’ bir parçası olarak kasabayla birlikte taşınıyordu. Çok sayıda tekne limandan yola çıkarak ’geminin’ kenarına doğru yola çıkmıştı. Rohan, "Bunu öğrenmek üzereler" diye ekledi. Rohan haklıydı.
Hepimiz öyleydik. Teknelerden hiçbiri kubbeyi delemedi. Kenara yaklaştıklarında yavaşlama ve gemilerine önemli bir zarar vermekten kaçınma aklını kullanmıştı ama balıkçının pruvada toplandığını, kubbeyi zıpkınlarla dürttüğünü görebiliyorduk. Kubbenin çizgisini çok net bir şekilde ortaya koydu. Gemilerin dümen suyu kubbenin kıvrımına çarparak körfezi çevreleyen yumuşak bir daire oluşturuyordu. Bir daire, değil mi? "Rohan, Morioh’nun haritası var mı?"
“? Bir harita? Tabii ki değil! Ama sana bir tane çizebilirim.”
"Eh!" Rohan cebinden bir not defteri ve kalem çıkardı ve ben de onun çok doğru görünen bir harita çizerek gidişini izledim. Sanırım itiraz etmek için hiçbir nedenim yoktu. 213 "Gücüme hâlâ güvenmiyorsun, değil mi?" dedi Rohan.
“Hafızamdan ayrıntılı bir taslak çıkarmak için bir şeyi yalnızca bir kez görmem gerekiyor. Söz veriyorum, bu doğru.” Haritayı aldım, Hirose’a uçup körfezdeki kubbenin çizgisini yukarıdan kontrol ettirdim, biraz hesaplama yaptım ve çok geçmeden geminin şeklini anladım. Kenar suda mükemmel bir daireydi, ancak karada kasabanın dolambaçlı sınır çizgilerini takip ediyordu.
Bu şekli daha önce görmüş olmam beni etkiledi. Pek doğru değildi ama… Bunu fark ettim. Nereden, hatırlayamadım. Beynimi zorladım ama hiçbir şey çıkmadı, bu yüzden haritayı yapmak için asıl nedenlerime geri döndüm. Bir teorim vardı. Kubbe limanda bir daire oluşturduğundan daire bir şeyin merkezindeydi. Eğer bu gemi gerçekten bir kişinin eseriyse...
Rohan daireyi işaret ederek, "Buraya gitmeliyiz" dedi.
"Eğer bu güç burada merkezlenmişse, Morioh’u hareket ettiren kişi de orada olacaktır."
"Orada ne var?"
“Orası bizim okulumuz. Budogaoka Akademisi," dedi Nijimura... Fukashigi.
Ne!? Artık yeraltında değildi!? "Ah! Sen iyisin!” Muryotaisu ağladı. Fukashigi’nin arkasında Sugimoto Reimi’yi ve hoşnutsuz görünen Kishibe Rohan’ı gördüm.
Beklemek. İki Rohan mı vardı? Döndüm ama yanımdaki ortadan kaybolmuştu. Hayalet yeniden ete bürünmüştü.
Sugimoto Reimi, "Kira Yoshikage, Killer Queen’in Bites the Dust efektini iptal etti" diye açıkladı.
Sonunda adını yüksek sesle söyleyebildik.
“Rohan’a kurduğu tuzağın düşmanlarını ortadan kaldırmaya yetmeyeceğini anlamış olmalı.
Bu da bizimle doğrudan savaşmaya hazırlandığı anlamına geliyor.”
"Neden bu zamanlama? Tabii... Morioh’u hareket ettiren Kira Yoshikage değilse?" Rohan sordu.
“Hmm… bunu başka türlü görmek zor. Rohan, bütün bu dedektifler bugün seni arıyor, değil mi?” 215 “Evet. Bıktım ve telefona cevap vermeyi bıraktım.”
"Bakın televizyonda ne var?" Reimi, bir grup dedektifin acil basın toplantısı düzenlediği yere bir cep telefonu uzattı. Bunun canlı yayınını bulmuştu. Bir sıra dedektif uzun bir masanın arkasında duruyordu.
beyaz kumaş ve birkaç mikrofon. Ortadaki sarışın adam elinde bir mikrofon tutuyordu ve hızla konuşuyordu.
"Çok az zamanımız var o yüzden hemen konuya geçelim. İlk olarak bazı tanıtımlar. Ben de dahil olmak üzere, on üç kişi burada bilinen tüm dedektiflerin yanında toplandı; her biri, ister polis ister sivil olsun, bir dizi vakayı araştırdı ve çözdü. Bazılarının bildiğinizden eminim ama yine de isimlerini verme özgürlüğünü kullanacağım. Benim adım Bariya Choumaru. Sağda Dezuumi Style, Yuagari Bobohiko, Choukuuji Kenraku, Choukuuji Kiyuu, Judy Dollhouse, Mame Gen, Mikami Nils, Buramai 0, Tsukishimoni Nao, Hidzuki, Kakiuchi Mama Jump ve Fuyuname Sayatarou var. Şu an için hepimiz buyuz. Şimdilik böyle söylüyorum çünkü Morioh’daki vakayı çözmek için daha fazla dedektifin katılması muhtemel görünüyor. Bahsettiğim dava şu dedektiflerin öldürülmesiyle ilgili: Hakkyoku Sachiari, Nekoneko Nyan Nyan Nyan ve Kato Tsukumojuku. Hakkyoku ve Nekoneko’nun dedektif oldukları biliniyordu ve görünüşe göre Kato da öyleydi. Eğer bir günde üç dedektif öldürüldüyse, bunun adalete, gerçeği ortaya çıkarma ve suçluları açığa çıkarmaya yönelik çabalarımıza aykırı bir davranış olduğu açıktır. Hatta bunu dedektiflik mesleğine karşı bir terör eylemi olarak adlandıracak kadar ileri giderdim.
Hiçbir gerçek dedektifin bu kadar korkakça şiddetten etkilenmeyeceğini duyurmak için buradayız. Bu olay çözülecek. Ancak Morioh Japonya’dan ayrıldı ve gizemli bir güç tarafından yönlendirilerek hızla Okyanus’a doğru ilerliyor ve SDG bile ona yaklaşamıyor. Morioh bir ada haline geldi ve katil orada mahsur kaldı.
Bu yayının Morioh’a ulaşacağına inanıyor ve öncelikle vatandaşların güvenliği için dua ediyoruz.
Morioh belediye başkanı Shishimaru Denta’nın kamu güvenliği ve sivil düzen adına hızlı bir şekilde hareket ettiğinden eminiz. Ve dikkatle ele almak istediğim bir kişi daha var..." 216 Bariya Choumaru dramatik bir şekilde durakladı. Onu televizyonda görmüştüm
defalarca; o bir dedektif ve İtalyan bir şefti. yutkundum.
"Kira Yoshikage. Buradaki dedektifler Hakkyoku’yu, Nekoneko’yu ya da Kato’yu öldürenin sen olmadığını biliyor.
Bu üçünün özellikle diğer dedektiflerin dikkatini çekmek için öldürüldüğünü biliyoruz; onların ölümleri yemdi. Gerçek katil, sizi köşeye sıkıştırmak, acı çektirmek için onları kasten öldürdü. O yüzden lütfen sakin ol Kira Yoshikage. Şu anda seni değil, bu dedektifleri öldüreni arıyoruz. Herhangi bir yardım sağlayabilirseniz soruşturmamız daha hızlı sonuçlanacak ve işbirliği yapabileceğinizi gösterebileceksiniz.
Başınıza hiçbir kötülük gelmeyeceğine söz veriyoruz.
Dedektif katil ortalıkta olmadığı sürece sizi bulmaya çalışmayacağımıza söz veriyoruz. Yani lütfen. Sakin ol."
"Vay canına," dedim kendimi durduramadan. Diğer dedektifler bu ismi nereden biliyorlardı? Dedektiflerin öldürülmesi onları bu davaya çekmiş olsalardı Kira Yoshikage hakkında hiçbir şey duymamaları gerekirdi. On beş kilitli oda gizemine karışmadıklarını biliyordum ama hepsi kendi ilgisiz vakalarını araştırırken onun ismine rastlamışlar mıydı? Benimle aynı şekilde, Morioh’a yaklaşırlarsa onları öldüreceğini söyleyen bir meydan okumayla mı karşılaştınız? Buraya gelmeden Morioh’u muhtemelen hareket ettirdiğini çözmeyi başardıkları için oldukça etkilendim. Standların var olduğunu ve neler yapabileceklerini zaten biliyor olmalılar. Eğer bunu yapmasalardı, birisinin kasabanın altına dev bir motor ve yakıt deposu yaptığını ve onu dev bir gemiye dönüştürdüğünü varsayarlardı… bunun mümkün olup olmadığı pek olası değildi, ancak bu olasılığı göz ardı ederek fiziksel teorilerle başlarlardı. tamamen süper güçlerin elinde. Ama Bariya Choumaru buraya gelmeden gerçeği biliyordu. Buraya gelen arkadaşları var mı diye merak ettim. 217 Buradaydım. Tek başına ya da küçük gruplar halinde hareket eden diğer dedektiflerin, kubbe onu dış dünyayla kesmeden önce Morioh’a ulaşmış olmaları çok muhtemeldi.
Bariya Choumaru, on üç dedektifle bu kadar kısa sürede bir basın toplantısı düzenleyebildi çünkü bu dedektiflerin hepsi birbiriyle iletişim halindeydi. Her zaman bağımsız hareket ettim ve diğer dedektiflerle hiçbir temasım olmadı ama elbette böyle gruplarda çalışmakta sorun yaşamayan insanlar vardı. Peki şehirde arkadaşları varsa neredeydiler? Onlara hemen katılmak istediğimden değil ama konumlarını bilmek mantıklı görünüyordu. Tsukumojuku’nun söylediklerini hatırladım. Bir davada birden fazla dedektif varsa ve biri davayı diğerinden önce çözerse, yavaş olan hala dedektif midir? Bu sinir bozucu sorunun sürekli arkamda dolaşıp durması gerçek bir acı olurdu. Diğer dedektifleri bulmam ve birbirimize çarpmamak için onlarla aramdaki mesafeyi korumam gerekecekti. Merak ettim. Bütün bu dedektifleri buraya getirip Kira Yoshikage’yi tehdit eden kişi... Japonya’dan aniden kaçan bu kişi ne düşünüyordu? Beklenen tepki bu olabilir miydi? Düşündükçe bu daha da mümkün görünüyordu. 218 Dedektiflerin alayı patlamanın katiline eziyet ettiyse, gelişleri onu yaraladıysa... Tsukumojuku’nun söylediklerini hatırladım. Sürekli, tekrarlayan acı çekmenin, acı çeken kişinin kaçmasına yardımcı olacak olağandışı güçlerin gelişmesine yol açabileceğine inanmaya başladım. Görünüşe göre herkesin tek bir Duruşu vardı ama bu birisinin yeni bir güç geliştirmesini engellemedi. Bu düşünce sonunda Bariya Choumaru’nun neden doğrudan Kira’ya hitap ettiğini anlamamı sağladı. Eğer bu acıyı biraz olsun dindirebilirse, bu dedektiflerin varlığının artık ona zarar vermemesini sağlayabilirse, biliyordu ki,
o zaman Morioh’u harekete geçiren güç ortadan kaybolabilir. Dava üzerinde çalışan dedektifleri buraya göndermiş olmalı.
"Buna inanabiliyor musun?" Fukashigi dedi. Tekrar Nijimura kardeşlerin bakışlarını takip ettim ve başımı kaldırdım. Bir SDG helikopteri görünmez kubbenin üzerinde uçtu ve askerler de yüzeye doğru iniyordu. İzlemesi çok korkutucuydu.
"Bilmiyorum, yardıma gitmeli miyim?" dedi Hirose, Mavi Şimşek’i yeniden kafasına koyarak.
"Hayır," dedi Nijimuralar.
“Eğer bir çocuk uçarak onlara doğru gelirse, boklarını kaybederler. Bırakın gitsinler. Onlar yetişkin adamlar, ne yaptıklarını biliyorlar.”
"Sanırım…"
"Okula gitmemiz lazım. Kasabaya taşınan adam oradaysa ve bu kişi Kira ise, sonunda onu yakalayabiliriz.”
“Ama bu hafta içi bir gün. Yaz tatili yarın başlıyor. Demek istediğim… her yerde öğrenciler olacak. Hiçbir öğrenci veya öğretmenin adı Kira Yoshikage değil.” 219 “Burada bunca dedektif varken Kira boktan korkuyor.
Sadece korkmuş görünen adamı bulduk.
“Ama o burada asırlardır yakalanmadan insanları öldürüyor. O kadar kolay olacağını sanmıyorum...” Hirose’un kesinlikle haklı olduğunu düşündüm. Ve bana sormak istediğim bir soruyu hatırlattı.
“Hımm, biraz geç olabilir ama onu yakalamadan Kira’nın adını nasıl biliyorsunuz? Buraya yeni geldim ve adını yüksek sesle söyleyemedim, bu yüzden hiç şansım olmadı… ama onun adını nereden biliyorsun? Yoksa onun var olduğunu mu?” Hirose cevapladı.
“Kira Yoshikage... eh, kadınların güzel ellerine karşı bir zaafı varmış gibi görünüyor.
Yangu Shigetaka (kısacası Shigechi) adında bir arkadaşımız vardı, onun standı Stray Dog, şehirdeki tüm sokak köpeklerini kontrol edebiliyordu. Bir gün köpeklerinden biri, Kira Yoshikage’nin oynadığı ellerden biri olan ağzında bir elle geri geldi. Kadının ojesi
El, nerede satıldığını ve bir adam tarafından satın alındığını öğrenebilecek kadar sıra dışıydı; bu da onun adını öğrenecek kadar sıra dışıydı.
Bir keresinde onu neredeyse yakalıyorduk. Ama ona ilk ulaşan bendim ve beni öldürüp kaçabileceğinden emindi, bu yüzden Stand adını ve gücünü açıklamak için zaman ayırdı. Neredeyse ölüyordum ama Nijimuralar tam zamanında yetiştiler ve durumu onun aleyhine çevirdiler. Tam onu yakalamak üzereyken, kayıp gitti. Başka bir arkadaşımız Tsuji Aya’yı gücünü kullanmaya zorladı. Face/Off standı herhangi iki kişinin yüzlerini ve parmak izlerini değiştirebiliyordu, bu yüzden Kira yoldan geçen benzer yapıya sahip rastgele birini yakaladı ve görünüşlerini değiştirmesini sağladı. Kendisini tanımlayabilecek her şeyi çaldı.
Diğer adamın ve Tsuji Aya’nın patladığını görmek için tam zamanında oraya vardık. Bir uyarı olarak Shigechi’yi de öldürdü. Kasabamızı yeniden güvenli hale getirmek istediğimiz kadar intikam almak da istiyoruz.” 220
"Evet! Bunu Shigechi ve Tsuji Aya için yapıyoruz! Eğer ağzımızı patlatmayı bırakırsak ve bir şeyler yaparsak onun harekete geçmesi gerekecek! Susma ve katlanma zamanı! Bir yere varmak istiyorsak gitmemiz lazım!” Fukaşigi kükredi ve sonra aniden beş metre uzağa fırlatıldı. Şaşırdım, etrafıma baktım. Ona çarpan düşman değil Arrow Cross Evi’nin köşesiydi. Sola doğru dönmüştü. Eğer bu dev pusula dönmüşse gemi/ada yön değiştirmiş olmalı. Yukarı baktım. Helikopterden sarkan asker dengesini kaybetmişti ya da adanın yön değiştirmesi kubbe üzerindeki rüzgarları değiştirmiş ve helikopteri rotasından çıkarmıştı; Her iki durumda da hat kesilmişti ve asker kubbe boyunca kayıyordu. Muryotaisu kardeşine odaklanmıştı ama Hirose de başını kaldırıp neler olduğunu görmüştü.
"Saçmalık!" dedi, Blue Thunder’ı çalıştırdı ve havaya ateş etti.
Muryotaisu’yu tutup işaret ettim.
“Ben kardeşine yardım edeceğim, sen de ona orada yardım et!”
"İsa!" dedi sonunda başını kaldırıp bakarak.
"Anladım!"
"Serin." Uçan yunuslarından birine atladı ve uçup gitti, ben de yokuştan aşağı koştum.
"İyi misin?" Rohan arkamdan gelerek seslendi. Fukaşigi doğruldu, çalıları yolundan itti ve mırıldandı: "Bu ev bana göre..." Zarar görmemişti ama sert olduğu için değildi; kendini korumak için standını kullanmıştı. Altında oturuyordu. NYPD Blue tuhaf görünümlü bir Stand’dı; takım elbiseli, tombul, kel, orta yaşlı bir adam. 221 “Koca koca kıçını üstümden kaldır! Allah kahretsin!" diye hırladı. Şaşkınlıkla atladım ama Fukashigi buna alışmıştı.
"Evet, evet" dedi ve ayağa kalktı.
“Aksi takdirde işe yaramazsın; en azından beni koruyabilirsin.”
"Mısır deliğini kapat, pislik herif. Lanet ağzına dikkat et yoksa lanet kafanı koparırım. Vay, bu şeyin ağzı bozuktu. Ama Fukashigi ona sadece güldü. Sanırım bu benim işim değildi. Ama sonra dönüp bana baktı.
"Kime baktığını sanıyorsun?"
"Eee!" Hızla bakışlarımı kaçırdım.
"İsa!"
"Heh heh. Üzgünüm dostum. Neredeyse her zaman kötü bir ruh halindedir. Kendini New York polisi sanıyor. Onu Amerika’dan yanımda getirdiğime inanıyor."
“Ha ha…”
"Bu sana komik geliyor, değil mi pislik?" NYPD Blue bağırdı. Tekrar atladım, yüzümdeki gülümseme silindi. Sonra Hirose ve Muryotaisu geri geldi.
"Bu kötü! Dinle!" dedi Hirose telaşla.
“Bariyeri kıramadık ya da hiçbir şekilde yardım edemedik ama o bize bir mesaj verdi.
kasabanın lideri. Çok gizli! Kimseye söyleme dedi! Görünüşe göre burada bazı kötü insanlar var…”
"Bu yüzden? Mesaj neydi?” Fukaşigi sordu.
"Hiçbir şey değişmezse Amerikan ordusunun adayı tersine çevireceğini söyledi!"
"Ne? Onların müttefikimiz olduğunu sanıyordum!” Uzun bir ceket giyen suçlu her gün uluslararası diplomasiyi tartışmaz ama haklı olduğu bir nokta vardı. 222 "Bir dakika geriye gidelim - buna neden inanalım?" Neredeyse kendi kendime dedim. Ama Hirose beni duydu.
“Bana bu mesajı veren yüzünden! Şuna bak!" dedi cep telefonunu uzatarak. Üzerinde "Hiçbir şey değişmezse Amerikan ordusu bu adayı yerle bir edecek!" yazan bir not tutan bir askerin fotoğrafını çekmişti. Japonca karakterlere alışık olmadığı belli olan bir el tarafından yazılmış. Ancak söz konusu asker beklediğimden çok daha yaşlıydı ve o sarı bukleleri tanımıştım.
“Bu...”
"Kesinlikle! ABD’nin eski başkanı! Komik Sevgililer!”
Kesinlikle oydu. Valentine’den bu yana beş kişi başkandı ve 80 yaşın üzerinde olması gerekiyordu... Onu hayatta görmek bir yana, sağlığının da iyi olduğunu görmek beni şaşırttı. Çok çok daha genç görünüyordu.
“Saçları hala mükemmel…”
“Ben de şaşırdım ama bu bir peruk! Görünüşe göre kırışıklıkları Botoks ve estetik ameliyatlarla uzak tuttu. Ama bunun hiçbir önemi yok! Eski bir başkan bize bunun olacağını söylüyor! Ona inanmak zorundayız, değil mi?” Doğru, fotoğrafı kanıt olarak çekmişti.
“Peki Valentine neden bizzat burada? SDG helikopterinde mi? Kendini tehlikeye atıyor… Doğrudan En Komik’le konuşabileceğini düşünürsün.”
En Komik Sevgililer Günü tarihte adı The olarak anılan ilk kişiydi ve Amerika Birleşik Devletleri’nin şu anki başkanıydı. O Funny’ın torunuydu. Funny’nin oğluna Komik Sevgililer Günü adı verilmişti ve oğluna da En Komik Sevgililer Günü adını vermişti. Funnier, elli yaşında hâlâ aktif hizmette olan bir astronottu. Mars’a yapılan ilk insanlı uçuşun pilotu olduğu için son zamanlarda haberlerde sıkça yer alıyordu. Sevgililer Günü’nde neler olduğundan emin değildim ama eğer Komik, Morioh’a saldırmayı planladıysa, Komik’in eylemi bir ihanet değil miydi? Başımı kaldırıp baktım.
"Vay be" dedim.
"Komik hâlâ orada." Komik Valentine helikoptere geri dönmekte zorluk çekiyordu. Onu hala orada dururken görebiliyordum.
Rohan, Hirose’nin telefonundaki resmin köşesini işaret ederek, "Pfft, iyileşecek," dedi. Daha yakından baktım ve kurbağa adama benzeyen bir şeyi seçebildim; küçük, şeffaf, iki ayak üzerinde duran.
Rohan, "Onun bir duruşu var" dedi. Tamam, elbette, eğer bir Standı varsa, sorun olmaz, hepimiz başımızı salladık... sonra bunun ne anlama geldiğini anlayınca ürperdik. Amerika Birleşik Devletleri’nin eski Başkanı bir Stand Master’dı… ve Standlar genetikti, dolayısıyla şu anki başkan da muhtemelen öyleydi.
"Ah!" Fukashigi dedi ve tekrar başımı kaldırdım. Komik Valentine az önce kubbe tavanından düşmüştü ve hızla uzaklaşırken aniden havada durdu, elinde halat falan yoktu; daha sonra havada helikoptere doğru zikzaklar çizerek ilerlemeye başladı ve içeride kayboldu.
Hirose, "...dostum, umarım SDG’lilerin durumu iyidir" dedi.
"Umarım bir Stand’ı çalışırken görmek onların susturulmasına yol açmaz."
Rohan, "Riskin buna değeceğinden şüpheliyim" dedi.
“Helikopter pilotu bir askerdir. Ona herhangi bir şey olursa ortalığı karıştırır. Eminim Valentine’in aklında bir bahane vardır. Oldukça çabuk bitti ve askerlerin ne olduğunu anlamalarının hiçbir yolu yok.
olmuş." 224 Helikopter uçup gitti. Uzakta bir hoparlör duyduk.
“Bu Morioh konseyinden bir mesaj. İki saat sonra akşam 6’da acil bir toplantı yapılacak. Tüm vatandaşlar Budogaoka spor salonunda toplanmalı. Bu Morioh konseyinden bir mesajdır..." Hoparlör takılı bir konsey minibüsü yavaşça limana doğru ilerliyordu. Acil bir toplantı için vatandaşları topluyorlarsa Belediye Başkanı Shishimaru Denta da orada olurdu. Budogaoka Lisesi’nde. Morioh’u hareket ettiren adamın orada olduğunu sanıyorduk.
Kira Yoshikage’nin olduğu yer.
Rohan, "Her şey aynı yere işaret ediyor" dedi.
"Gitmeliyiz. Burada evimin Fukashigi’yi dövmesini izlemekten başka yapabileceğimiz bir şey yok."
"Kapa çeneni uuuuuuu!"
“Yalnız başına iyi olacak mısın, Sugimoto?” Reimi gülümsedi.
"Teşekkür ederim ama iyi olacağım. Üzgünüm… Bir Stand olarak burayı terk edemem.”
"Gidip Kira’yı bulacağız, onu alt edeceğiz ve siz ne olduğunu anlamadan geri döneceğiz!" Bu kadar kolay olacağını düşünmemiştim ve Sugimoto da kabul etmiş gibi görünüyordu ama tek söylediği şuydu: “Bekliyorum. Tehlikeli bir şey yapmamaya çalışın. Tek parça halinde dönmeni bekliyorum.” Çok güzel bir kızdı ve birdenbire oldukça kıskanmaya başladım.
"Ne kadar tatlı."
"Ne kadar tatlı."
"Şanslı bir adamsın, Rohan." Sadece Nijimura kardeşler değil, Hirose de Rohan’la dalga geçiyordu. Rohan parlak kırmızıya döndü.
"Kapa çeneni! Sadece ev arkadaşıma karşı nazik davranıyordum! Hadi!" Ama bu sıcak, belirsiz ruh halindeki bir şey beni rahatsız etti. Bir şekilde doğru gelmiyordu. Hiçbir sebep yokken. Ama Rohan’ın ağlamaya hazır göründüğünü hissettim.
“Hımm, ben aslında bir Duruş Ustası değilim ya da
bir şey, o yüzden belki burada kalmalıyım?” Önerdim. Rohan şaşırmış görünüyordu. 225 “Neden bahsediyorsun? Siz Dedektifsiniz, davayı tek başınıza çözmelisiniz. Katilin peşinden gitmelisin. Zaten burada bir cinayet işlendi, polis gelip gitti, sen geldin, Kira’s Bites the Dust kaldırıldı... başka ne yapılabilir ki? Elbette yer değişikliğinin zamanı geldi.” İşler o yöne doğru gidiyordu ama... neden burada kalmayı istediğimi açıklayamıyordum.
"Bir önsezim var," dedim sertçe.
"Sorun sadece sinir olmadığından emin misin? Stand savaşları oldukça fiziksel hale geliyor. Onlar tehlikeli. Ama mücadeleyi biz vereceğiz; sen sadece aklını çalıştır. Görünüşe göre sen gerçek bir dedektifsin. Eminim bizim için Kira’yı bulabilirsin. Yani… beni bir bombaya dönüştürdü ve hâlâ onun kim olduğu hakkında hiçbir fikrim yok. Söylendiği gibi yüzümde yumurta. Bununla gurur duymuyorum ama bunun beni hayal kırıklığına uğratmasına izin vermeyeceğim. Karşı koyuyorum Joestar." O böyle söyleyince gitmek zorunda kaldım.
"Sen bir erkeksin, değil mi?" Muryotaisu araya girdi.
“İngiliz ya da Japon olmanız umurumda değil, biraz cesaret sahibi olmanız gerekiyor! Kira Yoshikage ortalıkta dolaşıp kadınları öldüren bir pislik! Bir saniye daha yaşamasına izin veremeyiz! Miyavlamayı bırak da gidelim!” Fukashigi ve Hirose bana bakıyorlardı ve NYPD Blue bile sırıtıp orta parmağını kaldırıyordu.
"Kahretsin! Tamam aşkım. O zaman... Sugimoto, eğer... arayamazsan beni ara. Hımm. Bize işaret vermenin bir yolu var mı?”
"Evet. Arrow Cross Evi’ni Kuzey’den başka bir yöne doğrulttuğunda durduramam ama dönmesini sağlayabilirim."
"O zaman bir şey olursa onu çevir!"
"Güzel, hadi gidelim!" Muryotaisu bağırdı ve Grand Blue üçlüsünü çağırdı.
Biz de onun yolundan gittik ve onların sırtına atladık. 226 “Tamam, bırakma! Jacques! Enzo! Johana! Paraşütlü atlama! Yürü! Yürü! Yürü!"
Bunlar yunusların isimleri olsa gerek. Muryotaisu’nun çığlığı üzerine üç yunus cıvıldadı ve roket gibi fırladı. Beni şaşırtan şey, fiziğin normalde izin verdiğinden çok daha yumuşak olmasıydı; G ve merkezkaç kuvvetleri tamamen göz ardı edilebilirdi. Hızımıza rağmen rüzgarı yüzümde zar zor hissedebiliyordum.
Normalde gözlerimi açamadığım ve yüzümün etinin şeklinin bozulduğunu hissettiğim yerde hiçbir şey hissetmedim. Yunuslar, yer yüzeyinin hemen üzerindeki tepeden aşağı ve tarlaların üzerinden geçtiler. Bunun sadece türün bir özelliği olup olmadığından emin değildim ama yunuslar tarım arazileri boyunca sıçrayarak, dalarak ve tüm yol boyunca gülerek uçuyorlardı.
"Sakin ol Jacques! Enzo’nun seni kandırmasına izin verme Johana! Bu bir oyun değil!” Muryotaisu bağırdı.
Taksiyle yirmi dakika süren yolculuk yunusla iki dakika sürüyordu; zaten Morioh İstasyonunu geçiyorduk. Birinin bizi göreceğini düşünmüştüm ama Muryotaisu bizi ıssız sokaklardan, kepenkleri kapatılmış mağazaların önünden ve trafiğin olmadığı tünellerden geçirdi. Burası onun bölgesiydi. Tabii ki, o minibüs etrafta dolaşırken, nüfusun büyük bir kısmının okula doğru gitmesi muhtemeldi, sanırım. Ama benimle aynı yunusu süren ve kollarını belime dolayan Hirose şöyle dedi: “Bir şeyler ters gidiyor… Rayları geçtiğimizde ana yola bir göz attım ama karşıdan karşıya geçen kimse yoktu. İstasyonun yanındaki kavşakta da kimse yoktu. Yollar saklanmamıza gerek kalmayacak kadar ıssız mı?” Rohan ve Nijimuralar da şüpheci ve endişeli bir şekilde etrafa bakıyorlardı.
"Sanırım hepsi son derece duyarlı ve düzenli!" Fukashigi neşeyle söyledi.
yerdeydi ve yangın sönüyordu. Ana tapınak salonu, zilin bulunduğu yapı ve yaşam alanlarının tamamı yanmıştı.
Yunuslardan indik ve yaklaştık; Daha içeriye bakmadan bile dilimiz tutulmuştu. Yangının içeride başladığı belliydi. Ayakta kalan duvarlar ve sütunların yalnızca iç kısımları yanmıştır. Ama bizi asıl etkileyen şey, kapalı kapıların dışındaki gaz tankları yığınıydı. Havada petrol ve benzin kokusu vardı.
"Ama neden…?" Kendilerini ateşe vermiş gibiydiler.
Duvarlarda ve zeminde ateşten geriye kalan azıcık şey güve çizimleriyle mi kaplıydı? Yoksa kelebekler mi? Çizimler kömürle yapıldı.
Durun… daha yakından bakınca kan ve et parçalarını görebiliyordum. Arkamda Hirose ve Nijimuralar dönüp öğürerek koştular. Dışarıda kusmuklarının yere sıçradığını duydum.
"Bu resimleri yanarken mi çizmişler?" Rohan sordu.
"Ama... ne çiziyorlardı?" Sıradan bir güve ya da kelebek değildi. İki iri bacağı ve büyük bir kafası vardı, gözleri bize bakıyordu. Korkunçtu ama yine de...
"Güzel" dedi Rohan. Ona bakmak için döndüm.
"Ne? Ben de öyle düşünmüştüm,” diye itiraz etti ama bakışımın anlamı bu değildi. Ben de aynı şeyi hissetmiştim.
"Bu güzellik..." dedi Rohan.
"Hissediyor musun? Hepsi o kadar çok güve adamı çizmiş ki... bu çizimler bir tür insan ve güve hayali gibi görünüyor, bu yüzden güve adamlar uygun görünüyor. Peki neden bu kadar çoğunu çizdiler? Güve adamın çizimleri ölü insan sayısından daha fazla.
Neden?" 228 ’Güve adam’ kelimesi garip bir şekilde dehşet vericiydi ve onu atlatmakta zorluk çekiyordum. Rohan konuşmaya devam etti.
"Onlar bunu düzeltmeye çalışıyorlardı. Ancak çizimlerin hiçbiri onu haklı çıkarmadı, bu yüzden tekrar denemek zorunda kaldılar. Kendi yanan vücutlarının külünü ve kömürleşmiş etini kullanıyorlar.” Ona dehşetle baktım.
“Ben bir sanatçıyım, bunu söyleyebilirim. Mevcut her şeyi doldurmanın nasıl bir his olduğunu biliyorum
Beyaz boşluk, umutsuzca kafanızdaki görüntüyü yakalamaya çalışıyor. Onların peşinde oldukları şey güzellikti, aradıkları güzellikti. Sana daha önce ne söylediğimi hatırlıyor musun?” Simetri insan yapımı güzelliğin temelidir. Ah. Kesinlikle, güve adam...
"Simetrik?" Sesim kısıktı. Yanmış et kokusu başımı döndürüyordu.
"Aslında!" dedi Rohan neşeyle.
“Kasları yanarken ellerinin titremesine engel olamadılar ama her biri aynı güzelliğin peşindeydi! Bir bakıma bu bir mucize! Korkunç ama daha az etkileyici değil!” Rohan’ın ruhen veya bedenen biraz deli olduğu açıktı... ama onun nasıl hissettiğini anladığımı itiraf etmem gerekiyordu. Ancak bu olayların ne kadar inanılmaz olduğuyla değil, nasıl olup bittiğiyle ilgileniyordum.
"Kim bilir? Morioh aniden hareket etmeye başladığında belki de hepsi Buda’nın bizi cezalandırdığını düşünüp panik içinde burada toplanmıştı? Belki de benim hiç bilmediğim tuhaf bir Budist mezhebi vardır?”
"Hayır, hiçbir Budizm toplu intiharı ya da kendini yakmayı öğretmez" dedim, ayaklarımın üzerinde durmaya çalışarak. Bir anlığına gardımı indirsem kömürleşmiş cesetlerden birinin üzerine düşecektim.
"Burada yaşananlar bir çeşit kitlesel histeri olsa gerek. Endişeli insanlar bir odada toplanmış, kapı kilitli…” Rohan ve ben birbirimize baktık, ikimizin de aklında aynı fikir vardı. Yakınlarda başka bir kilitli oda daha vardı ve içinde daha da endişeli insanlar toplanmıştı. 229 Hep birlikte dönüp tapınaktan dışarı koştuk.
Muryotaisu çenesindeki kusmuğu silerek, "Orada nasıl dayanabildin anlamıyorum" dedi.
“Grand Blue’yu çağırın! Spor salonuna gitmeliyiz!” Rohan
ağladı.
Ses tonundaki aciliyet o kadar fazlaydı ki Muryotaisu bunu sorgulamadı; Bir anda üç yunus önümüze uçtu ve o kadar hızlı harcadık ki neredeyse Hirose ve Fukashigi’yi geride bırakacaktık.
“Kasabadaki herhangi birinin hayatta kalmasını istiyorsanız acele edin! Görülme konusunda endişelenmeyin! Bizi olabildiğince çabuk spor salonuna götürün!
“Rraaaaaaaahh!” Muryotaisu kükredi ve yunuslar hızlandı, artık yerde sıçrayamıyor, okula doğru roket gibi atıyorlardı.
Birkaç saniye içinde okulun bahçesine ulaştık, dışarı park etmiş araba denizini geçtik ve spor salonuna vardığımızda birbirine benzin döken birkaç bin kişiyle karşılaştık. Hepsi kendi aralarında mırıldanıyorlardı. Kimse talimat vermiyordu. Bizim yönümüze baktılar ama hiçbir şey görmediler; her ne kadar havada asılı duruyor gibi görünsek de. Daha yakından dinlediğimde ne dediklerini anlayabiliyordum.
“Kendini öldürme!” Kimse duymadı. Sanki ele geçirilmiş gibiydiler; yaptığımız hiçbir şey onları intihara hazırlanmaktan alıkoymadı. 230 Rohan "Cennetin Kapısı!" diye bağırıyordu. tekrar tekrar, dönüyorum
onları kitaplara döküyorlar ama hiçbir yere varamıyorlar.
"Kahretsin! Kitaplarının hepsi ’korktu’ kelimesiyle dolu! Sipariş yazabileceğim beyaz alan kalmadı! Şimdi ne olacak dedektif!?” Ne yapabilirdim? Koşulları değiştirin. Korkmuş insanlar kilitli bir odada toplanıp kendilerini ateşe vermeye hazırlanıyorlardı. Korkmalarını durdurmak zordu. Ama kilitli odayı kırabiliriz.
“Spor salonunu yok edebilir miyiz?”
Muryotaisu, sanki bu kötü bir fikirmiş gibi, "Yunuslar ve ben camları kırabiliriz" dedi. Devam etti ve tam da bunu yapmaya başladı. Kırılan camların sesi havayı doldurdu ama kırılan camlar yeterli olmadı ve kasaba halkı birbirlerine benzin dökmeye devam etti. Fukashigi ve NYPD Blue camların kırılmasına yardım ediyordu ama bu çok fazla zaman alıyordu. Yangını başlatmak üzereydiler.
Hirose, "Bu işi bana bırak," dedi. Döndüğümde onu yerde, Mavi Şimşek dönerken buldum. Bir süre sonra tavandaydı.
“Düşen molozlara dikkat edin! Yanarak ölmekten daha iyi, değil mi?” diye bağırdı ve Standının pervanelerinin boyutu aniden tüm spor salonunu dolduracak kadar arttı. Daha hızlı dönmeye başladılar. Vrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr! 231 Onun Durağı artık helikopter kanatları değildi; dev bir parçalayıcı haline gelmişti. Duvarları parçaladı ve tavan düştü ama bıçakların arasından geçerken küçük parçalara ayrıldı. Hirose iki elini de uzatmış, üzerlerinde daha fazla pervane vardı, parçaları her iki yanına savuruyor, onları Nijimura’ların kırdığı pencerelerden dışarı fırlatıyordu. Kısa sürede bitti. Etrafıma baktım, bazı insanlar bize bakıyordu. Ancak henüz hepsi değil; duvarlar bu kadar yüksek olduğundan hâlâ neredeyse kilitli bir odaydı.
"Hirose!" Aradım.
“Duvarları kaldırın! Olabildiğince alçak!"
"TAMAM!" Hirose dedi ve başparmağını havaya kaldırdı, sonra da parmağını eğdi.
dev pervane yavaşça ileri giderek spor salonunun ön duvarını hızla yıktı. Akşam ışığı havadaki ağır tozları ayırarak içeri giriyordu. Neredeyse herkes dönüp baktı. Kilitli oda gitmişti.
"Ne…?"
"Benzin? Neden…?"
"Ah, kokuyor!"
"Bu kötü!" İnsanların son anda aklı başına geldi. Hirose dışında herkes kalabalığın arasından geçerek sesleniyorlardı.
"Kendi güvenliğiniz için lütfen dışarı çıkın ve benzini yıkayın." Kafaları dağıldı, insanlar başlarını salladılar ve içecek çeşmelerine, havuza ya da duş odalarına doğru ilerlemeye başladılar. Kimse paniğe kapılmadı; ne mücadele vardı ne de kaçış. Artık korkmuyorlardı. Tam rahatlamak üzereyken Rohan sordu, "Kira Yoshikage olabilecek birini gördün mü?" Bunu tamamen unutmuştum. Maalesef. 232 “Hadi dedektif! Burada olmamızın asıl sebebi bu! Aval bakmayı bırak ve düşün!" Dostum, bazen tam bir pislik olabiliyor, diye düşündüm. Konuşmaya devam etti.
“Sadece düşünmeyin, bakın! Her şeye iyi bakın. Şehirdeki neredeyse herkes burada. Bakarken düşünün. Soru şu: Ne arıyorsunuz? Neyi görmen gerekiyor? Onun neye benzeyebileceği hakkında hiçbir şey bilmiyorsun. Bana sorarsanız yüzünüzü ve parmak izlerinizi değiştirerek başka birine dönüşmek sanıldığı kadar kolay değil. Kira Yoshikage otuz sekiz yaşında! Aynı boydaki birini öylece seçemezsiniz; aynı yaşta olmaları, aynı ten rengine ve yapıya sahip olmaları gerekirdi. Kira kendine baktı, formunu korudu, zayıf kalmak için oldukça çaba harcadı. Kimsenin farkına varmadan kolaylıkla başka birinin yerini alabilir miydi? Bir eş ya da sevgili bunu hemen fark eder. Bir de mesleği meselesi var. Kira, bir beyaz eşya şirketinin idari departmanında sessizce çalışıyordu, göze çarpmayan bir maaşlı işti ama şefliğe terfi edecek kadar uzun süredir oradaydı.
katip, yani eğer yeni kimliği aynı yaşta olsaydı, benzer düzeyde bir sorumluluğa sahip olacaktı. Tamamen farklı pozisyondaki farklı iş arkadaşlarınızla, kimsenin farkına varmadan farklı bir iş yapabilir misiniz? Bunun oldukça zorlu olacağını düşünüyorum. Ve sonra eviniz var. Eğer bir karısı ve çocukları olsaydı, kimliğini değiştirdiği akşam eve dönme riskini asla göze alamazdı. Yüzü doğru görünebilir ama sesi farklı ve karısının ve çocuklarının isimlerinin ne olduğu hakkında hiçbir fikri yok. Ve daha da pratik olarak o sabah ne hakkında konuştuklarını hatırlamayacaktı. Bu kesinlikle şüphe uyandırırdı. Ancak bu sorunların hepsi, Kira gibi hassas, dikkatli tipte bir psikopatın gayet iyi bildiği ve kaçınmaya özen gösterdiği sorunlardır. Yine de başka birinin yerine Tsuji Aya’nın Face/Off’unu kullandı.
Bu da onun kolaylıkla yerini alabileceği biri olduğuna inandığı anlamına geliyor." Mm, bu mantık mantıklı görünüyordu.
"Bu yüzden?"
“Her şeye geriye doğru bakarsanız Kira’nın az önce bahsettiğim tüm sorunları nasıl aştığını göreceksiniz. Kurbanının bedeninin, işinin ve ailesinin bir tehdit oluşturmayacağını bilmesi gerekiyordu. Bunlar baş edilmesi en zor üç şey. Aile sorununu aşmak için bekar, bekar veya en azından ayrılmış veya evden uzakta çalışan birine ihtiyacınız olacak. İş için aynı işte çalışan ya da işsiz birine ihtiyacınız olacak ya da işi devraldıktan hemen sonra iş değiştirmeniz gerekecek. Geriye fiziksel son kalıyor… ve eğer endişelenecek bir ailesi ya da işi yoksa, bunun artık pek önemi yok. Neye doğru gittiğimi görüyor musun?” 233 “Muhtemelen. Yani…birinin işinin ne olduğunu ya da sosyal hayatının nasıl olduğunu sadece ona bakarak anlayamazsınız.”
"Evet yani..."
“Kira’nın yerini aldığı adam tanıdığı biriydi. Yerine aday olarak incelediği biri. Ama sonra... yakalanmamak için bu kişiyi zamanında bulabileceğini nereden bilebilirdi? BT
Terzide Hirose ve diğerleriyle dövüşmesi tamamen tesadüftü, değil mi? Tabii ki öyleydi. Tsuji Aya’nın evine doğru yola çıktı… o hangi iş kolunda çalışıyordu?”
“İnsanların vücut parçalarını değiştirebiliyordu, hatırladın mı? Yaptığı iş pek yasal değildi. Kötü bir kız değildi ama çok ince bir çizgide yürüdü. Ama resmi olarak bir güzellik salonu işletiyordu. Adı Cinderella’ydı."
“Yani terziden güzellik salonuna giderken yerini alabileceği birini alması gerekecekti, değil mi? Ama Kira çok dikkatli bir adamdı.”
“Öyleydi. Lanet olası şansının kökeninde bu yatıyordu. Yoğun odaklanması, şansı ve tesadüfü kendi tarafına çekmeye zorladı.”
"Hmm. Bu da olaya bakmanın bir yolu ama eğer Kira, Tsuji Aya’nın gücünün ne olduğunu bilseydi, o zaman onu kullanmaya ihtiyaç duyması ihtimaline karşı kesinlikle planlar yapardı."
"Kabul ediyorum."
“Yine de başının ne zaman bu tür bir belaya girebileceğini asla bilemezdi. Hmm. Tesadüfü bir faktör olarak ortadan kaldırmanın görebildiğim tek bir yolu var.” 234 “Ha? Bu ne olurdu?”
"Basit. Bu adayın her zaman Tsuji Aya’nın yanında olduğundan emin olun.”
“……! Anlıyorum!"
“Güzellik salonlarında nadiren erkek çalışanlar bulunur; bütün bu kıyafet değiştirme işleri ne kadar.”
“Ama yaptı! Ancak o yalnızca onun gizli işine yardım ediyordu; aslında daha çok bir jigolo. Bu tür dedikodulardan hoşlanmıyorum, bu yüzden adamla hiç tanışmadım ama Yamagishi onun orta yaşlı olduğunu ama görünüşünün kötü olmadığını söyledi. Yamagishi, Hirose’nin kız arkadaşı.”
"Ona ne oldu?"
"Fikrim yok! Ama Kira’nın ihtiyaçlarını mükemmel şekilde karşılayabilirdi. Jigoloların gerçek bir ailesi ve gerçek bir işi yoktur. Onun çalması
vücut hiç sorun olmazdı! O adamı araştırmaya başlasak iyi olur. Burada durup insanları izlemek bizi hiçbir yere götürmez; o adamın neye benzediği hakkında hiçbir fikrim yok. Kouji!” diye bağırdı tiz bir sesle, uzaklaşarak. Sıcağa rağmen takım elbiseli, uzun boylu bir adam yanıma geldi.
"Teşekkür ederim teşekkür ederim. Ben Morioh’un belediye başkanı Shishimaru Denta! Bu çok yakın bir görüşmeydi ve size minnettarım! boğuk bir ses tonuyla konuştu. Elbisesi benzin kokuyordu.
"Ah, hiçbir şey değildi. Herkesin güvende olmasına sevindim."
“Gerçekten ne düşündüğümüz hakkında hiçbir fikrim yok! Bunu kendime yıkmadım, biliyorsun! Kendi sekreterim bunu üzerime döktü! Korkutucu! Sağ elim beni yakarak öldürmeye çalıştı!” 235 “Üzerime benzin döktünüz efendim. Ben de aynısını söyleyebilirim,” dedi Shishimaru’nun arkasında duran zayıf bir adam. O da sırılsıklamdı.
"Her iki durumda da tehlikeli, o yüzden şunu yıka" dedim.
"Burayı neyin harekete geçirebileceğini söyleyemem."
"Elbette! İtfaiyeyi aradık. Bu arada nasıl uçabiliyorsun?”
“Ha? Uçamıyorum!” Söyledim. Sonra yine öyleymiş gibi görüneceğimi düşündüm. Her iki durumda da bunu kabul etmemem daha iyi oldu.
“Kendinde pek değildin. Bunu hayal etmiş olmalısın."
“Hayır, hayır, bundan eminim! Uçarak geldin ve hepimizi kurtardın!” Bu adamla konuşmak yüzüne sıcak hava üflemek gibiydi ve neredeyse ona Funny Valentine’den bir mesajım olduğunu unutuyordum. Ama mesajı alan kişi ben değildim… hayır, kelime oyunu yapmanın zamanı değildi! Ve unuttuğum bir şey daha vardı.
“Belediye Başkanı, buraya gelirken Jozenji’de çok sayıda ölü insan bulduk. Burada neredeyse yaşananların orada da yaşandığına inanıyorum.”
“…….! Aman Tanrım… Bu mu…?” Shishimaru kekeledi. Sekreteri omzuna dokundu.
"Kumoi burada." Shishimaru sekreterinin bakışlarını takip etti ve kaşlarını çattı. Bakmak için döndüm ve sırılsıklam bir dalgıç kıyafeti giymiş başka bir uzun boylu adam gördüm; bu adamın kolları ve bacakları çok inceydi. Etrafı takım elbiseli başka adamlarla çevriliydi ve aceleyle gidiyorlardı.
“Ha? Ne yani dinliyor muydu?”
"Genelkurmay başkanının oğlu öyleydi."
"Gerçekten mi!?" Kumoi… ah, seçimdeki rakibi. Seçim arabası ismi haykırıyordu. Kumotaku. Artık akılları başlarına geldiğinden çoğu, dikkatlerini hemen yeniden seçime çeviriyordu. İnsanların öldüğü yere koşup olay çıkarmanın ne kadar etkili olacağı hakkında hiçbir fikrim yoktu… hayır, sanırım yaptım. Bu kadar küçük bir kasabada, herhangi bir trajediden lider sorumlu tutulurdu. Burada hayatta kalanlar henüz tehlikeden kurtulmuş değillerdi ve başka yerlerde tehlikede olan başkaları da olabilir. Bu noktada aklıma bir fikir geldi. 236 Diğerleri.
Arrow Cross’tan ayrıldığımızda insanlara Budogaoka spor salonunda toplanmalarını söyleyen minibüs yavaş yavaş limana doğru ilerliyordu. Limandaki insanlar spor salonuna bizden daha hızlı ulaşamazlardı. Bu doğal olmayan korkunun etkisi altında olanların etkilenebilecekleri tek yer spor salonu değildi. Tapınaktaki insanlar gibi, çok sayıda insanın toplanabileceği her yere nüfuz edecekti.
Limanda böyle bir şey var mıydı? Gördüğüm kadarıyla hepsi küçük dükkanlar ve hanlardı. Ama hemen yanımızdaki tepede ideal bina vardı. Ok Çapraz Evi. Parçalanmış spor salonundan koşarak çıktım ve Arrow Cross’a baktım. Ama yol üzerinde evler vardı ve görülemeyecek kadar uzaktı.
“Hirose! Nijimura!” Aradım. İlk önce Fukashigi ortaya çıktı.
“!? Elbette!" Bir yunusa bindi ve havaya fırladı. Shishimaru arkamızdan koşarak geldi.
"Ah! Biliyordum! Siz çocuklar uçabilirsiniz! Onu görmezden geldim. Muryotaisu bize baktı ve başka bir şey söylemeden Arrow Cross’a doğru uçtu. Diğer iki yunus yanımıza geldi.
“Fukaşigi, hadi!”
"Sağ!" Yanlış bir şey görmüş olmalı. Fukaşigi kabul etti ve ikimiz yunusların üzerine atladık. Yunuslar uçup gidiyor.
“Heeeey! Neler oluyor!?" Shishimaru bağırdı. Şimdi görebiliyordum; Arrow Cross’un evi bir yandan diğer yana sallanıyordu. Üzerinde anlaştığımız sinyal.
Çok geç fark ettik! Yunuslar eskisinden daha hızlı seyahat ediyorlardı. Hava basıncı ya da titreşim yoktu, yalnızca karşı konulmaz bir hız hissi vardı, manzara o kadar hızlı bulanıklaşıyordu ki, hareketsizliği ve rüzgarı yüzümde hissedebildiğimi hayal ettim ve neredeyse düşüyordum. Dişlerimi gıcırdattım ve parmaklarımın yunusun yüzgecinden kaymasını engellemeye çalıştım ve sonunda Arrow Cross’un evine ulaştık. Benzin kokusunu alabiliyordum ve her yerde boş depoları görebiliyordum. Ateş görmedim.
"Sugimoto!" diye seslendim. Fugishigi ve ben aşağı atladık ve evin içine daldığımızda evin boş olduğunu gördük. Batıdaki güneşlenme odasından geçerek çalışma odasına girdim ama şimdi yanmış cesetler buldum, burada kimsenin olduğuna dair hiçbir iz yoktu; bıraktığımız gibiydi.
"Ha?" Kafamız karışmış bir şekilde birbirimize baktık.
"Buraya!" diye seslendi bir ses. Muryotaisu, Sugimoto’yu kollarına almıştı.
"İyi misin?"
"Ne oldu!?" Koşarak aradık.
Muryotaisu, "O zarar görmedi" dedi.
“Sadece şoktayım. Limandan insanlar geldi, evi yakmaya kararlılardı.” Bu evi (ya da onun öncülü olan Küp Evi’ni) taşıyabilecek bir Stand olarak, onu öldürmeye çalışıyorlarmış gibi hissetmiş olmalı.
"Peki onlara ne oldu?"
"Hepsi evin altında. Reimi hepsini susturdu
Orası." 238 Ah… yani Arrow Cross’un hareketi bir SOS değil, savaşın bir sonucuydu! Rahatladım, yere çöktüm.
"Önsezimin gerçekleştiğini sanıyordum," dedim, neden bu önseziye sahip olduğumdan hala emin olamayarak.
Dedektif mantığı mı konuşuyordu? Ama aslında bu sadece belirsiz, temelsiz bir kaygı gibi görünüyordu. Keşke onu bağlayacak bir bağlamım olsaydı… buna benzer bir şey. Bağlam? Olayların sırası.
“Reimi’yi yatağına koyacağım. Durabilir misin?" Kadın cevap bile veremeyince adam onu kollarında taşıyabilecek duruma gelene kadar ağırlığını kaydırdı ve çalışma odasının batı kapısına doğru yola çıktı.
"Öyle olsa da... Morioh’uma ne oluyor?" Fukashigi dedi ve doğu kapısından dışarı çıktı. Aniden bitkin bir halde masanın üzerinde durduğu halıya sırtüstü uzandım ve sırtımın altında garip bir şişlik hissettim.
Ne olabilirdi? Küçük bir çöküntü ama zor geldi... Halıyı geriye doğru soydum ve bir kapı buldum. Yerde bir kapı.
Rohan’ın masasını kenara çektim, halının geri kalanını sardım ve tüm kapıyı ortaya çıkardım. İç salonun ortasında gizlenmiş dikdörtgen bir kapıydı. Birisi onun burada olduğunu nasıl bilebilir? Kapının ön tarafı odanın geri kalanıyla aynı halıyla kaplıydı ve kapı tokmağı girintiliydi; çevirmek için parmağınızı içeri sokup dışarı çekmeniz gerekiyordu. Sırtımın altındaki şey parmağının girdiği küçük oyuktu. Onu bulmam tamamen şans eseriydi. 239 Bunu açsaydım, Ok Haçı’nın altında, Sugimoto’nun oraya sakladığı tüm insanların üst üste yığılmış halde yattığını görebilir miydim? Pek olası görünmüyordu.
Bir kere bu kapı dışarıya açılıyordu. Arrow Cross’un alt kısmı ile zemin arasında hiçbir boşluk yoktu; bütün amaç havanın Rohan ve Fukashigi’ye ulaşmasını engellemekti. Bir kapının aşağıya doğru açılmasının hiçbir yolu olmamalıydı... ama yine de burada açılan bir kapı vardı.
Nereye gidebilir? Kararımı verdim, tokmağı çevirdim ve kapının içeriye düşmesine izin verdim. Açıldı. Kapı, olmaması gereken boş bir alana düştü. İçeride çalışma odasının tıpatıp aynısı bir alan vardı. Rohan’ın masası ve halı hiçbir yerde bulunamadı ama bunun dışında içinde bulunduğum odanın tam bir kopyasıydı. Tavanın ortasından ona bakıyordum. Altımdaki katta başka bir kapı gördüm. Burası aşağıdaki başka bir odaya mı açılıyordu? Kafamı kapıdan uzatıp aşağıdaki odaya baktım. Dört tarafında da kapılar vardı, tıpkı bu odadaki güneşlenme odalarına açılan kapılarla aynıydı. Ama Arrow Cross’ta bu odanın var olmasına imkân yoktu. Yani burası Arrow Cross Evi değil, Küp Evi’ndeki bir odaydı. Yalnızca yüzey katmanı Arrow Cross Evi’ne dönüşmüştü; Küp Ev hâlâ içerideydi. Fizik yasaları Standlar için geçerli değildi.
Tabii ki o odaya inmek istedim, bu da düşünmem gerektiği anlamına geliyordu. İpim yoktu. Halıyı masayla birlikte tartabilir miyim, bununla kendimi bir veya iki metre alçaltabilir miyim ve sonra yolun geri kalan kısmında atlayabilir miyim diye merak ettim... ama biraz fazla uzak görünüyordu ve masanın yeterince ağır olduğunu düşünmüyordum. . Sonra aklıma bir fikir geldi.
"Jacques, Enzo, Johana!" Aradım. 240 Bir an bekledim ve gerçekten de yunuslardan biri gıdaklayarak havada yüzerek bana doğru geldi. Daha önce iki kere bindiğim araç.
"Jacques mı?"
“…………”
"Enzo mu?"
“…………..”
"Johana mı?"
"Kikii!" Zıpla, zıpla. Etrafımda bir daire çizdi, sonra da takla attı.
“Johana, beni oraya götürebilir misin?”
"Kikii!" Bacaklarımın arasından kaydı ve hemen kapıdan içeri daldı. Hızla üzerine atladım. Birkaç dakikalığına beni aşağıdaki odada taşımasına izin verdim. Yukarı ve aşağı, atlıkarınca gibi dönüp duruyor. Sonra yan tarafına dokundum ve "Tamam, beni yere indir" dedim.
"Kiiigo!" gıcırdadı ve kağıttan bir hava uçağı kadar hafif ve sessiz bir şekilde indi. Tekrar odanın etrafında dönmeye başladı ki bu çok sevimliydi. Onu elimde tutmak istedim ama o benim Standım değildi ve Muryotaisu’dan onu istemek onu kızdırmaktan başka bir işe yaramazdı. Yerdeki halı üst kattaki halının aynısıydı. Eğildim, yeni kapının kolunu çektim ve açtım. Aşağıda başka bir oda daha vardı. Bu da çalışmayla aynıydı. Yerde bir kapı daha vardı.
"Johana!" Aradım ve beni tekrar indirmesini istedim. Ben de bu kapıyı açtım ve çalışmanın başka bir kopyasını buldum. Johana’ya beni tekrar asıl çalışma odasının altındaki üçüncü odaya götürmesini söyledim, o kattaki kapıyı açtım ve onun altında başka bir oda buldum. Ama burası yeni bir oda değildi. Daha önce görmüştüm. Hepsiyle aynı odaydı ama burada Rohan’ın masası vardı. Üzerinde rulo halinde bir halı vardı ve yerdeki kapı açıktı. Tavandan aşağıya bakıyordum ama yerdeki kapıdan başka bir kapı görebiliyordum ve o kapı da açıktı ve onun ötesinde bir yunusun uçarak geçtiğini gördüm ve yunusun bulunduğu odada birini gördüm. 241 Ben. Açık bir kapının üzerine çömelmiş aşağı bakıyordum. Benim baktığım gibi üç kapıdan dört oda aşağıda kendi kafamın arkasını görebiliyordum. Yukarı baktım. Az önce geçtiğim tavandaki kapının ötesinde ve onun ötesinde, daha önce hiç fark etmediğim bir kapının içinde birini görebiliyordum, tavanda Rohan’ın çalışma odasına açılan bir kapı. Hâlâ yukarıya bakıyordum, el salladım ve ben de öyle yaptım
benden dört kat yukarıda olan kişi. Yine bendim. Ben hem üstümde hem de altımdaydım. İki ayna arasında durmak gibiydi. Kapıyı açık bırakarak ayağa kalktım, doğudaki kapıya doğru ilerledim ve kapıyı açtım. Bunun bir güneşlenme odasına ya da güneşlenme odalarına giden koridora açılacağını düşünmüştüm, ama beni şaşırtan şekilde ikisi de değildi; sadece başka bir çalışma. Ah ha. O odanın ortasına gittim ve tabii ki yerde başka bir kapı daha vardı. Eğildim ve açtım. Rohan’ın çalışma odasına götürdü ama beni şaşırtan şekilde duvardaki bir kapıyı değil tavandaki bir kapıyı açtı. Bu yaşanabilir bir tesseracttı.
Bundan önce burada bulunan ev basit, kare bir binaydı. Ama bu aynı zamanda tuhaftı, çünkü Rohan’ın söylediğine göre pencere ya da kapısı yoktu ama tabii ki dışarıda da kapısı yoktu.
Görebildikleri şey binanın dışı değil, onunla dünya arasındaki sınırdı. Çalışma odası bir küptü ve altı tarafının her birinde, yani kuzey, güneydoğu ve batıdaki dört duvarın yanı sıra zemin ve tavanda da aynı küp vardı. Bu küplerin her biri birbirine bağlanmıştı, böylece toplam sekiz küp birbirine doğru gidiyordu. En uzaktaki küp kendi içine döndü ve diğer yedi küp tarafından çevrelendi. Bu bir tesseracttı, ancak uzayın bükülme ve dönme şekli mantıksal bir soyutlamaydı ve yalnızca bir Stand’ın gücüyle üç boyutta mümkün olabilirdi. Ve burası aynı zamanda bir ev olduğu için, bir tesseract olmasına rağmen mantığa ve fiziğe meydan okuyan tuhaf bir dizi kurala uyuyordu. Yani:
1. Paralel hareketler yerde kalır. 2. Yerdeki kapılar daima tavana bağlanır. 3. Rohan’ın çalışma odasının yan kapıları Küp Ev’in yan odalarına değil, Arrow Ev’in koridorlarına bağlanıyor.
Rohan’ın çalışma odasından üç kat aşağı inmiştim, birini yana kaydırıp bir kapıyı açmıştım. Bu zemin kapısının Rohan’ın çalışma odasının yan duvarlarına açılması gerekiyordu ama çalışma odası benimle buluşmak için dönmüş gibiydi ve ben onun yerine tavandaki kapıyı açmıştım. Bu fizik kurallarına aykırıydı ve sinir bozucuydu, bu yüzden çalışma odasına geldiğim yoldan dönmeye karar verdim ve giderken kapıları kapattım.
Altımdaki kapıyı kapattım ve yan kapıdan içeri girdim. Bunun kuzey, güney, doğu ya da batı kapısı olup olmadığını bilmiyordum ama kapıyı arkamdan kapattım, zemindeki kapıyı kapattım, Johana’yı yukarıdaki odaya sürdüm, kapıyı kapattım, Johana’yı tekrar yukarı çıkardım. ve o odanın zeminindeki kapıyı kapattı. Yukarıda bir oda daha olsaydı yine çalışma odasında olurdum. Daha önce hiç açmadığım bir kapı çarparak kapandığında Johana’yı tekrar aramak üzereydim. !? "Oradaki kim?" diye seslendim. Cevapsız. Ama orada birisi vardı. Birisi, Rohan’ın çalışma odasının altındaki odanın yanındaki odada saklanıyor, güneydeki odada, çalışma odasından doğrudan ulaşamayacağınız bir oda. Ürpertici! "Johana!" Yunusu aradım ve çalışma odasına geri döndüm. Yerimden inip hızla kapıyı kapattım. Kilit yoktu. Oh iyi. Halıyı geri koydum ve masayı orijinal konumundan biraz kaydırarak kapının üstüne koydum. Öyle ki içeriden birisi kapıyı açsa masanın ayakları onlara çarpacaktı. Eğer bu onlara zarar vermeseydi, masanın üzerinde düşüp ses çıkarabilecek bir sürü şey vardı ve biz farkına varmasak bile, hepsini asla doğru yere koyamayacaklardı. en azından kapının açık olduğunu bilirdim. Küp Evi’nin çalışma odası dışında Arrow Evi ile hiçbir bağlantısı yoktu, bu yüzden geriye kalan tek şey tavandaki kapıydı. Başımı kaldırıp düşündüm, ama sonra...
"Selam, Joestar!" Fukashigi bağırdı ve içeri daldı. Bir ayağımı havaya sıçradım.
"Ah! Ne? Ne!?"
“Hadi, bunu görmelisin!” Zaten yeterince olay yaşanmamış mıydı? Sinirlenerek düşündüm ama Küp Ev’de saklanan kişiden korktuğum için Fukashigi’yi dışarıda takip ettim. 245 "Şuna bak!"
Uzakta başka bir adanın gürlediğini görebiliyordum - aslında duyamıyordum ama çok hızlı hareket ettiği açıktı - Okyanusun üzerinden Morioh’a doğru. Morioh adadaki tek ’gemi’ değildi.
Nero Nero Adası kayalarla kaplıydı ve Morioh’un yaklaşık onda biri büyüklüğündeydi. İtalya’nın ikinci büyük adası olan Sardunya’nın hemen güneyinden gelmişti. Passione Ailesi adlı bir mafya grubunun merkeziydi.
Bölüm 6 Bitti
Okuduğunuz için Teşekkür Ederim
Lütfen Yorum Yazmayı Unutmayın
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
