Yaşlılığ’ı veya Yaşlı olmayı tam olarak nasıl Ölçebiliriz?
Bazılar’ı, bunun Deri’ye kazınmış Çizgiler gibi kırışıklıklar, Eklemler’in ve Kemikler’in yavaş yavaş çürümesi veya Sayısız Güneş’in öptüğü Saçlar’ın Grileşme’si ile Ölçüldüğü’nü iddia eder.
Diğerler’i ise Bu’nun deneyimlerle Ölçüldüğ’ünü söyler.
Bazılar’ı ise Yaş’ın, Öz Yansıma, Nezaket’le Katlanılan Acı, kabul edilen ve kaybedilen Aşk, hiç solmayan Merak’ın birikimi olduğuna inanırdı.
Daha Derin İnançlar’a sahip olanlar ise Yaş’ı, Boyutlar Arası’nda Bilinc’in Katmanlanma’sı, Yıllar’la değil, Anlayış’ın Evrim’iyle anlatılan bir Hikaye olarak tanımlardı.
Ve sonra, Yaş’ın bir Sayı değil, misk kokulu ve derin bir koku ya da Siz’i ve Aiz’in her halinizi aynı anda gören bir Bakış olduğunu bilenler vardı.
Be olursa olsun, Yaş Mevcudiyet’ti!
Ağırlık’tı!
Ve bu anda, Noah Osmont - Hâlâ, sarsılmaz - Hava’yı yoğunlaştıracak kadar derin bir Uaş hissi yayıyordu.
Erken Saatlerde’ki Örtü’lü Kıyı’nın Kumlar’ında, Altın Işık sanki çok yaklaşmaya çekinircesine parıldıyordu.
El’inde Hâlâ sıcak olan Kova’yla duruyordu, Varoluş’un Kutsal Bal Likör’ü kristal duvarlarına sessizce yaslanmıştı. Çıplak Göğsü yumuşak, Kadim bir parıltıyla ışıldıyordu ve Derisi’nin altından bir şey atıyordu.
Noah’ın Gözler’i kapalıydı. Ve içsel olarak, O’nu görmüştü.
Ventryalis.
Yankılar’in İkkel Kök Atriyumu’nu.
Ciddiyetle atıyordu, sessizlik ve Hafıza’nın Oda’sı ile.
Bu, Kalb’in sıradan bir parçası değildi.
Canlı Obsidiyen Asmalar’dan yapılmış, çok Renk’li Işık’la atan Parlak Arterler’i olan, Göksel bir Ağac’ın Kökler’i gibi Fraktal Dallar’la dışa doğru uzanan Odacık’lı bir Tonoz’a benziyordu.
Dokusu’nda hem Biyolojik hem de Mitolojik Unsurlar vardı: Atriyum Duvarlar’ını oluşturan Lifler, Varoluş’un Kendi’si gibi Sinirler’i andırırken, zemini ise canlı taşa oyulmuş Sonsuz bir Spiral’e benziyordu.
Merkezinde, şişkin bir düğüm düzenli bir ritimle atıyordu, her atışında Noah’ın Vücud’una, Osmont Kuleler’ine, Kemikler’inde parlayan Glifler’e yumuşak Yankılar gönderen darbeler yayıyordu.
Tamamlanmıştı.
Kapalı Gözler’inin önünde bir Mesaj belirmişti.
>Ventryalis – Yankılar’ın İlkel Kök Atriyumu tamamen oluşmuştur.>
>Varoluş’undaki Tüm Sistemler artık Varoluş’un Kutsal Bal’ını kabul ediyor ve sindiriyor.>
>Artık her dakika bir Erken Dönem Yaratığ’ın 1 Damla Kan’ını serbestçe üretebilirsin.>
>Artık Osmont Kuleler’inden kendi gerçek Mutlak Varoluşsal Direnc’ine bir Kavram veya Fikir beslemeye başlayabilirsin, hatta bu noktadan itibaren, Yaşayan Varoluşlar ve Onlar’dan daha aşağı olanlar tarafından tanımlanan Alem Sınırlar’ına dayalı Sınırlamalar artık Sen’in için geçerli değildir.>
...!
Mesajlar çok yoğundu.
Ve şu anda bile, henüz bitmemiş olanlar da vardı!
>Ventryalis’in oluşumu, Varoluş’un Karmaşıklığ’ı, Glifler’iniz, Kuleler’iniz ve diğer Kolektif Faktörler nedeniyle, Gücünüz’e bir Yaş atanmıştır.>
>Atanan yaş: 1 / 1.000>
>Not: Erken Yaratıklar için Yaş Sistem’i, Erken Yaratıklar’ın Temel Arketip’ine göre Otorite, Karmaşıklık ve Varoluşlar’ını ölçer. 1 / 1.000 Yaş, Yeni Doğmuş ama Gerçek Statüsü’nü ifade eder.>
Noah, Gözler’ini açtı, El’inde hâlâ Kova vardı, Altın Reng’i Süt dans eden Yıldız Işığ’ını yansıtıyordu.
Hafifçe gülümsemişti..
O’na bir Yaş verilmişti.
Erken Yaratıklar’ın Yaş’ı!
Ve ortaya çıktı ki... O, henüz 1 Yaş’ına bile ulaşmamıştı! O Binde Bir’iydi. 0,001![Not: Ebesininki....]
Bu, Yaş’ın Güc’ün bir Ölçü’sü olduğu Düşünülür’se, Fantastik ve Korkutucu’ydu. Erken Yaratıklar şu anda ne kadar korkutucu olabilirdi?
Yaşlar’ı zaman geçtikçe, artmaya devam edecek miydi, yoksa bir Erken Yaratığ’ın Güc’ü 100 Yaş’ında durursa, Bir Milyon Yıl sonra bile 100 Yaş’ında mı kalacaktı?
...!
Kesin olarak söyleyemediği için çok fazla bilinmeyen vardı!
Az önce elde ettiği diğer nimetleri de düşünürken, Güç ve Ciddiyet’le iç geçirmişti.
Tamamlanmış bir Ventryalis. Dakika’da bir Erken Yaratık Kan Damla’sı Üretim’i! Osmont Kulesi’ne dayalı Kendi Tür’ünde bir Direnç oluşturma!
Diğerler’i tek tek görülemediğinden ve sadece toplu olarak gözlemlenebildiğinden, birçok Nimet vardı!
Özetlenmiş bir Panel önünde parıldadığında, görüşü bir kez daha değişmişti.
Ses, Kıvrımlar’da titredi, önce hafifçe, sonra Altın Kıyı’yı Somut bir nabız gibi süpürdü.
Kova’yı nazikçe Kum’a indirdi.
>Erken Yaşam Deniz Canlıları’nın bir başka dalgası, Erken Örtülü Kıyı’ya yaklaşırken, tespit edildi. Amaçları, Nüfus Dengesizliğ’ini düzeltmek.>
Kutsal Sular’ın parıldadığı uzak Kıyılar’da, yeni kabarcıklar yüzeye çıkmaya başlamıştı. Çok Renk’li ışıklar, yüzeyde Zarif Desenler çizerek, yayılıyordu ve aşağıdaki Bulanık derinlikler, oluşmakta olan Yaşam’la nabız gibi atıyordu.
Noah, hemen arkasında sessizce duran Moiraine’ye döndü. O’na daha da büyük bir hayranlıkla bakmasına rağmen, Duruş’u sabit ve dengeliydi!
Ses’i nazik ama kararlıydı.
“Moiraine. Bu’nu halledebilir misin?“
Baş’ını kaldırdı, omuzlarını düzeltti ve öne doğru adım attı.
“Evet, efendim.“
Gözler’i Bir Saniye fazla oyalanmış, derinlerinde saygı parıldıyordu. Sonra, Ayaklar’ının altındaki Kum neredeyse hiç bozulmadan, ortadan kaybolmuştu.
Noah, olduğu yerde kalmıştı.
Hareketsiz.
Sakin.
Zaman Gerisi’ni halledecekti!
Ve Zaman akarken, birbirine dolanmış Olanlar’ın Örgüler’i de akıyordu!
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
