Bu şekilde öldürerek öldürme hissiyatımın azalmış olması üzücü, ama bu gerçekten de kendini tatmin etmenin acizce bir yolundan başka bir şey değil. Karşılığında bir şeyler hissetmek uğruna öldürmüyorum.
Babamı "öfke" veya "hınç" gibi duygular sonucu öldürmedim. Kendimi "rahatlatmak" için de yapmadım bunu.
Basitçe, icabına baktım.
Evet, icabına bakmak. Uygun kelimeler.
Tıpkı bir ev işi yapıyormuşcasına.
Yapmam gerekeni yaptım. Herhangi bir duyguya ihtiyaç yoktu.
Mühim olan yaptığım eylemin hayatımda başka sıkıntılar yaratıp yaratmayacağıydı. Dünyada kendi yaşayacağım hayattan daha değerli bir şey yok.
"Kendi yaşayacağım hayat." İnsan olmayan bir varlık olarak bakınca, bu oldukça ironik... Sonuç olarak, onu bu yüzden zehirledim.
Muhtemelen sürekli içki tükettiği için babam kendini kötü hissedip yataklara düşüyordu---- ben de düzenli olarak onun ilacını hazırlardım. Her ihtiyacına karşılık verirdim.
Tek yaptığım ilacını zehirle değiştirmek oldu.
Böylece kimse benden şüphe duymazdı.
Sadık bir oğul o kasaba için çok nadir bir şey.---- Bir başka deyişle, o aptal kadının oğlu, babasını çok önemsedi ama tüm çabalarına rağmen işin sonunda yine de babası hastalıktan öldü.
Yaklaşık olarak böyle bir senaryo çıkardı ortaya.
Tabii ki hangi zehri kullanacağım konusunda hiçbir hataya tahammülüm yoktu. Keşfedilemeyecek, hiçbir kanıt bırakmayacak bir zehir olduğundan emin olmalıydım.
Aylar içinde, yavaş yavaş...
Böylesi bir durumda, bir sıkıntı çıkarsa duruma ayak uydurmak daha kolay olurdu. Bu sebeple zehirin miktarını çok iyi ayarladım. Bazen zehiri unla falan karıştırırdım. Sabretmem ve onu yavaş yavaş öldürmem gerekiyordu.
Oldukça şanslıydım.
Yaşadığım yerden bile daha karanlık olan bir şehirde, Ogre Caddesi adı verilen bir yerde ilginç "doğu ilaçları" ile uğraşan bir çinli olduğunu duydum.
Batı tarafından bilinmeyen gizli bir ilaç yoluyla babamı öldürürsem, bu yaptığım eylem yüzünden geride ne kanıt kalırdı ya da ileride bir sıkıntı çıkardı.
Bu yöntemi keşfettiğimde bendeniz, Dio, "rahatlamıştım."
Bu yönteme ulaşarak, bir şekilde kurtarıldığımı hissettim. Bu terimi kullanmamın sebebi belki de bu defteri yazdığım içindir, belki de aşırı duygusallığımın sonucudur, bilmiyorum ama...
"Cennete gidebileceğim" hissini aldım.
"Dio, ne olursa olsun, asil ve gururlu bir hayat yaşa. Bunu yaparsan, cennete gidebilirsin."
Sanki uzun zamandır çöp olarak gördüğüm annemin o öğretileri bir anda canlanıvermişti.
O zamanlar, babamı öldürmenin, onu zehirlemenin cennete gitmek uğruna yapılmış iyi bir eylem olduğunu düşünüyorum.
Bana öyle geliyordu ki babamı öldürmek yapabileceğim en asil, en gururlu eylemdi.
"Bana öyle geliyordu" mu?
Hayır, kesinlikle buna ikna olmuştum.
Babamı öldürürsem cennete gidebileceğime ikna olmuştum.
Mutlu olacağımı ve o andan sonraki hayatımın iyi gideceğini düşünüyordum.
Kaybettiğim ve benden zorla alınmış olan her şeyi geri alacağıma emindim---- Şöyle bir bakıyorum da, ne kadar da yanılmışım.
Başından beri, bunun hiçbir anlamı yoktu.
Hayatımın zarif masalının başlangıcı, şu an bile sonunu göremediğim o hikayenin başlangıcından başka bir şey değildi.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
