Bölüm 3726: Yaşam Ve Ölüm Çizgi’si! VI


Eluriah Veilnox.


Uyandiğ’ı Ân’da, O’na veri̇len iİsi̇m buydu, Bili̇nç’li̇ ve Anlaşılamaz bi̇r Kaynak Karmaşıklığ’ı Varoluş’uydu! 


Varoluş Dokumalar’ı O Kadar Geniş ve o kadar Görkemli’ıdi ki, Diğerler’i Bunlar’ı Kavrama’ya Başlayamaz’dı.


Kıvrımlar’ın Güvenliğ’i, Tehlike’si ve Çökmüş Hârikâlâr’ı İçin’de, İplik’si Kıvrımlar’ın Kronosekt’ine bağlı olarak Gelişmiş’ti. 


Zaman’ın İçin’de Hâreket eden bir Canlılar Koalisyon’u.


Tarihler’i, Varoluş’un Herhangi bir Çark’ından Daha Uzağ’a uzanıyor ve Hepsi Bir’ine Bağ’lı Değiller’di. Zaman içinde Kendi Yollar’ını, Kendi Karmaşık Dokumalar’ını Oydular ve İnşa Ettikler’i Şey Her Zaman Kırılmaz Oldu.


Her Zaman.


Ama Şimdi... Tüm Bunlar Değişmek Üzere’ydi.


Bir Zamanlar Örnek Aldığ’ı, Karmaşıklıklar’ı Kendiler’ininkini Akıl Almaz Farklar’la Aşan Sarsılmaz Devler... Onlar’ın Bocaladığ’ını Görmüşler’di. 


Gergin.


Emin değil.


Karmaşıklık ve Saflık Timsal’i bir Primarch’dan Daha Karmaşık ve Saf Varoluşlar bile Gergin’di.


Onlar’ı Korkut’an Ne Olabilir’di?


Bilmiyordu. Kimse O’na Söylememiş’ti. O’na ve diğer Zaman Nöbetçiler’ine verilen tek şey bir Görev’di.


Hâyât’i bir Görev.


Parçalar’ı Bulmalar’ı Gerekiyor’du.


Ve o da Anahtar’ı Bulmak Zorunda’ydı.


Kronosekt, Bu Zaman’ın, Bu Yer’in Anahtar’ı Tuttuğ’una Karar Vermiş’ti. Böylece, O da Kıvrımlar’dan Geç’ti, Zaman’ı Artık Sınırlı’ydı.


Böylece...


Hassas ve Ölümcül bir Niyet’le Hâreket Etmişler’di.


Başarısızlık, bir Seçenek Değil’di.


Anahtar’ı El’inde Tut’an Canlı Hemen İleri’de Duruyor’du. O’na Doğru Uzan’dı, Bozulmamış Gerçek Kaynağ’ı Eller’inden Gürlerken, Korkunç bir Karmaşıklık’la Dolup, Taşıyor’du. O’nu, Varoluşsal Boyutsal bir Kafes’in içine Bağlayacak’tı - O Kadar Yoğun bir Kafes ki, Kendi Gerçek Kaynağ’ını İfade Etmesi’ni Bile Engelleyecek’ti.


Uzak’tan, Öl’ü Şeyler’in Dokumalar’ını Hissetmiş’ti- Her Zaman’ki gibi Anlayış’lıydı ve İzliyor’du. Bekliyor’du. Hiçbiri’nin Müdahale etmek için hareket Etmediğ’inden Emin Olmuş’tu.


Aralar’ında En Güç’lü Olan’ın Dehşet İçin’de Olduğ’unu Görmüş’tü, Veltraxis denen Varoluş En Büyük Yatırım’ının çalınmak üzere Olduğ’unu Görüyormuş Gibi Baş’ını Sallıyor’du.


Sanki tüm Savaşlar’ı Bu Ân’dan, Bu Canlı Şey’den başka bir şey için Değil’di ve O da Bu’nu Alma’ya Gelmiş’ti.


Ve Sonra...


PAH! 


O, kontak yapmıştı...


Hayır.


Yapmamış’tı. 


Karmaşıklığ’ı Dış’a Doğru Yüksel’di, Hareketsiz Figür’e Foğru uzandı, Ama bir Santim Daha Hareket Edememiş’ti. 


Akıl Almaz Derece’de Parlak Mavi Alevler titreşerek, O’nu Durdurmuş’tu. 


Ama... Bu Mümkün Değil’di.


Bu Varoluş Bir Primarch’a Yakın Bile Değil’di. O Hâl’de Nasıl...?


Yüz İfade’si Sertleşmiş’ti! 


-


>Paradoks, Oluşum’unun Ürün’ü Kendi’ni Göster’di ve Öz’ünde Siz’in Otognoz Yaşam Motorunuz’un İçin’de Yanıyor.>


>Geçici Paradoksal Gerçek Kaynağ’ın Oluşum’u Söz Konusu’dur: Şarkı Söyleyenler’in (Sabit) Yaşayan Gerçek Kaynağ’ı - Kavurucu Ateş, + Sonsuzluğ’un (Null) Yaşayan Gerçek Kaynağ’ı - (Terminal Çöküş.)>


...!


Kelimeler Noah’ın Gözler’inden Geç’ti ve Ân’ında Anla’dı.


Paradoks Yaratılış’ı, Paradoks Null-Yönler Yaratılış’ının Mutlak Mekanizma’sı Aracılığ’ıyla işliyordu.


Her Gerçek Kaynak bir Sabit Yön’e, Yani Ne Olduğ’una ve bir de Null Yön’e, Yani Ne Olmadığ’ına ve Paradoksal Olarak ne Olabileceğ’ine sahipti.


Şarkı Söyleyenler’in Sabit Yön’ü Âlev’di - Yakı’cı, Tüketi’ci.


Sonsuzluğ’un kendi Sabit Kimliğ’i vardı, ama Null Yön’ü? Terminal Çöküş.


Sonsuzluk Sona Eremez... Yine de burada bir Çeliş’ki Doğuruyor’du. Sonluluğ’un Bir Yankı’sı.[Not: Adui, Diyor ki Mutlak Sonsuzluğ’a İhtiyacım’ız var diyor. O zaman Sonsuzluk Gerçek Sonsuzluk Olur diyor.]


Ve Sonuç...


>Sonluluğ’un Yankı’sı Geçici Paradoksal Yaşayan Gerçek Kaynağ’ı Doğ’du.>


Yaşayan Çark’ından bir Şey Çiçek Açmış’tı. 


Geçici.


Geçici.


Altın ve Mavi-Altın’dan Oluşan Dönen Bir Mucize, İçin’de Sayısız Mikroskobik Çark’a dönüşürken, Mavi Ateş Yüzey’i Kaplamış’tı. 


Ve Çiçek Açtık’ça, Noah’ın Tüm Varoluş’u Değişme’ye Başlamış’tı. Yapı’sı, Kemikler’i, Kaslar’ı, Deri’si, Her Şey Değişmiş’ti. Her Atom, Quark, Lepton..... Sonluluğ’un Yankısı’nın Geçici Paradoksal Yaşayan Gerçek Kaynağı’nın İşleyişi’yle Yeniden Yazılmış’tı. 


Eluriah’ın Eller’i O’na Uzan’dı ama Formu’nun Yakınında’ki Boşluğ’u Sıyıramamıştı Bile.


Sonluluğ’un Yankı’sının Dokumalar’ı O’nun Etraf’ında Dalgalan’dı ve Çiçek Aç’tı.


Bir Kalp Atış’ı içinde Beden’i Dönüşmüş’tü; Formu Mavi ve Altın Reng’i Titreşimler’le Yanıp, Sönüyor’du.


Göğsünde’ki Alevler Kendiler’ini Göz Kamaştırı’cı Mavi bir Yaşayan Varoluş Çark’ına Dönüştürmüş’tü. Çark, Dönme’ye başladığında, uzaktaki Ölüler bile Hâyretler İçin’de Bakakalmış’tı. 


Gözler’i Işıl Işıl Parlıyor’du. Gözbebekler’i Parıldayan, Hâyâl’i Çarklar’a Dönüşmüştü; Tüm Varoluş’u İnanılmaz Derece’de Kâdim ve Görkem’li bir Şey’e Dönüşmüş’tü. 


HUUUM!


Varoluş’u, Özgürlüğ’ün Kendi’si gibi Hissettir’en bir Güç’le Uğulduyord’u.


Noah, Ağırlıksız Hissediyor’du. Sınırsız.


Bir zamanlar Zar Zor Kavradığ’ı Kavramlar şimdi Birbiri’ne Örülmüş, O’na Hâyâl bile Edemeyeceğ’i bir Özgürlük Bahşediyor’du.


Şimdi Kazandığ’ı Şey... Karmaşıklık ve Saflığ’ın bile Sunabileceği’nin Ötesinde’ydi.


Gözler’indeki Çarklar Dönmüş’tü. 


Göğsü’nde Yanan da Öyle.


El’ini Kaldır’dı ve Eluriah’ın Uzattığ’ı El’e Doğru Uzan’dı.


Ve tam Eller’i Buluşacak’ken, Aralar’ında Sonluluğ’un Yankı’sının Alevler’inden bir Duvar Yüksel’di; Aşılma’sı İmkânsız’dı.


Geçici Paradoksal Yaşayan Gerçek Kaynağ’ın Üstesi’nden gelmek için Gereken Karmaşıklık... Bir Primarch Bile Zorlanır’dı.


“Sonluluğ’un Yankı’sı.“


Ses’i, soğuk ve Uzak’tan geliyordu; Artık sadece O’na ait değildi. Sonluluğ’un Yankı’sının Ağırlığ’ını Taşıyor’du ve Konuştuğ’u Ân’da...


BOOM!


Sonsuz Vadiler, az önce serbest bırakılan Şey’in Fârkı’na Varmış gibi Ürpermiş’ti. 


“Saflığ’ı ve Karmaşıklığ’ı şu anda bir Primarch’ınkiyle kıyaslanamaz,“ Dedi, Ses’i Alçak’tı, “Ama Bu Kaynağ’ın Ne Olduğ’u... Kıyaslanamaz.“


...!


“Son’u Olmayan bir Alev, Yayılamayan bir Alev... Yine de Her Zaman Mevcut.“


Tüm Öz’ü Bu Paradoks’u Yansıtacak şekilde Değişmiş’ti.


Artık Varoluş’un Sonsuz Çelişki’li Dokumalar’ı arasında çiçek Açan bir Alev Olarak Var Oluyor’du. Asla Söndürülemeyen bir Alev... Ama Aynı Zaman’da Asla Tüketileme’yen, Yenemeyen Bir Alev. 


Bu Ne demek? Biri’si Beden’ini ve Güc’ünü Artırmak İçin Bu Alevler’i Tüketemez ve Yiyemez Demek. 


Yok Edilebilir’di ve  O’nu Yok Etmek için Milyonlarca Paradoksal Olasılığ’ı aynı anda Yakmak Gerekir’di.


Bir Primarch Bu’nu Yapabilir miydi?


BOOM!


Eller’i Birbiri’ne hiç değmemiş olsa da bir darbe Boşluk’ta Yankılanmış’tı. 


Noah, geriye itildi ama Dokumalar’ı Parlak ve sağlam bir şekilde Yan’dı.


Yanıyor.


Sonluluk! Yankı!


Primarch’ın O’nu bir Varoluşsal Boyutsal Kafes ile kilitleme Girişim’i Reddedilmiş’ti. 


Eluriah’ın Baş’ı Eğil’di. Vücud’u Çatırda’dı.


“Ney’in Tehlike’de olduğunu anlamıyorsun.“


BZZT!

Bir Primarch’ın Gerçek Güc’ü harekete geçti.


Etrafındaki hava parıldarken Menekşe Dengi Gözler’i Ciddi bir Ateş’le parladı.


“Primarch’ları bile Aşan Varoluşlar Gerginleşiyor. Büyük Plan’ın içinde Sen Ne’sin? Onlar’la kıyaslandığında Sen Ne’sin? Bu’nu çözmek için Zaman’ım yok, o yüzden... Sadece Anahtar’ı Bana ver.“


...!

O, Konuşur’ken.


BZZT!

Mor duman Etraf’ını sararak, Vücudun’u dengelemeden önce Form’u titreyerek, Yanıp, Sönme’ye başladı. Canlı bir Savaş Başlığ’ı Gibi İler’i atıldı, eller’i Varoluşsal Boyutsal Kafesler’le Patla’dı.


Ve On’dan, Varoluş’un Dokumalar’ını Sarsabilecek bir Efsanevi Gerçek İmza Yükselme’ye Başla’dı.



Not: Kahretmesin! Gene Op’dan da Öt’e. Ve Anlaşılıyor ki... Bu Paradoks Olay Örgüsü’nden Daha Güçlü.