Zamanda biraz geriye gidersek…

Hajimenin Hydra’yı bir ölüm mücadelesinde yendiği zamana yakın, bir grup kahraman zindan temizlemeyi geçici olarak durdurdu ve Hairihi krallığına geri döndü.

Şimdiye kadar geçtikleri katlarda kapsamlı bilgi eksikliği ve yaratıkların gücü ve hilekarlığı nedeniyle temizleme hızları azalmıştı. Böyle olunca üyelerin aşırı yorulmasıyla sonuçlandı – sonuçta mola verdiler ve dinlendiler.

Horuado kasabasında dinlenmek iyileşmek için iyi olmasına rağmen birileri onları karşılamak için gönderilmiş: saraya dönmek zorundaydılar. Kahramanlarla tanışmak isteyen bir Hoelscher İmparatorluğu elçisi gelmişti.

Bu zamanlama neydi?

Doğal olarak, Kouki ve ekibinin çağrılması ve Tanrı Ehit’in kehanetinin çıkması arasında neredeyse hiç zaman yoktu. Bu sebeple kahramanlar çağrıldıktan sonra imparatorluğun – bir müttefikti ve kendileri kahraman çağrısı yapmadı – kahramanları karşılayamazdı.


Fakat Kahramanların çağrıldıklarını bildikten sonra bile imparatorluğun hareket etmeyeceğini düşündüler. Bunun sebebi imparatorluk 300 yıl önce paralı askerler tarafından kurulmuştu, maceralar için kutsal diyar oldu ve meritokratik sistemle kılıç sattılar.


Onlar için aniden beliren kahramanlar ve insanlığa yönlendirmeleri tartışmaları şüpheliydi. Hoelscherdeki kilise ve böyle sahip oldukları inananlarda istisna değildi, ama onlar Hairihidekilerden daha az inanıyordu. İnsanların çoğunluğu ya paralı asker ya da işle ilgiliydi ve böyleleri inançlarından çok kara değer verirdi. Bir şey varsa bu sadece bir hikayeydi: bunu onların dışında ciddi inananlar yapardı.

Buna dayanarak, çağrıldıktan sonra Kouki ve diğerleri de toplantı ışığı ayarları mümkündü. Tabi ki kilisenin önünde Tanrıya doğru açıkça saygılı bir davranış gösterecek kadar karşı değillerdi. Hairihi böyle bir toplantıyı desteklemekten mutluyken, imparatorluk – özellikle muhteşem majesteleri – ilgisini çekmiyordu ve böylece ilgilenmedi.

Fakat gerçek şu ki [Orcus Zindanı]’daki bu akında başarıyla 65. katın geçilmesi, önceki rekorun geride bırakılması imparatorluğun ilgisini çekti. Bu yüzden tanışmak istediklerinin haberini yolladılar ve Kilise ve Hairihi hemen kabul etti.

Bu haberler titizlikle Kouki ve ekibine açıklandıktan sonra saraya vardılar.

Araba saraya girdi ve inmeleri üzerine bir çocuğun onlara doğru geldiğini gördüler.10 yaşlarında sarı saçlı ve mavi gözlüydü. Etrafındaki hava Kouki’ninkiyle aynıydı ama içinde çok daha fesattı. Bu Randell S. B. Hairihi krallığın prensiydi. Onlara doğru koşup yüksek sesle konuşurken ki havası bir köpeğin kulaklarını düşürüp kuyruğunu sallaması gibiydi.

“Kaori! Geri döndün! Bekliyordum!”

Tabi ki oradaki tek kişi Kaori değildi, şuanda hepsi seferden dönüyordu. Davranışlarına bakınca Randell’in duygularını hayal etmek çok kolaydı – Kaori dışında kimseyi görmüyordu.

Aslında Prens Randell’in çağrıldıkları günden beri Kaori’ye karşı saldırgan tavırları vardı. Yani sadece 10 yaşında olduğunu söyledi. Onun bakış açısından sadece duygusal bir çocuk olarak kabul edilebilirdi ve bunun ötesinde duygularının olgunlaştığına dair hiç bir iz yoktu.

Onun gibi doğuştan nazik bir insan için sevimli bir genç kardeş olabilirdi.

“Bir süre oldu, Randell-dono.”


Randelin kızarırken aşağı yukarı delice kuyruk salladığını hayal edin. Buna rağmen Kaori’ye karşı farklı bir yaklaşım yapmadan önce erkeksi bir ifade takınmayı başardı.

“Ah, gerçekten uzun zaman oldu. Zindana gideceğini söylediğinde öldüğümü hissetim. Yaralandın mı? Güçlü olsaydım böyle bir şeye asla izin vermezdim…”

Randell rahatsızlık içinde dudağını ısırdı. Kaori sadece korunmayı reddetmesine rağmen çocuğun kalp ısıtan duyguları yanaklarının yumuşamasına neden oldu.

“Endişelerin için teşekkür ederim. Ama ben iyiyim bilmiyor musun? Bunu yapmayı ben istedim.”

“Hayır, Kaori savaşmaya uygun değil.Biliyorsun, yapabileceğin güvenli şeyler olmalı.”

“Güvenli şeyler?”

Kaori onun kelimeleriyle başını eğdi ve bu daha da koyu bir kırmızı tona dönmesine neden oldu. Kenardan bu komik değişimi izleyen Shizuku bu saygıdeğer genç adamın cesur yaklaşımına sadece kuru kuru güldü.

“Mmhmm. Örneğin, bir hizmetçi olmak nasıl? Sadece benim için çalışabilirsin, bugün başlarsın.”

“Bir hizmetçi? Üzgünüm ama ben bir şifacıyım…”

“O zaman Tıp Enstitüsüne gitmekte iyidir. Zindan ya yada cephelere gibi tehlikeli yerlere gitmene gerek kalmaz değil mi?”

Enstitü bir devlet hastahanesiydi, kraliyet sarayının sağ yanındaki konuma yerleşmişti. Kısacası, Randell Kaori’den ayrı kalmaktan nefret ediyordu. Fakat genç adamın duyguları Kaori’nin inatçılığını kımıldatamıyordu.

“Hayır, eğer cephede olmazsam onları hemen iyileştirmem mümkün olmayacak. Benim için endişelendiğinden teşekkür ederim.”

“Uu..” Kaori’nin kararlılığını kımıldatamayacağını anlayınca Randell hafifçe inledi.

“Majesteleri, Kaori benim değerli çocukluk arkadaşım. Etrafında olduğum sürece kesinlikle onu korumaya devam edeceğim!”

Kouki’nin bakış açısından genç adamı yüzde yüz rahatlatmak amacıyla söylenmişti ama o an için yanlış kelimelerdi. Aşık olmuş Randell’in gözünde anlamı şöyleydi:

“Kadınımın beni terk etmesine izin vermem. Kaori’yi kesinlikle kimseye bırakmayacağım!”


Kahramanla Şifacının sıkıca sarılıp yatması bir resim gibi zihninde belirdi. Yüz ifadesi rahatsızlık içinde eğri büğrü oldu, Randell Kouki’ye bir “Sen benim ölümcül düşmanımsın” bakışı attı. Onun için âşıklar gibi görünüyorlardı.

“Ne diyorsun? Kaori’yi tehlikeli yerlere göndermeyi düşünme bile. Sana kaybetmeyeceğim! Kaori’nin benimle olması en iyi karar.”

“Umm, iyi.”

Randell saldırgan kelimeler kullanırken, Kouki’nin dili tutulunca Kaori şaşırdı ve zayıf bir şekilde güldü. Kouki’yi bu halde gören Shizuku sadece iç çekebildi.

Homurdanmasını daha fazla şiddetlendirmek için bir şey söylemeden önce sinirli prens soğuk ama otoriter bir sesle konuştu.

“Randell. Kendine gel. Kaori’ye sorun olduğunu görmüyor musun?”

“A,Abla!…A,Ama!”

“Aması yok. Herkes yorgun olmasına rağmen –  onları burada alıkoyma…Diğerlerini düşünen kim?”

“Ugh…A, ama!”

“Randell?”

“İ..İş! Hatırladım yapmam gereken bir işim vardı! Affedersiniz!”

Hatasını kabul etmeyi ret ederken Randell topuğunda döndü ve kaçtı. Sırtının solduğunu görünce Prenses Liliana iç çekerek konuştu.

“Kaori. Kouki-san, kardeşim için üzgünüm. Onun adına özürlerimi sunarım.”

Liliana bunu söylerken başını eğdi güzelliğinin nedeni olan düz sarı saçları aşağı sallandı.

“Mm, bunun hakkında endişelenme, Lili. Prens Randell sadece endişeli.”

“Katılıyorum. Hala niçin sinirlendiğini anlamasamda… Özür dilemek zorunda kalacağım bir şey kaba söylemesem de.”

Liliana ince bir şekilde gülümserken Kaori ve Kouki bunları söyledi. Abla ve kardeş arasındaki kardeş sevgisini anlıyorlardı. Kaori Liliana’ya onun duygularını bilmeyen bir kardeşe sahip olduğu için bir dereceye kadar sempati duyuyordu. Her şeyden önce bu meseleden ayrı olarak ‘can düşmanı’ demesinin önemini biliyordu.

Bu arada, Randell ve can düşmanının karşılaşması büyük bir heyecana sebep oldu… Bu başka bir hikaye.

Liliana 14 yaşında yetenekli bir hanımdı. Altın saçları ve mavi gözleriyle insanlar arasında hem güzel hem de popülerdi. Ağırbaşlı, ama çok inatçı değil ve ruh hali okumakta iyiydi, hizmetçilerle bile açıkça iletişim kurabiliyordu.

Bir prenses ve bir insan olarak Kouki ve diğer çağrılmış öğrencilerin durumundan oldukça endişeliydi. Bunun nedeni onları kendi dünyasının sorunlarının içine çekmesi hakkında suçluluk duygusu hissetmesiydi.

Bu sebeple öğrencileri tanımak için ön ayak oldu ve tanışmaları çok uzun sürmedi. Özellikle onunla aynı yaşlarda olan Kouki ve Kaori ile iyi geçiniyordu, bu noktada tüm saygı ifadelerini bırakmışlardı, birbirleriyle gelişi güzel konuşuyor ve hatta lakaplar takıyorlardı.

“Hayır, Kouki-san. Randell hakkında endişelenmeye gerek yok. Sadece biraz düşüncesiz olma eğiliminde. Daha önemlisi… Bir kez daha, hepiniz, hoşgeldiniz. Hepinizin güvenli bir şekilde dönmesine yürekten sevindim.”

Bunu derken Liliana nazikçe gülümsedi. Gülümsemesini gördüklerinde Kaori ve Shizuku gibi güzelliklere yakın olan sınıf arkadaşlarının hepsi kızardı. Onda ikisinde olmayan saf bir kraliyet zerafeti vardı, Çoğu genç kadın tek güzelliğe rekabet edemezdi.

Aslında, Nagayama’nın grubunun ve suçlu grubun kalplerinin çalınmasından gelen bir kızıllığı vardı, kadın üyelerin bile yanakları hafifçe boyandı. Sıradan günümüz gençleri için, başka dünyadan bir Prensesin iyi niyetli aurası çok fazlaydı. Prensesle çoktan yakınlaşan Kaori ve diğerleri için bu konuda dayanmak anormaldi.

“Teşekkürler Lili. Gülümsemen yorgunluğumu götürdü. Bende seni gördüğüme sevindim” Kouki ferahlatıcı bir gülümsemeyle böyle etkili satırları söyledi. Sık sık tekrarlanmasına rağmen, Kouki’nin bunu söylerken herhangi bir gizli amacı yoktu. Canlı olduğu ve bir arkadaşla bir kez daha karşılaştığı için gerçekten memnundu – Sözlerinin ya da eylemlerinin etkilerinden hastalık derecesinde habersizdi.



“G, ge, gerçekten mi? U, um…”

Bir prenses olarak, Liliana soyluların, imparatorluk elçilerinin ve kasaba ve şehir insanlarının övgülerine ve yalakalıklarına katlanıyordu. Taktıkları maskelere bakarak gerçek niyetlerini anlamakta usta olmak için kendini eğitmişti. Böylece Kouki’nin kelimelerinde böyle bir şey olmadığını görebiliyordu. Ailesi dışında böyle tecrübelere alışmamıştı, Liliana’nın yanakları giderek kızarıyordu ve telaşlanıyor ve cevap veremiyordu.

Kouki her zaman olduğu gibi sadece gülmeye ve gülümsemeye devam ediyordu,  davranışlarının etkilerinin hiçbirinin farkında değildi. Ve beklendiği gibi bu Shizuku’nun derin bir iç çekmesine neden oldu. Endişe verici biri sahne almıştı ama yine de kararlı bir şekilde kendini fark etmekte başarısız oluyordu.

“Um, neyse, sıkı çalışmanız için teşekkürler. Yemek ve banyo hazırlıkları çoktan tamamlandı, bu yüzden lütfen kendinizi evinizde hissedin. İmpratorluk elçilerinin varması bir kaç gün sürecek bu yüzden o konuda endişelenmeyin.”

Liliana dengesini sağladıktan sonra onları böylece çağırdı.

Kouki ve diğerleri zindanda birikmiş yorgunluğu atarken, geride kalan grup Behemot’un yenilgisini duymuştu ve aralarından sevinç çığlıkları çıkıyordu. Bundan sonra cepheye dönen insan sayısı arttı. Bu noktada Aiko Sensei’in oldukça çok kıvranmasına neden olan ‘Bereket Tanrıçası’ ünvanı da bir konu haline geldi.


Kouki ve diğerleri yavaşça akından bitkin düşmüş vücutlarını dinlendirdi.

Ama Kaori içten içe mutsuzdu, zindana geri dönmek istiyordu.