O gün kira sözleşmemi iptal ettim ve gereksiz her şeyi çöpe attım. Banka hesabımdaki tüm parayı 50.000 wonluk büyük faturalarla çektim, büyük bir spor çantasına yığdım ve evden sadece gerekli minimum kıyafet ve günlük ihtiyaçlarla ayrıldım. Varlığımın tüm izlerini silmek için kişisel bilgilerimi içeren bilgisayarı hurdaya çıkardım ve evden çıkmadan önce temizlemesi için bir temizlik şirketi aradım. Kimliğimi cüzdandan çıkardım. Kimlik fotoğrafında hala genç bir hava vardı. Ben daha küçükken çekilmiş bir aile fotoğrafı da vardı. Temsilci Han. Artık Temsilci bile değilsin ve yine de pişmanlıkların var. Elimdeki sert plastik kimliği ezdim, buruşturdum ve kanalizasyondan aşağı akıttım. Annesinin ve babasının ellerini bir kilisenin önünde tutarken kaşlarını çatan küçük bir çocuğun resmini yırttım ve onunla birlikte gelen eski hatıraları yırttım. Yaklaşık yirmi yıldır yanımda taşıdığım soluk fotoğraf artık beni ailemle bağlayan bir bağlantı değildi. Sadece geçmişin ayaklarımı bağlayan bir yan ürünüydü. “Hayatta olsaydın, beni görmeye gelirdin.” Her ne kadar ailem ne zaman bir hata yapsam yemeği atlamama ve İncil'i kopyalamama sebep olsa da. Öyle olsa bile, hafta sonları hep benimle kalmak için zaman ayırdıklarını biliyorum ve Noel'de Noel Baba oldular ve başucuma hediyeler bıraktılar. Keşke o gün okulda arkadaşlarımla kavga etmeseydim, ailem ve öğretmenlerim tarafından azarlanırken pervasızca dışarı çıkmasaydım ve evden uzakta, gecenin geç saatlerine kadar yalnız vakit geçirmeseydim. Eğer öyleyse, hayatım bundan çok mu farklı olurdu? “Ne yazık ki, bu da bir seçimdi.” Hiçbir şey bilmeyen ve akıl hastalığını düzgün bir şekilde kontrol edemeyen bir çocuğun çocukça davranışlarının bile bir 'seçim’ olarak görüldüğü bu dünyadan bıktım. Gençken böyle bir seçim yaptığım, ailemi kaybettiğim, yetim olarak büyüdüğüm, akrabalarımın evleri arasında gidip geldiğim ve nihayetinde sosyal hayatımı mahvettiğim için mi? Eğer böyle köpek gibi bir kader de Tanrı'nın isteğiyse, bu memnuniyetle inkar edeceğim ve hoşnutsuzluğa düşüreceğim bir şeydir. Fotoğrafın yırtık parçalarını kanalizasyona akıtmadım. Onun yerine doğruca Han Nehri'ne yürüdüm. Soğuk sonbahar rüzgarı estiğinde, eski hatıraların kalıntılarını jet-black waterway'e doğru saçtım. Artık Temsilci Han'dan geriye hiçbir şey kalmamıştı. Aklıma gelmişken ofiste çalışmayı bıraktım ama Temsilci Han unvanının oldukça iyi olduğunu düşünüyorum. Toplumun öngördüğü belli bir rütben varmış gibi profesyonelce gelmiyor mu? Ceketimi ön tarafa bağladım ve şapkamı bastırdım. Karanlık çökerken, gece ihtişamını gözler önüne seren şehre süründüm. Onlarla kıyaslandığında, çok kısa düşüyorum.’ Şeytan çıkarıcı ve deacon beni barda bekliyorlardı, bir adım önümde, şehirde akılsızca dolaşırken eylemlerimi ve zihniyetimi izliyorlardı. Güvenlik kamerası görüntülerini alamadılar ama yine de beni ilk seri cinayet davasına bağladılar. ev sahibinin ifadesiyle. Beni takip etmeyi ve rotamı tahmin etmeyi başaran uzmanlardı. Şeytan onların ruh ve inanç benim çürütmek mümkün olmasa da, güçlülük onların şüphesiz harikaydı. Daha doğrusu polis bile başarılı olamayınca kimliğimi öğrenebildiler ve benden bir adım öne geçtiler. Yeteneklerinden ve zekalarından bahsetmiyorum bile, bu sektördeki kişisel bağlantılarını alkışlamak zorundasınız. Aslında bar sahibinin rahibin partisiyle tanışmasını ve hatta onların emriyle içkime kutsal suyu gizlice karıştırmasını bekleyemezdim. Gerçekten harika. Çünkü o kadar harika ki, o yakışıklı Tanrı'nın iradesini kendi dik inançları ve inançlarıyla vaaz edebiliyorlar. Ben de onları taklit etmeliyim. Şu anda sıradan bir insanım. Bu sektördeki bilgi, deneyim, bağlantılar - her şey eksik.’ Gelecekteki operasyonlarımı inşa etmek için en ufak bir dayanağım bile yoktu. Ama daha iyi olduğum bir şey vardı. Gecenin ışıltısı altında şehirde dolaşan kalabalığın içindeki günahkarları ayırt edebildim. Kim hafif bir günah işlediyse, kim ciddi bir suç işlediyse, kim ileride suç işleyecekse, kim ömrünün sonuna kadar iyi bir insan olarak yaşayacaksa, kendi iradesiyle doğmamış bir şeyle boğuşan bir bebekse, ya da insan bile olmayan bir varlıksa. Hala kalabalığın merkezinde durdum, çeşitli insan gruplarını gözlemledim ve benzerliklerini ve farklılıklarını kaydettim. Bitmeyen görünen iş nihayet sona erdiğinde, insanlar artık sokaklarda dolaşmadıklarında kasvetli şafağın etrafındaydı. Yakında, sabah güneşi tekrar doğacak ve ofis çalışanları için yoğun saatler başlayacak, ancak caddenin ortasında durmaya devam etmek ve sıkıcı kayıt ve sıralama çalışmalarını tekrarlamak istemedim. Çünkü en azından içimde bir his var. Tıpkı bir işe başlamadan önce piyasa bilgilerini araştırmak gibi, ben de bu sektöre girmeden önce bilmem gereken bir sürü şey vardı. Bir dakika, bir saniye bile harcamaya değmeyeceği için şehir merkezinden pişmanlık duymadan ayrıldım ve Seul'deki büyük kütüphaneye yöneldim. Oraya yürüyerek vardığımda, sabah olduğu için kütüphane kapısı açıktı. Oradan uzak, popüler olmayan bir köşeye süründüm ve okumaya başladım. Temel olarak, çeşitli dinler ve tarihlerle ilgili kitaplar. Ne zaman bu kadar hızlı okur oldum? Kalın bir kitap okumam sadece on dakikamı aldı. Bu yüzden bir sonraki kitaba devam ettim ve ondan sonrakine devam ettim. Yanımda dağ gibi yığılmış bütün kitapları bitirdikten sonra yeni bir kitap getirdim ve okumaya devam ettim. Tezgahtaki kütüphaneci bana şaşkın bir bakış atıyordu ama okumaya devam ettim. Tekrar tekrar. Temel olarak konuşursak, din nedir? Dine göre insanlık tarihi nedir, yoksa tarihin derin bir dini bağlantısı var mı? Tarihteki insanlar din hakkında ne düşünüyorlardı ve dahası toplum bir bütün olarak dini nasıl kabul etmeye başladı? Nefes almadan bilgi her hurda yiyip bitirmek istiyorum. İnsanlık tarihindeki en eski ilkel dinlerin ayrı bir tanrısı yoktu. Örneğin, şimşek tanrısı Zeus olarak adlandırılmadı, bilgelik tanrısı Odin olarak adlandırılmadı ve her şeyin annesi Gaia olarak övülmedi. Zor hayatlar yaşayan eski insanlar, doğanın kendisi için de nimet olan doğal afetlere tanrı olarak saygı duydular; ve bolluğu kutladılar. Doğal olarak, doğurganlık festivalinin tam tersi olan doğanın gazabını bastırmak için fedakarlık teklifinde bulundular. İlk olarak, dünyadaki en fazla inanana sahip olan Tanrı, tarihteki ilk tanrı bile değildi. Bir Hıristiyan bakış açısıyla, Tanrı cenneti yarattı ve başında Dünya, her şey kurdu, ve Cennet Bahçesi denir. İlk insan ve bu şekilde doğmuş bir erkek olan Adem kendini yalnız hissetti ve bir eş istedi, bu yüzden Tanrı kaburgalarından birini çıkardı ve ilk kadın ve anne olan Havva'yı ondan şekillendirdi. Sonra Allah dedi ki: "Adem ve Havva, bahçedeki ağaçlardan bir tanesi hariç, özgürce yiyebilirsiniz. İyilik ve kötülüğü bilme ağacından ayrılma.”[1] Bunun için Adem ve Havva başlarını büyük Yaratıcılarına ve Ana Babaları Tanrı'ya eğdiler ve itaat edeceklerini söylediler. Fakat her şeyin mükemmel olduğu Cennet Bahçesi'nde, bazı kusurlu varoluşlar zaten vardı. Biri insanlar için gereksiz olan iyilik ve kötülüğün meyvesiydi, diğeri ise insanları kötülüğün uçurumuna itmek için fırsatlar arayan kötü bir yılandı. Yılan önce Havva'yı yasak meyveyi almaya ikna etti ve sonra Havva Adem'i yemesi için baştan çıkardı. O zamana kadar meyveyi yemedikleri için 'iyilik' ile 'kötülük' arasında ne bilgi sahibi ne de ayrım sahibi olan Adem ve Havva, kısır bir yılanın aldatıcı diline aldandılar ve büyük bir günah işlediler. İyiyle kötüyü ayırt edecek bilgi ve bilgeliğe sahip olmadıkları için, ironik olarak, kolayca kötülüğün uçurumuna düştüler. Çünkü onların büyük Yaratıcısı ve Ebeveyni, Adem ve Havva'ya iyiyle kötülük arasındaki farkı nasıl anlatacaklarını göstermedi. Sırf açıklanamayan bir emir verdiği için: "İyilik ve kötülüğün ilim ağacından ayrılma.” Böylece, hikayeler Adem ve Havva'nın Cennet Bahçesi'nden kovulmasından ve insanlığın başlangıcından, İncil'deki Eski Ahit'ten Yeni Ahit'e ve modern topluma kadar konuştu. Peder Sung'un sahip olduğu İncil'in son bölümünü kapattığımda, Tanrı'nın davranışlarındaki çelişkileri ve dünyanın saçmalıklarını bir kez daha hissettim ve onu anlamak için daha fazla bilgi bulmak için yola çıktım. Eğer Tanrı yaptıysa, bunun iyi bir nedeni olmalı. Aramak, aramak ve tekrar aramak zorundasınız. Aksi takdirde, siz de bir noktada tökezleyecek ve çelişki çatlaklarına düşeceksiniz. Kusur en büyük zayıflıktır. "Affedersiniz ......” "Evet?” “Yakında kapanma zamanı. Üzgünüm ama yakında gitmen gerek.” Kütüphanecinin dikkatli isteği üzerine, akıllı telefonumu yarı kırık ekranıyla kontrol ettim. Pil hala sık kullanılmadığı için şarj edildi, ancak saat gece saat 10'a yaklaşıyordu. Bu da bütün gün burada kitap okuduğum anlamına geliyordu. "Affedersiniz. Kitaplarımı düzenleyip gideceğim.” “Hayır, hayır. Ben kütüphaneciyim, bu yüzden endişelenmene gerek yok.” Kütüphaneci beni biraz yorgun bir yüzle kovaladı, ben de kütüphaneden organize ettiği bir kitap dağıyla ayrıldım. Hala yeterli değil. Daha fazlasını bilmem gerek. Uzman olmak için çok daha fazlasını yaşamak, çok daha fazlasını deneyimlemek zorundayım. Yoksa ben de inancımı kıramayan o Sung Babası kadar jejune olurdum. On binlerce won içeren bir spor çantası taşıyan paltolu bekar bir adam kesinlikle Seul'de nadir görülen bir manzaraydı. Başka bir deyişle, ölçülü bir şekilde yutulabilecek dikkatsiz bir aptal gibi görünüyordum.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
