Xu Ran'ın sözlerini doğrulamış gibi, ikinci gün, Mu Ran yememeye başladı. Geçmişte, teyze masaya yemekleri getirdiği zaman çubuklara kendisi uzanırdı. İştahı çok küçük olmasına rağmen, hala yemesi gerektiğinin bilincindeydi. Ama bu sefer oturduktan sonra, elinde herhangi bir hareket olmadan, sebze dolu masaya boş boş baktı.


Teyze, onu birkaç kelimeyle ikna etmeye çalıştı ve hala cevap vermediğini gördü, bu yüzden Yi Tian'a şaşkın bir bakış attı. "Erken çıkabilirsin."

Teyze biraz tereddüt ile yemek dolu masaya baktı, Yi Tian niyetini anlayınca, " ben temizlerim ."dedi.

Sonra Teyze başını salladı, önlüğünü çıkardı ve ayrıldı.


Kişi uzaklaştığında, odadaki atmosfer gerginleşti. Yi Tian Mu Ran'a baktı, parmaklarını yavaşça sıktı ve ellerinin arkasındaki mavi damarlar patladı.

O, kalbindeki öfkeyi bastırmaya çalışıyordu. Eski Mu Ran olsaydı, korkudan titrerken onu sakinleştirmeye çalışırdı, ama şimdi karşısında oturan kişi, bu ölümcül atmosferde masa bile devrilseydi umursamazdı.


[ltr]"Biraz tepki versen ne olurdu"diye düşündü Yi Tian.[/ltr]


[ltr]Uzun süre böyle bir çıkmazda kaldıktan sonra, Yi Tian cep telefonuna ulaştı ve Xu Ran'ın telefonunu aradı. Bağlandıktan sonra Yi Tian kaşlarını ovuşturdu ve "yarın gelip onu gör. yemek yemeyi reddediyor "dedi.
[/ltr]
[ltr]Soğuk bir uğultu ile Yi Tian devam etti, "buraya ilaçla gel."Ayrıca Xu Ran'ın cevap vermesini beklemeden kapattı.[/ltr]


[ltr]Zaman her dakika geçti ve yemek masasındaki buharlı yemekler hafifçe soğudu.[/ltr]
[ltr]

Yi Tian, keskin bir hareketle kalktı ve kaşlarını çatarak telefonu masaya attı. Sonra karşısındaki kişiye döndü, çubuklarını aldı ve bir balık rulosunu sıkıştırdı.

Mu Ran'ın ağzına götürürken, soğuk bir tonda;"Ağzını aç"dedi.[/ltr]


[ltr][Ç.N:rulo derken aklınıza suşinin şekli gelebilir yedikleri suşi mi pişmiş balık mı bilmiyorum ama][/ltr]


[ltr]Mu Ran bakışlarını yükseltti, göz kırptı, ama Yi Tian'ı görünce hiçbir tepki vermedi. Yi Tian sinirlenmedi. Sadece derin bir nefes aldı, aynı sabırla tekrarladı:"Ağzını aç." Sesi artık o kadar da sert değildi.[/ltr]


[ltr]Tekrarlanan ikna ve vurgudan sonra, Mu Ran nihayet ağzını açtı ve balık rulosunu yuttu. Yi Tian yavaş yavaş çiğnenirken hafifçe çalkalanan yanaklara baktı ve kalbinin en yumuşak kısmının birisi tarafından çizildiğini hissetti. Bu deneyim gerçekten yeniydi.[/ltr]


[ltr]O kadar çok insan çocukluğundan beri etrafında olmuştu ki, en ufak bir hastalıkta ya da acı çekmesinde bile telaşa kapılıyordular[/ltr]


[ltr]Bu kişiye bakmadığında, yemek yemeyi bile bırakıyordu. Mu Ran onun önünde o kadar kırılgandı ki, başka kimseye onu emanet edecek kadar güvenemezdi. Onun bakımı olmadan, bir yemek bile yiyemez ve onsuz bir dakika dahi hayatta kalamazdı.[/ltr]


[ltr]Neden bilmiyordu ama bunu bilmek Yi Tian'ın kalbine dokundu.beslerken bile, Mu Ran'ın ağzına vermeden önce soğutup, tadına bakıp öyle verecekti. Yi Tian'ın arkadaşları* orada olsaydı, muhtemelen dik dik bakacaklardı ve öldürülse bile her zaman kayıtsız ve sabırsız olan Yi Tian'ın bir insanı besleyeceğine inanmazlardı.

[Ç.N: burada kardeş diye geçiyordu ama Yi Tian'ın tek çocuk olduğunu düşünerek arkadaş diye çevirdim zaten çin de genel olarak akranlar birbirlerine kardeş olarak hitap edebiliyor][/ltr]


[ltr]Mu Ran fazla yemedi ve Yi Tian da onu zorlamadı. artık ağzını açmadığını görünce, kaseyi indirdi. Henüz yememişti ve yemekler neredeyse soğuktu. umursamadı ve rastgele bazılarını yedi.[/ltr]


[ltr]**** [/ltr]


[ltr]Sabahın ilerleyen saatlerinde, saksı bitkisi Yi Tian tarafından getirildi. Uzun zamandır meşguldü ve ruh hali kötüydü. Artık rahat olduğuna göre, cam çiçek odasına bir şeyler eklemek istiyordu.[/ltr]


[ltr]O günün havası iyi ve güneş kavurucu değildi. Yi Tian tabandan tavana pencereyi açtı ve Mu Ran'ı cam çiçek evine aldı. Koltuğuna oturttu, kollarını sıvadı ve saksı bitkilerini düzenlemeye başladı.[/ltr]


[ltr]Çiçek odasının duvarına vernikli bir kütük rafı yerleştirilmişti ve diğer Taraflar temiz ve yarı saydam cam pencerelerdi çeşitli güzel Saksı Bitkileri aşağıda istiflenmişti.[/ltr]


[ltr]Mu Ran kitap rafının yanında oturuyordu. Yanında, yerde demir çiçek standında asılı olan yeşil dereotu vardı. Güneş, zirveden ona çarptı ve etrafında yumuşak bir parıltı oluşmasına neden oldu. Ama her zaman hareket etmeden sessizce oturdu, parmaklarını dizlerinin üzerine koydu. Aradaki mesafeye donuk bir şekilde bakıyordu, dudakları soluk ve kansız, böyle canlılık dolu bir yerde, çürüyen bir heykel gibiydi. [/ltr]


[ltr]Yi Tian ara sıra ona bakmaya döndü ve hala sessizce oturduğunu görünce başını çevirip hareketlerine devam etti.[/ltr]


[ltr]O sırada Su Wenyang elinde kalın bir deri çanta tutarak geldi. Yi Tian onun için bir fincan kahve yaptı ve oturup;"Kontrol ettin mi?"Diye sordu [/ltr]


[ltr]Su Wenyang masaya deri çantayı koydu ve onun önüne itti. "Tüm bulabildiğim burada. Bayan Xu Ran'ı da geçtim."
[Ç.N: Xu Ran'dan daha fazla bilgi bulduğunu söylüyor] [/ltr]


[ltr]Yi Tian başını salladı, açmak için acele etmedi ve sadece şöyle dedi " Gelecek hafta G Şehri'ndeki Kültür Fuarı'nda, bir grup Dehua kırmızı sırlı porselen olacak *. Gidip görürseniz, kabul edilecektir."

Porselen ürünler çok trenddi. Yüzlerce milyon yuana* mal olan Jingdezhen porselenleriyle karşılaştırılamasalar da, koleksiyon değerinin artması için çok fazla alan vardı.
[C.N: çin para birimi][/ltr]


[ltr]Su Wenyang, "bir grup insan gitti ve iki gün içinde ben de ayrılacağım."Durakladı ve devam etti, "yarın gece, Lu ailesinde bir davet olacak ..." [/ltr]


[ltr]Yi Tian, gözlerini indirdi inek derisi çanta için uzandı ve hafifçe konuştu, " itin." 
[Ç.N:geçiştir, es geç diyor] [/ltr]


[ltr]Su Wenyang biraz dondu ve sonra ifadesiz bir yüzle devam etti, "Anladım" [/ltr]


[ltr]Yi Tian Mu Ran'ı eve götürdüğünden beri, He Xudong ve Xu Ran dışında diğer arkadaşlarıyla temasa geçmemiş ve neredeyse hiçbir aktiviteye katılmamıştı. Bu, Yi Tian'ın özel meselesiydi ve fazla bir şey söylememeliydi.[/ltr]


[ltr]Yi Tian çantayı açtı ve kaşlarını çatarak içinden kalın bir kağıt yığını çıkardı.
Su Wenyang konuşmayı bıraktı ve kalkıp gitti. Ayrılmadan önce, geldiğinden beri tek kelime etmeyip Yi Tian'ın yanında oturan gence baktı. Son birkaç gün içinde bulduğu şeyleri düşünerek soğuk bakışları biraz yumuşadı.[/ltr]


[ltr]Yi Tian, elindeki şeylere bakmak için başını aşağıda tuttu ve Su Wengyan'ın ayrıldığını fark etmedi.[/ltr]


[ltr]Mu Ran artık başkalarıyla iletişim kuramıyordu ve Yi Tian geçmişini pek bilmiyordu. Xu Ran ayrıntılı bilgi alamadığı sürece tedavinin sonuçlanmasının bir yolu yoktu. Bu yüzden de, Yi Tian'dan Mu Ran'ın çocukluğunu kontrol edip bütün bilgileri bulmasını istemişti.[/ltr]


[ltr]Mu Ran şehirde küçük bir ilçede doğmuştu. Ailesi doğduktan sonra hastanede terk edilmiş ve daha sonra İlçedeki bir yetimhaneye gönderilmişti.[/ltr]


[ltr]Yetimhane, yardımsever bir yaşlı gazi tarafından yaptırılmış; koşullar çok iyi değildi ve günlük ihtiyaçları karşılamak bile zordu. [/ltr]


[ltr]Mu Ran Üç kez farklı aileler tarafından kabul edildi ve üçüncü kez şiddetli bir çiftle karşılaşınca sıklıkla istismar edilmişti. O zaman, gazete ayrıca bu evin hanımının sık sık elini balkonun korkuluğuna bağladığını, onu bir askı ile kıyafetlerinden çektiğini ve ağlayıp çığlık atmasını yasakladığını bildirmişti.[/ltr]


[ltr]Yetimhane küçük ölçekli bir yer ve özel olarak işletilmektedir. Devletin düzenli doğasından farklı olarak, araştırmak için geri dönüş ziyaretleri olacak ve çocuklar ihmal edilecekti.[/ltr]


[ltr]Mu Ran, İstismar edilirken korumasız bırakılmıştı. İlk başta, şikayet edecek komşular vardı, ama sonra herkes bir sonuç çıkamyınca, acı bir şekilde iç çekti ve sonra işlerini yapmaya döndü. Bir kersinde kavga çok şiddetliydi ve komşu Mu Ran'ı kanla kaplı görünce, hayatından endişe ettiği için polisi aramıştı.[/ltr]



[ltr]Yetimhaneye geri döndüğünde de büyüktü ve kimse onu evlat edinmek istemedi. Ancak, Mu Ran her zaman farklı olmuştu. Genellikle, yetimhanenin çocukları 14 yaşındayken ayrılırlardı, ancak o kaldı. Çünkü iyi notları ve özel durumları nedeniyle, ortaokul ve lise de cebinden çıkması gereken eğitim masrafları düşmüştü.[/ltr]


[ltr]Bütün bunları aklında tuttu, işten sonra harçları hesapladı ve bu okullara yardımlarını bir teşekkür mektubuyla birlikte geri ödedi. Yetimhanenin daha sonra fonlardan dolayı işletilememesi üzücü ve yaşlı adam uzun zaman önce ölmüştü. Mu Ran'ın borcunu geri ödemek istediği kişiler de kayıptı.
[Ç.N: sen bu dünya için fazla iyisin be Mu Ran] [/ltr]


[ltr]Yi Tian'la tanışmasaydı, belki de her zamanki gibi çok sıkı ve ciddiyetle yaşayabilir ve onu kalpten seven bir kızla tanışabilirdi. Belki de tatlı bir çocuğu ve mutlu bir ailesi olurdu...[/ltr]


[ltr]Çok fazla olasılık vardı, ama zaman onların var olmasına asla izin vermemişti.[/ltr]


[ltr]Aslında, onun gibi bir kişi fotoğraf çekmek için nasıl tuzağa çekeceğini bilebilir miydi ki? Aynı zamanda sık sık süpermarkette ve bir barda onunla çalışan küçük bir serseri vardı. Şakalarının onu teşvik ettiğini ve bu kişi tarafından gaza getirildiğini Yi Tian çok iyi biliyordu. [/ltr]


[ltr]İlk kez birisine aşık olmuştu, başından sonuna kadar göstermeye cesaret edemediği tüm beklenti ve arzularını kalbine koymuş, bu güçlü duygular yüzünden gerçekleri göremeyip bir hata yapmıştı.[/ltr]


[ltr]Hayatında yaptığı tek hata buydu. Bu yaptığı çok pis bir şey olmasına rağmen, pisliğin en derin kısmında samimi kalbi gizliydi.[/ltr]


[ltr]Bu dünyada, sadece kendisi vardı ve daha sonra kendisini de kaybetmişti, bu yüzden gerçekten de hiçbir şeyi yoktu...

--------------------------------------
--------------------------
----------------
Bölüm çevirisi @merlinss1 aittir.[/ltr]