Ian gençken, annesi Selena'nın villada kendisi ve Ian'la ilgilenmeye başladığından beri yapacak hiçbir şeyi yoktu.

Dük ayrıca ona bakıcı olarak hizmet edemedi ve dağlardaki kulübeye kimse gelmedi.

Başından beri sakin bir atmosferde olmayı seven Selena, bundan memnundu.

Sık sık örgü örüyordu. Yünü bütün gün tutabilirdi.

Genç lan sık sık villada koşturur ve bitkin gelirdi.

Uykuya dalarken ocaktan kaynarken fışkıran erişte sesini duyardı.

Başını çeviren Selena sallanan sandalyede otururken örmeye başlardı.

Laritte ile konuşamayınca yere yığılan Ian, bir rüya gördü.

Değerli annesiyle villada yaşayan "düşmanı" ile yüzleşmek için geri döndü.

"Uyandın mı?"

Selena'nın dediği gibi, Ian gözlerini kırpıştırdı ve vücudunun üst kısmını yatağa kaydırdı.

Bir şeyi unutmuş gibi hissetti, bu yüzden iki eline de baktı ve küçük bir çocuğun parmaklarını gördü.

"Bundan çok daha büyük olduklarından eminim."

"Ben kahvaltı edeceğim. Betty, çok çalıştığını söyledi."

Selena örgüsünü bıraktı ve Ian'ı yukarı kaldırdı.

Ian Déjà vu hissetti ama kısa süre sonra onu takip etti.

(Déjà vu, yaşanılan bir olayı daha önceden yaşamışlık veya görülen bir yeri daha önceden görmüş olma duygusu. Anı daha önceden yaşamışlık hâlidir.)

Çocukken kaldığı villa toz lekesi olmayan ve bir tavus kuşu kadar renkliydi.

Ama aynı zamanda rahat bir tarafı da vardı.

Koridorda yürürken elektrik lambasının ışığı altında görülebilen temiz, yumuşak renkli bir duvar kağıdı….

"Burada mı yemek yiyeceksin? Yukarı göndermeme izin verebilirdin."

"Günaydın Genç Efendi."

"Genç Efendi tekrar yıkanmadan mı uyudu?"

Selena Reinhardt'a hizmet etmeden çalışanlar genellikle enerjik ve aktifti.

O dönem Reinhardt Dükü'nün cömertliğinin sonucuydu.

Selena sessiz ve kırılgandı. Betty, enerjisini beklenenden daha erken kaybedebileceğinden korkuyordu.

Ek olarak, Selena çalışanlarına hep iyi davranırdı.

"Kahvaltımı ve Ian'ınkini servis edebilir misin?"

"Evet madam! Harika bir füme yemek var. Aşağıda bir et festivali vardı ve pazardan en iyi kaliteli olanı aldım."

Öhö öhö

"Oh, Betty. Soğuk almadın, değil mi?"

Bir hizmetçi hasta olsa da olmasa endişelenecek bir kadındı. Zarif ve pürüzsüzdü ve fazla resmiyet gerektirmiyordu.

Bu nedenle çalışanlar, ailelerinin kraliyet ailesinden sonra en güçlü ikinci ev olduğunu unuturlardı.

Ian, Selena'ya her zaman sadık oldukları için onları sevdi.

Böyle güzel zamanlar vardı.

Selena’nın hızla kötüleşmemesi için gereken ilaçlar bitmişti.

Ancak vagon yoğun kar nedeniyle belirsizlik halindeyken, bir hizmetçi gönüllü olarak karda yürümek ve şifalı otlar satın almak için gönüllü oldu.

Ayrıca, genç Ian'ın vücudunun her yerinde soğuk ısırması olduğunda, ona bir aile gibi baktılar. Bu kadar çok güzel bir bağdı. (Çn: soğuk ısırmasından bahsedilen kısmı anlamadım)

"Hayır madam, boğazım gıcıklandı sadece."

"Eğer hastaysan bana söyleyebilirsin. Ya görmezden gelirseniz ve daha da ciddileşirse?"

"Hava soğumasına rağmen, hala gökyüzünde güneş var!"

Ian, hizmetçinin rehberliğinde masaya oturdu.

Hizmetçi Betty, Ian'a yaklaştı.

"Ah doğru!  Genç Efendi, dadınız tatilden sonra yarın villaya geleceğini belirten bir mektup gönderdi."

Ian eti kesip ağzına koydu. Sonra başını kaldırdı.

Önce Selena konuştu.

“Hmm. Acaba geri döndüğünde göre acaba saçları daha da mı gri olmuştur…. Oh, erken kalkmış olmalısın. Bu seni endişelendiriyor mu Ian?

"İyiyim anne."

Ian’ın aklında dadısı hakkında bir fikir belirdi.

Kesinlikle kafası ağırlaşıyor gibiydi. 'Belki yakında gri saçlara sahip olurum.'

Sonra bir şey zihnini sıyırdı.

'Yirminin üzerinde miydi?' (Dadıdan bahsesiyor)

'Gümüş saçlı genç bir kadındı.'

'Her zaman yaptığı garip ifadenin hiç duygusu yok gibiydi.'

Bir şeyden rahatsız olup olmadığını merak etti.

'Ama kimdi?'

Kadının adını hatırlamaya çalıştı. Karısı olduğunu söylemişti.

'Bekle, ben hala bir çocuğum. Ne karısı?!'

Sonra Selena oturduğu yerden kalktı.

Betty sordu,

"Madam, bitirdiniz mi?"

"Bugün kendimi pek iyi hissetmiyorum. Ben ikinci katt oturuyor olacağım."

"Ama hanımefendi, zaten günlerdir iyi yemiyorsunuz ..."

Selena lan'ı yavaşça yemek yemeye çağırdı ve oradan ayrıldı.

Kalanı ağzındayken aceleyle ikinci kata çıktı.

"Annemin en sevdiği sallanan sandalye. Şimdi nerede? Ah!'

Sallanan sandalyenin odasında olduğunu hatırladı ve o tarafa gitti.

Beklendiği gibi, Selena orada oturuyordu.

"Yemeğini bitirmedin mi?"

"Senin için endişelenmiştim anne..."

“Bazen bana kırılgan bir otmuşum gibi davranıyorsun.  Gerçekten sadece hazımsızlık."

Ian yatağa çıktı ve Selena'ya baktı. Sallanan sandalyede rahat bir ifadeyle oturuyordu. 

'Bu doğru. Hastalanacak gibi görünmüyor.'

"Hastalanamıyorum bile çünkü herkes bana çok iyi bakıyor. Bu yüzden endişelenme."

Ancak o zaman rahat bir şekilde yatağa uzandı.

Temiz ve beyaz tavan görüşünü doldurdu.  Işık, biri avizeye mum eklemiş gibi daha parlak görünüyordu.

Ian ona gözlerini kapadı ve içten içe dua etti.

Lütfen,

Annem ve hizmetkarlarla bu barış uzun sürsün.

Ian uyandı.

Şu anda rüyasınınkine benzer bir tavan görebiliyordu, ancak o onlarca yılı geri kazanamadı, bu yüzden yıpranmış gibi hissetti. 

Sıcak atmosfer soğuk bir kış havasına dönüştü.

Gözyaşı döküyordu.

Üzgün olduğu için değil, kafasının refleks olarak gönderdiği büyük sıcaklık yüzündendi.

Laritte bir mendili soğuk suya batırıyor ve gözlerinin etrafındaki alanı siliyordu.

"Uyandın."

Onu her zamanki sakin tonuyla karşıladı.

"Ben…."

"Öhö öhö"

Ian cevap vermeye çalıştı ama boğazı şişmişti ve konuşmak onun için zordu.

Laritte, beklediği bir ifadeyle gözlerindeki suyu silmeye devam etti.

Gözlerini çevirdi ve Laritte'nin nerede oturduğunu gördü. 

Elbette sallanan bir sandalye vardı.

Annesinin sevdiği sandalye.

Kaymaya çalışırken durduğunu sandığı gözyaşları tekrar düştü.

Bu sefer kederle doldular.

'Annemin sevdiği sandalyeyi neden sevmesi gerekiyordu?'

'Ve benimle onun gibi ilgilenir misin?'

'O…'

'… Bana geçmişi çok hatırlatıyor.'

Bu tür düşünceler ve kafa karışıklığı nedeniyle gözyaşlarının akmasının doğal bir nedeni olabilir.

Laritte mendili sessizce hareket ettirdi.

Durumunun öncekinden farklı olduğunu biliyordu ama onunla dalga geçmek ya da bu konuyu gündeme getirmek istemedi.

“… .Aile üyelerinin… .bir raporunu almak istiyorum.”

Ian kısık bir sesle mırıldandı.

Kısa bir süre önce dadısı, ailesi ve Selena'nın değer verdiği çalışanlar için endişeliydi.

Elbette, İmparatorluk ailesi casusun ihanet girişimine "acınası" bir şey yaptı.

Dük kendini yok etmedi, satılmayan villa da İmparatorluk hazinesine eklendi.

Düşes olması için ayarlanan onun için bir karar olabilirdi.  Çalışanlar ayrıca çok tasarruf etti. Adlarını vatana ihaneti kanıtlayan belgelere yazdıranlar hariç.

Dağınık oldukları için zor durumda olsalar da doğru işi bulamayabilirler.

Laritte bu gerçeği kendisinin de (dükün) bildiğini düşünüyordu.

Bu nedenle, casusun isyan planı, imparatorlukta heyecan yarattı.

'Bu yüzden endişelenmenize gerek yok. Çoğu hayatta ve iyi durumda olacaktı.'

"Benim."

"Artık Dük'ün ailesinin bir parçasıyım."

Adını bilmiyordu ama bu kadar alaycı sözlere katlanıyordu.

lan, Laritte'ye baktı. Ancak o zaman anladı.

Bir aile ferdinin hemen yanında olması.

Sadece ifadesiz bir yüzle gözyaşlarını silmeye devam etti.

Alnından geçen serin bir mendil, kırmızı gözlerini serinletmeye de yardımcı olur.

Aslında, çalışanların çoğunun yetim olduğunu bilmiyordu.

Bilmiyordu, çoğu şimdiye kadar açlıktan ölüyordu.

Bu yüzden lan, bu kaçak bedeniyle bile endişelerini bırakamazdı, ama şimdi bir istisnaydı.

Odada daha fazla konuşma yapılmadığı için ortam sessizdi.

Hepsi buydu.