Çeviri: Animeci_Reyiz

Önsöz

“Gülümsediğinden emin ol.”

Annesi ona bunu hep söylerdi. Babası nadir ziyaret ettiğinde onu mutlu etmek için. O çok istenen baş okşamasını alabilmesi için.

Annesi, babasının asıl eşi değildi. Babası o kadar yaşlıydı ki, büyükbabası sanılabilirdi; başka bir kadından olan oğlu, annesiyle aynı yaşlardaydı. Kardeşten çok amca gibiydi.

Belki de ondan çok daha küçük bir kız kardeşe sahip olmayı sevmiyordu, çünkü kendi çocukları onu sürekli rahatsız ederdi; saçını çeker, çamurdan yaptıkları toplarla üzerine saldırırlardı—çocukça ama acımasız oyunlar. Büyüklerin onun hakkında söylediklerini tekrarlarlardı. Geri karşılık veremesin diye her zaman kalabalık dolaşırlardı.

Ona alay ederek “cariye çocuğu” derlerdi. O ise onlara gülümseyerek karşılık verirdi. Dudaklarının kenarını hafifçe yukarı kaldırır, sadece dişlerini gösterirdi. Boyun eğen gülümsemelerden başka bir şey bilmeyen kuzenleri geri çekilirdi. O sadece gülmüştü. Peki onlar ona baktıklarında ne görüyordu? Tepkileri o kadar saçma geliyordu ki, bu onu daha çok gülümsetiyordu.

Tam o sırada babası ortaya çıktı. Çamura bulanmış hâlini görünce ne düşünmüştü acaba?

O da gülümsemeye başladı. Süs içinde giyinmiş torunlarını görmezden geldi ve çamur içindeki kızına doğru yürüdü. Yüzündeki kiri sildi ve başını okşadı.

“Ben seni birinci yapacağım,” dedi.

Onu neyin birincisi yapacağını sordu.

“Tüm ülkede birinci. Bunun için gereken her şeye sahip olduğunu biliyorum.”

Diğer çocuklarda bu yoktu. Yalnızca onda vardı. Bu şekilde özel olduğunu öğrenmek kalbinin hızla çarpmasına neden oldu.

“Gözlerindeki ışıltıyı asla kaybetme. Yapmaman gereken tek bir şey var: umudunu yitirmek. Gülümse. Ve asla bırakma.”

Gülümsemek mi? Bunu yapabilirdi. İçinde en ufak eğlenceli bir şey olduğu sürece kolaydı. Babasının bunu ona söylemesine bile gerek yoktu. Zamanını hep eğlenceli ve hoş şeyler arayarak geçirirdi. O, onu gönderdikten sonra bile. Kadınlarla dolu o günah yuvasına... gönderdiğinde bile.