Kazanan, kontrol odasını—ve onunla birlikte binanın kontrolünü—geri aldıkları anda belli olmuştu. “Bizi avlamak için tasarlanmış güvenlik sistemiyle tarihi bir uzlaşmaya vardık. Aynı geleceğe el ele yürüyeceğiz. Yapay zekaların yok edildiği ve insanlığın kurtarıldığı bir geleceğe.” “…Şaka yapmayı bırak da işini yap,” dedi Vivy, Matsumoto’ya. “Yapıyorum, yapıyorum. Binadaki herkes ya güvenlik kepenkleriyle ya da elektronik kilitlerle buraya hapsedildi,” diye mırıldandı Matsumoto, son birkaç adamın da izini sürüp etkisiz hale getirirken. Birazdan güvende olacaklardı. “Her yere dağılmış oldukları için biraz uğraştırdı ama bu sayede bize bir kaçış yolu açılmış oldu,” dedi Matsumoto. “Bodrumdaki servis girişinden kaçacağız ve meclis üyesini güvenli bir yere götüreceğiz.” “Artık dışarıdaki biriyle iletişime geçebiliyor muyuz?” diye sordu Aikawa. “Ne yazık ki hayır. Bu bina ile dış dünya arasındaki bağlantıyı fiziksel olarak kesmişler. Benim kadar zeki biri bile bu konuda bir şey yapamaz. Tüh, ilkel tiplerden nefret ediyorum.” “Şikâyeti sonra edersin. Güzergâh ne?” diye üsteledi Vivy. “Birazdan öğrenirsin. Hatta ben yönlendireceğim,” dedi Matsumoto, sorusunu daha sormadan yanıtlayarak. Vivy’nin indirdiği veriler arasında binanın bir haritası vardı. Şimdi bu harita üzerinde bir rota vurgulanmış, yolun önünde de küçük bir oyuncak ayı ilerliyordu. “Beğendin mi?” diye arsızca sordu. Vivy, Matsumoto’nun kendini beğenmiş ifadesini görmezden gelerek Aikawa’yı koridor boyunca yönlendirdi. “Bu taraftan lütfen, Meclis Üyesi.” Matsumoto, Vivy’nin istemese de kabul etmek zorunda kaldığı şekilde, gerçekten iyi bir iş çıkarmıştı. Haritayı takip ederek kaybolmadan ya da düşmanla karşılaşmadan servis girişine ulaştılar. “Burası bir yük asansörü. Bununla bodruma ineceğiz, sonra binadan çıkacağız,” dedi Matsumoto. “Anlaşıldı.” Asansör acil durum yedek gücüyle çalışıyordu ve konfor düşünülerek tasarlanmamıştı. Vivy önce içeri girdi, ardından elini uzatarak Aikawa’yı içeri aldı. Metal kutu ağır ağır bodruma doğru indi. “Size bir şekilde teşekkür etmem gerek,” dedi Aikawa. “Biraz erken ama… Buraya kadar geldik sayılır, o yüzden teşekkürünü kabul edeceğim. Değerini düşürmez,” diye takıldı Matsumoto. “Bize teşekkür etmenize gerek yok. Sadece görevimizi yaptık,” dedi Vivy kısa bir tonla. “Cık, ben de az önce kabul edeceğimi söylemiştim!” Aikawa’nın gözleri büyüdü, ağzını kapatmak için elini kaldırırken hafifçe güldü. “Siz ikiniz beni gerçekten şaşırtıyorsunuz.” “Evet ya, değil mi? Ortağım beni hiç şaşırtmaktan vazgeçmiyor.” “Meclis Üyesi, bizim için bir şey yapmak istiyorsanız, bundan sonra lütfen kendi güvenliğinizi sağlamaya odaklanın,” dedi Vivy, Aikawa’nın minnettarlığını nazikçe geri çevirerek. “Hiç aynı fikirde değiliz!” diye haykırdı Matsumoto. Aikawa başını salladı, Vivy’ye ciddi bir ifadeyle bakarak, “Pekâlâ. Öyle yapacağım,” dedi. “Teşekkür ederim.” Konuşmaları biterken asansör en alt kata ulaştı. Kapı gıcırdayarak açıldı ve Vivy, Aikawa’yı dışarı çıkarmadan önce ortamın güvenli olduğunu kontrol etti. “Şimdi servis girişinden çıkmamız gerekiyor. Dışarı çıkar çıkmaz tanıdığınız birini arayın,” dedi ona. “Evet. Ya sekreterimi ya da ofisten birini. Peşimde olan adamlarla polisin ilgilenmesini sağlayacağım,” diye yanıtladı Aikawa. Onunla birlikte çıkışa doğru yürürken hem rahatlamış hem de kararlı görünüyordu. Vivy, göz ucuyla onu izledi. Görevini yerine getirmiş olmanın verdiği bir tatmin ve gurur hissi duyuyordu. “…Hmm.” Önlerinde, dışarıya açılan elektronik kontrollü çelik bir kapı vardı. Vivy elini kapıya koyduğunda Matsumoto’nun gözleri kırmızıya büründü ve elektronik kilit çözüldü. Vivy kapı kolunu yavaşça çevirip kapıyı itti. Biraz serin hava içeri doldu. Neredeyse güvendeydiler. Birisi, “Şimdi—” dedi. Ama sözünü bitiremeden, yarı römorklu bir kamyon çelik kapıyı parçalayarak bodrumun içine daldı.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların
emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
